6.Sınıflar - 1.Ders

Heybetli ağaçlar, günün ışıklarının karanlık ormana dolmasını engellerken, bir çok kişinin korkulu rüyası, bilinen adıyla yasak orman, her zaman olduğu gibi tehlikeliydi. İçerisinde yaratıklar kendi cehennemlerinde boğuluyor, dışarıdaki hiç kimse onları umursamıyordu. Aklı olan insanlar burayı tercih etmek yerine güvende oldukları yerde dururlardı. Onları umursamak, canlarını riske atmak demekti. Kolay kolay kimse bu riski göze alamazdı. Bazıları hariç.

Alyssha Cassidy Malfoy, yeterince aklı olan, hiçbir korkusu olmayan, zalim bir genç kızdı. Tam da istediği gibi. Ve, yasak orman ona dehşetten çok huzuru getiriyordu. Çünkü o yalnızlığı severdi. Çünkü o güçlüydü. Dünyada zayıflara yer olmadığını bilecek kadar.

Merlin biliyor ya, genç kız arkasından sesler işitmeden önce tam olarak gücünün şiddetini ve neler yapabileceğini düşünüyordu. O korkulandı, imrenilen, kıskanılan. Herkes –aklını peynir ekmekle yemeyen herkes- onun Slytherin kraliçesi olacağını biliyordu. Ablasının yerini alacak kişi oydu. Bir başkası değil.

Elleri, pratik bir biçimde asasını kavrarken, kendisine yaklaşan karanlığın ne olduğunu kestiremiyordu. At adam, yaratık, testrall? Her lanet olası ucube olabilirdi. Oysa genç kız, onu acı içerisinde yerde kıvranırken görmekten zevk duyacaktı. İçerisinde bitmek bilmeyen bir arzuyla yanıp tutuşuyordu adeta.

Ne zaman bu kadar karanlık biri olduğunu bilemiyordu. Aslında içindeki nefreti besleyen, hep 2. planda olan Malfoy oluşuydu. Her zaman, her lanet olası saat diliminde, Anna Lizzie Malfoy’un gölgesinde geçirdiği her saniye. Daphné ile Valerie hiçbir zaman onun önüne geçmemişlerdi. Oysa Anna, ah o tam bir baş belasıydı.

Şimdi, öfkenin içinde kor alevler gibi yandığı sırada ona gücünü gösterecekti Alyssha. Gözlerinde öldürmenin dehşeti, tüm suçu üzerine alacağı bildiği ablasına karşı bir karanlıkla parlıyordu. Ellerinin terlemesine karşın, dimdik duruşuyla sesi ufacık titremeksizin haykırdı. Crucio.

Acı ve dehşet çığlığı bekledi karanlığın içinde ruhunun bir parçası haykıran Alyssha. Kulağına gelen inlemeleri işitene kadar, o kahrolası sessizlik ruhunu delip geçti. Onlarca kez. Oysa kıvranışları duyduğunda, neyi kahrolası bir büyüyle sonsuz acıya sürüklediğini düşündü. Tüyleri diken diken olurken, acı içerisinde kıvranan sesi duydu. Bu O’ydu. O olamazdı.

“X-Xaiver?”

“Lanet olsu- Aly! Ne cehenneme..”

Dişleri birbirine kilitlenen genç adam, annesinin karnından yeni doğmuş bir bebek gibi cenin pozisyona geçerken, Alyssha onun yanı başına yığıldı. Elleri yüzünü kavradığı sırada kahrolası his onu da ruhsal olarak sarsmaya başlamıştı bile. Cidden yapmış mıydı? Kendisinden çok sevdiği bilinen o aptal laneti mi atmıştı? Genç adam ellerinde kıvranırken, boğazı düğümlendi. Kelimeleri dudaklarından dökülmemek de ısrar ediyordu. Lanet! Lanet olsun…

“Be-ben.. ah-üzgünüm. ÜZGÜNÜM-”

“Şişşt.. Tamam, sorun yok. Alyssha. Geçti, geçti sevgilim. İyiyim ben. Bir an sa-sana bir şey oldu sandım.”

Xaiver kendisine gelip dikeldiğinde, Alyssha bunun yalan olduğunu biliyordu. O iyi değildi, ona ölümcül bir lanet atmıştı. Nasıl iyi olabilirdi?! O ayağa kalktığında genç kız kelimelerini daha fazla kullanalamadı. Dudakları onun dudaklarının üzerine kapanırken, kalbinin sesini genç adama dinletti. Bütün hücreleri pişmanlıkla haykırıyordu. Dehşet içerisinde. Elleri birbirlerinde dudaklarını ayırdıklarında ise, Xaiver’ın titreyen bacağına bakmamaya çalıştı genç kızı Kalbi acıyordu. Acıdan yanıyor, ölüyordu.

“Beni affet, yalvarırım.”

“Bilemiyorum Malfoy! Buraya yalnız geldiğin için, bu biraz zor olacak. Ama ablan bizi cruciolamadan önce –bir tane daha kaldıramam- derse gitmeliyiz.”

Genç kız titrerken bunu şimdi tartışmayacaklardı. İkisinin de bunun için güçleri yoktu. Lanet olası bir büyü, onları zayıf bir ahmak gibi bırakmıştı. Sınıfa gelene kadar, tüm dünyaları durmuş gibiydi. Hele Alyssha; hissetmiyor, göremiyor, duyamıyordu. Karanlığın ortasında yapayalnızdı. Merlin, acınası durumdaydı! Ta ki yanında oturan Xaiver’la gözleri buluşuncaya dek ölmek istiyordu. Biliyordu genç kız, Xaiver ile aynı sınıfta olması yanlıştı. O, kendisiyle yaşıt olmasına karşın aptal bir şekilde beşinci sınıfta okumak zorunda olandı.

“Ders başlayacak sevgilim, gitmelisin.”

“İşte tam bu yüzden burada olmak zorundayım Aly.”

Alyssha daha ağzını açamadan içeriye, her zamanki endamı ve asaletiyle Anna Lizzie girdi. Her zamanki gibi öfke saçıyordu. Her şeyi biliyormuşçasına bakan gözleri sınıfı deliyor, Alyssha kardeşlerini bile arama gereksinimi duymaksızın yalnızca ona bakabiliyordu. Karşısındaki, kendisinin büyük bir kopyasıydı. Hepsi bu.

Oysa bilmediği bir şey vardı genç kızın. Okulda olan her şeyi ablasından başka kim bilebilirdi ki? O, kimliğini gizlemeksizin tüm büyücü dünyasında güç sahibiydi. Kahrolasıca kader. Ve, Alyssha yasak ormanda olan her şeyi onun bileceğini düşünmese de, yanılıyordu.

Genç kadının bakışları ikili de durduğunda konuşmayı bitirmişti bile. Genç kız Crucio’dan hiç olmadığı kadar nefret ederken ablasının bunu bilerek seçtiğini anladı. Ona ders veriyordu, onun canını yakıyordu. Alyssha dişlerini sıktığında, hayal mayan Anna’nın, bir kez daha göster marifetini Aly dediğini duydu. Ondan nefret ediyordu!

Dipçik: Profesörden onun olduğu bölümler izinlidir.

_____________________

DEĞERLENDİRME
Renklendirme; 10/10
Betimleme; 9/10
Uzunluk; 10/10
Noktalama ve yazım yanlışları; 9/10
Akıcılık ve İçerik; 10/10

Puanınız; 48!

“Hay aksi!”

Paul, şömineye yakın bir masada oturmuş İksir ödevi için yazmaktan ellerinin kopacağını düşünene kadar yazı yazdığı bir parşömene eğilmişti. Sırtı kamburlaşmış, gözleri ödevinde geziniyordu. Sonuç kısmını nedense yazamamıştı bir türlü.

Giriş portresi açılıp da içeriye Lydia girince, ödevi falan unutmuştu. Onu her gördüğünde, kalbinin hızlıca çarpmasını engelleyecek bir iksir var mı diye Profesör Dimitri Stefan Potter’a bir sormayı düşünüyordu, tabii ki bu çok saçma bir hareket olurdu. Lydia, yanına gelip oturunca kendine hâkim olamayıp sırıttı.

“Ne oldu?”
“Yeni bir şey yok. Biliyorsun, seni her zaman seviyorum.” ve gözleri birazcık da mahcup bir şekilde İksir ödevine gitti geldi.

“Zor, değil mi?”
“Çok zor. Imm, aslında şimdi düşündüm de, bu ödev biraz beklesin. Hem zaten Karanlık Sanatlara Karşı Savunma dersinin vakti geldi. Bu sene şöyle karanlık şeylere adım atacakmışız gibi duruyor.”
“Biz zaten hep böyle tehlike işlerin içindeymişiz gibi geliyor bana, canım.” Onun da yüzüne hoş bir tebessüm yayılmıştı.
“Eh, haksız değilsin. Daha birinci sınıfken bile ormandaki maceramızı hatırlıyor musun?”
“Unutmak, mümkün mü?”

Buna sesli şekilde gülüp, yan masalardaki üçüncü sınıf öğrencilerinin birkaç saniye tuhaf tuhaf onlara bakmalarına sebep oldular.

“Artık gidelim mi?” diyerek parşömenini çantasına tıktı. Artık, bu ödevle daha sonra uğraşacaktı.
“Evet.”

Kalkarken Ortak Salon’a şöylece bir baktı Paul. Burayı hep sevmişti. Buraya büyük bir pembe ipek elbise giymiş Şişman Hanım tablosunun arkasından giriş yapılıyordu. Ona parola söyleniyor, Şişman Hanım da arkaya doğru savrularak yuvarlak girişi açığa çıkartıyordu. Ortak Salonda rahat koltuklar, büyük masalar, kırmızı perdeler ve içinde gürül gürül bir ateş yanan şömine vardı. Duyuru panosunda gerçekleşecek Hogsmeade gezileri, ikinci el kitap alım-satımları ve öğrencilerin bireysel Çikolata Kurbağası Kartları değişimleri veya benzeri değişimler yapılır. İki ayrı yöne giden merdivenler, onları erkeklerin ve kızların yatakhanelerine götürüyordu. Ama burayı en özel kılan şey, içindeki insanların cesaret verici arkadaşlık duygularıdır.

Birinci kata indiklerinde duvarlarındaki portreler hafiften uyukluyor, diğer portelere giderek birbirlerini ziyaret ediyorlardı. Hatta bazıları koşuşturan öğrencilerin arkasından sinsi sinsi mırıldanmakla meşgul oluyordu.

Sınıftan içeri girdiklerinde Lynnete’yi de orada pencereye yakın bir yerde oturup onları beklerken buldu. Daha doğru dürüst konuşma fırsatı bulamadan Profesör Anna Lizzie Malfoy, içeri girmişti bile. Her zaman olduğu gibi, arkasından bir güç duygusunu ve belirgin bir şekilde fark edilen asaleti de sınıfın içine sokmuştu. O da aynı İksir hocaları gibi, hiç gücünü harcamadan sınıfa hâkim olabiliyordu.

”Evet. Bir sene daha hep beraberiz! Bu sene, sizler açısından önemli bir sene. Seneye FYBS yılınız ve artık hepiniz birer yetişkiniz veya olacaksınız. Bu sene derslerinize daha iyi çalışırsanız seneye zorluk çekeceğinizi düşünmüyorum.”

“Ben de öyle düşünmek istiyorum” diye içinden geçirdi Paul.

“Size acımasızca gelecek belki. Belki çoğunuz zırlayarak binalarınıza döneceksiniz. Biliyor musunuz? Umrumda değil! Eğer kendinizi korumak istiyorsanız, karanlık sanatları bilmelisiniz! Yoksa bir kaç aptal büyü sizi kurtarmaz.

Bugün Crucio'yu öğreneceksiniz. Titremeyi ve bana dehşetle bakmayı bırakın. Bunu dışarıda yapmanızı kesinlikle önermiyorum. Ah hayır! Burada da öyle. Ama eğer başınıza kötü bir şey geldiyse, bakanlık bunu anlayışla karşılayacaktır. Ya da, ben karşılatmayı bilirim. Yine de yalanın bakanlıkta geçmediğini bilmelisiniz.”

Profesör, her zamanki gibi inançlıydı, en kötüsünden bir işkence laneti olan ve Affedilmez Lanetler arasında gösterilen Crucio’yu anlatırken en ufak bir çekinme duygusu göstermemişti. Belki de onu sevilen bir Profesör yapan da buydu.

Paul, bu lanetten korkmuyordu, sonuçta yaklaşık 6 sene boyunca Gryffindor çatısının altında cesareti öğrenmişti. Ama yine de birine, canlı birine acı çektirme fikri, hoşuna gitmemişti. Ama Profesör’ü de anlıyordu. Kötü günler yaşanabilirdi ve işte o günlerde, insanı batıracak olan korku duygusuydu, bu yüzden de kendilerine söyleneni yapmalıydılar.

“Hepinizin önünde birer cansız nesne var. Siz her ne kadar canlı gibi görseniz de. Yapacağınız şey canı olmayan bir şeyin canını yakmayacak, ama ah dönüştürdüğüm halleri içerisinde işkenceye maruz kalacaklar. Bu sizi kötü biri yapmayacak. Tabii istiyorsanız, sizi durdurmayacağım.

Laneti yapmak için hissetmelisiniz! Düşünün, ona odaklanın, ondan nefret edin! Ona gününü gösterin! Acımak yok, duygusallık yok. Kalplerinizi taşlaştırın ve başlayın.”

Paul, yavaş davranarak yanındakilere baktı: Bazılarının suratında korkmuş bir ifade vardı. Bazılarının suratlarını dehşet ifadesi kaplamıştı. Bazıları ise –ki özellikle Slytherinler- tuhaf bir hoşnutluk duygusuyla asalarını kaldırmışlardı. Paul, ise bu duygulardan hiçbirini barındırmıyordu. Biraz tiksinmiş gibiydi o sadece. Lydia ile Lynnete de, Paul’un düşündüğüne göre, aynı durumdaydılar. Ama daha az önce de düşündüğü gibi, kendilerine söyleneni yapmaları gerekiyordu.

Hafifçe asasını kaldırdı:
“Crucio.”

Yapıp yapamayacağını merak ediyordu, ne de olsa acı çektirmek, istemli bir şekilde acı çektirmek ona uygun bir şey değildi.

_____________________

DEĞERLENDİRME
Renklendirme; 9/10
Betimleme; 9/10
Uzunluk; 10/10
Noktalama ve yazım yanlışları; 8/10
Akıcılık ve İçerik; 9/10

Puanınız; 45!

Kyle sersemlemiş bir vaziyette bir sağına bir soluna dönüyordu. Akşam tam mutfağa girecekken yakalanıp ceza alması yüzünden geç yatmıştı. Ne olurdu ki azıcık mutfaktan bir şeyler alsa.

Bütün gece rüyasında zeytinli çörekler, pudingler görmüş ama hiç bir şey yiyememişti. Her gözünü açtığında bir umutla yine kapatıyor “Bu sefer kesinlikle yiyeceğim,” diyerek rüyasına meydan okuyordu. Sonunda başaramayacağını anladı ve büyük bir güçlükle doğruldu yatağından. Koca bir esnemeyle birlikte ayağa fırladı. Yemek yemeden önce duş alması gerektiğini düşünüp yanına bornozu aldı. Çıkmadan önce ders programına bakan Kyle ilk dersinin Karanlık Sanatlara Karşı Savunma olduğunu gördü. Aslında bu dersi gerçekten çok seviyordu. Ama Profesör Anna ona biraz korkutucu geliyordu.

Kyle, ortak salondan çıkıp Hogwarts'ın mükemmel tablolarıyla dolu merdivenlere ulaşmıştı. Kendisi beşinci kata götürecek olan merdivenlere ayağını basıp yukarı çıkmaya başladı. Açlıktan neredeyse ölmek üzereydi. Uzun saçlı olan ve tanımadığı birinin heykelinin yanından geçerek banyoya giren yeşil kapının önünde durdu. Etrafına baktığında pencerenin içinden giren parıltılı bir güneş ışığı ve Hufflepuff üniformalı bir çocuktan başka kimse yoktu. Kyle, yeniden kapıya dönerek uzun zamandır kullanılan parolayı söyledi.

“Gün Işığı.”

“Tabii ya. Bu günlerde gün ışığına çok ihtiyacımız var,”diye düşündü Kyle. Kapı gıcırdayan sesi tüm koridara yayılmışken, Kyle uyuşuk adımlarla girdi banyoya. Arkasından kapıyı sürgüledi. Banyoya mumlu bir avizeden ışık yayılıyordu ve her yanı beyaz mermerlerle kaplı banyoyu aydınlatıyordu. Ortada zemine gömülü duran dikdörtgen, küçük bir yüzme havuzunu andıran küvetin çevresinde bir sürü musluk vardı. Hepsi altından yapılmış üzerlerinde farklı renklerde mücevherler vardı. Bir atlama tahtası bile vardı küçük havuzun. Kyle kitaplarını ve formasını bir köşeye bıraktıktan sonra her geldiğinde yaptığı gibi odayı süzdü. Pencereler, uzun beyaz keten kumaşlarla kapatılmıştı. Kyle, okulun içinde en sevdiği yerlerden birisinin burası olduğunu düşündü ve muslukları açmak için ilerledi. Suyla birlikte kokulu kabarcıklar çıkan ve çok yoğun buz beyazı renginde köpük fışkırtan muslukları açtıktan sonra bornozunu çıkardı ve suyun içine atladı. Duşunu alıp birazda oyalandıktan sonra saatin çok ilerlediğini düşünen Kyle havuzdan çıktı ve kurulanmaya başladı. En son olarak formasını da giyen Kyle, neredeyse açlıktan ölmek üzere olduğunu düşünüp hızlıca koridorlarda koşturmaya başladı.

Büyük Salon'a geldiğinde ortalığın çok kalabalık olduğunu gördü. Anlaşılan Kyle banyodayken epey vakit geçmişti. Birkaç kişiyle selamlaştıktan sonra Gyrffindor masasına oturdu. Yulaf lapasını bir hışımla çekip önüne kaşıklamaya başladı.

“Yavaş ye boğulacaksın.”

Kyle sesin kimden geldiğini merak etmeyecek kadar açtı ve kafasını bile kaldırmadan ağzına bir kaşık daha aldı. Birkaç saniye içinde silip süpürmüştü tabağını ve bir elin uzandığını gördüğü çerez tabağını çekti önüne. Karşısında sınıf arkadaşının kendine ters ters baktığını görünce sinirli bir şekilde onlara döndü.

“Ne var?! Çok açım!”

En sonunda karnının doyduğunu hisseden Kyle masadan kalktı ve Büyük Salon'dan çıktı. Bir aslan heykelinin yanından geçerek birinci kata ulaştı. Her zaman aydınlık olan koridorda sakin sakin yürüdü. Bir pencereden dışarıya baktığında dış dünyada bir derslik olduğunu anlayan Kyle, sitemli bir düşünceye büründü.

“Dışarıda karanlık bir güçler geziyor ve biz burada o ahmak işe yaramaz büyüleri öğreniyoruz.”

Ardından içinden gelen bir ses duydu.

“Bir Gryffindor'lu için bile fazla yiğitsin, Kyle.”

Düşüncelerinden arındığında Karanlık Sanatlara Karşı Savunma dersliğine gelmişti. Kapıının açık olduğunu görüp kafasını içeri soktu. Birkaç arkadaşının sırıtışıyla karşılaştıktan sonra hemen gözlerini tahtaya kaydırdı.

“Crucio mu? Harika!” diye geçirdi içinden.

_____________________

DEĞERLENDİRME
Renklendirme; 9/10
Betimleme; 7/10
Uzunluk; 10/10
Noktalama ve yazım yanlışları; 8/10
Akıcılık ve İçerik; 9/10

Puanınız; 43!

Kafeslerden her zaman nefret etmişimdir. Muggle dünyasında ki, hayvanları hapsedip sergiledikleri hayvanat bahçelerine gittiğimde bile o zavallı hayvanlara acıyordum. Hiçbir yaratığın o şekilde yaşamasından hoşlanmıyordum. İki sene önce, babamım yapmadığı halde üstüne kalan suçu yüzünden, Azkaban'a gittiğinden beri rüyalarımda onu ve o koğuşları gördüğümde neredeyse klostrofobi krizi geçiriyordum. Sanırım bunun yüzünden zindanlardan nefret ediyordum.

Peki, burası İtalya'da iken gördüğüm zindanların aksine çok karanlık ve paslı bir yer değildi. Ama yinede, kötü kokusu benim son derece kötü olmama sebebiyet veriyordu. Korkusuz Lissa'nın bu hayatta ki tek korktuğu şey, kapalı bir alan.

Ama İksir dersliği öyle değildi. Son derece ferah, güneş alan ve ışıl ışıl bir yerdi. İksir dersliğinden çıktığında zindanların o bayıcı ortamından hemen çıkmak için koşturarak bir kapıdan geçip Giriş Katı'na geldim. Sırada ki dersim en sevdiğim dersti. Dışarıda ki karanlığı yenmemizi öğretecek bir ders. Karanlık güçleri sonsuza kadar yok etmemizi öğretecek bir ders. Karanlık Sanatlara Karşı Savunma.

Her ne kadar bu dersi öğreten bir Slytherin olsada, Profesör Malfoy gerçekten çok tecrübeli bir kadındı. Doğru onun karanlık tarafta olduğunu hakkında söylentiler vardı. Belki de doğruydu bu dedikodular. Ama bu onun zekiliğini değiştirmezdi. Tüm Ölüm Yiyenler aptal olacak diye bir kural yoktu değil mi? Ama suçu babamamın üstüne atıp Azkaban'a kapatılmasına neden olan o ahmak Ölüm Yiyen hariç.

Ben mesleğimi iki sene önce, babamın yakalandığı gün seçmiştim. Bir Seherbaz. Azkabana onlarca Ölüm Yiyen tıkılmasını sağlayacak bir Seherbaz. Böylece hem babamın intikamını alacaktım hem de bu pislikleri dünyadan silebilecektim.

Aslında ben daha çok Karanlık Sanatlara Karşı Savunmayı değil direk Kara Büyünün kendisini öğrenmek istiyordum. İtalya'da da Karanlık Büyü Karşısında Savunma dersi görüyorduk. Daha önce Durmstang'a giden ve daha sonradan İtalya'da ki okuluma gelen bir öğrencide bize orada savunmayı değil, Karanlık Sanatların kendisini öğrettiklerinden söz etmişti. Ne kadar çok büyü bilirsem o kadar çok Ölüm Yiyeni Azkaban'a tıkabileceğimi düşünerek stratejimi şimdiden belirlemiştim. Onları kendi silahlarıyla vuracaktım. Kara Büyüyle.

Bu yüzden Profesör Malfoy bana çok şey öğretebilirdi. Karanlık Sanatlara Karşı Savunma dersine giden koridor her zaman olduğu gibi kalabalıktı. Zorunlu bir dersti Profesör Malfoy'un dersi. Bence son derece haklıydılar. Bu kötü zamanlarda bu derse çok ihtiyacı vardı öğrencilerin.

Hiç arkadaşım yoktu bu okulda. Benim arkadaşım olmak cesaret isteyecek bir işti. Benim tamamlayan. Başım belaya girdiğinde bana yardım edecek ve sır tutabilecek biri. Babama olanları sadece bir kişiye anlatmıştım. Eski okulumda ki en iyi arkadaşım olan Sadie'ye.

Dersliğin kahverengi kapısının önüne geldiğimde derin bir nefes alıp burada ki ikinci dersim olan Karanlık Sanatlar Karşı Savunma derliğine adımımı attım.


_____________________

DEĞERLENDİRME
Renklendirme; 9/10
Betimleme; 8/10
Uzunluk; 10/10
Noktalama ve yazım yanlışları; 9/10
Akıcılık ve İçerik; 10/10

Puanınız; 46!

Kahrolası gün ışıkları görkemli bahçenin üzerine yıkılıyor, uzaktan görünen ve gökyüzüne kadar uzanan ağaçlar buram buram tehlike kokuyordu. Okulun görkemli bahçesi her zaman olduğu gibi kalabalık, gürültülüydü. Çeşit çeşit insanlar, farklı üniformalar, değişik hayatlar.

Valerie, kendisini güvende hissettiği ikinci yerde, Malfoy Malikanesi'nin yanı sıra evi olan tek yer, Slytherin ortak salonunda oturuyordu. Pencerenin kenarında ayaklarını kendine çekmiş vaziyette salonun ortasında duran sahte ama bahçeyi gösteren pencereden yeşil gözleriyle hırsını çıkarırken, bir yandan arkasında hazırlanmaya çalışan ikizine dönüp bir bakış attı.

Hayatına şu an için anlam katan en yegâne kişi olan Daphné'ye bakarak sırıttığında genç kızın çoktan hazır olduğunu ve kendisini beklediğini fark etti. Bir şeyler demek istese de buna gerek duymayıp omuzlarını silkerek yer çekimine karşı ayağa kalktı. Siyahın üzerinde yeşilin dans ettiği üniformasını düzelttikten sonra yanında tüm çekiciliğiyle gülümseyen kardeşinin koluna girdi.

"Alyssha?"
"Muhtemelen çıkmıştır."

Başka bir şey söylemeye gerek duymadı genç kız. Ellerinden kardeşini kayıp düşürmüşken durduk yere onun kendisine gelmesini beklemiyordu. Yine de onun için her şeyi yapmaya hazırken, bir yandan da kendisinden şüphelenmeden edemiyordu.

Kimberly, tıpkı Malfoy ailesinin diğer üyeleri gibi soğuk, ciddi ve karanlığı yol olarak seçmişti. Yalnızca içindeki merhamet ve fazla duyguları yüzünden diğerlerinden farklı oluşu, ona hayattan yediği tekme gibi geliyordu. Bununla gurur duymazdı. Aslında, bu yönünü kimseye göstermezdi. Ah tabii, onu kendisinden de iyi tanıyan Daphné hariç.

İki genç kız karanlığın hüküm sürdüğü zindanlardan çıkarken, onları kesmeye çalışan iki erkeği aldırmadılar bile. Attıkları her adımda Karanlık Sanatlara Karşı Savunma'ya gidiyor, az zaman kaldığı için ellerinden geldikçe hızlı olmaya çalışıyorlardı. Bir süre sonra hızlı adımları daha da hızlanıp koşmaya dönüşünce, ikizler şak diye dalarak sınıfa girdiler. Loş sınıfın ışıkları gözlerine temas edince ikisi şaşkına dönerlerken, bunu belli etmeyerek yerlerine oturdular.

Bir dakikalık sessizlikte geçen süre de ilk konuşan Kimberly olmak üzereydi ki içeriye giren Alyssha dikkatini dağıttı. Tüm asaleti ve güzelliğiyle içeri korkmuş -bu mümkün müydü?- ve afallamış gibi, kolunda biricik ve lanet olası sevgilisi Xavier ile içeri girdi. Kimberly'nin yeşil ve donuk bakışları onların üzerinde dolaşırken ikisi hiçbir şey olmamış gibi yerlerine oturdular. Ardından da Anna'nın gelmesi gecikmedi.

Siyah saçları kendi özgürlüğüne bırakılmış, üzerinde her zamanki gibi oldukça çekici bir elbiseyle içeriye giren ablası normalde olduğundan daha sinirliydi. Kimy bunu onun suratına bakmadan dahi anlayabilirdi... Tıpkı Alyssha'yı da hissedebildiği gibi. O an, ikisi arasında bir şeyler olduğunu anladı. Bir süredir aralarının açık olduğunu zaten biliyordu Valerie, yine de kötü bir şeyleri düşünmüyordu.

Aklı düşüncelere dalmışken Daphné onu dirseğiyle dürttü. Kulağına heyecanla Crucio diye fısıldayınca düşüncelerini dağıtan genç kız sırıttı. İkizine lanet fırlatmaktan hoşlanmayacak olsa dahi, bu dersi gözü kapalı geçeceğini biliyordu.


DEĞERLENDİRME
Renklendirme; 10/10
Betimleme; 9/10
Uzunluk; 10/10
Noktalama ve yazım yanlışları; 9/10
Akıcılık ve İçerik; 10/10

Puanınız; 48!

Öğlenden sonraydı.Güneş, ortalığı yakıp kavuruyor, son günlerde yağan yağmurun izlerini yok etmek istiyordu. Olabildiğince ısıtıyordu her yanı. Gölgelik yerler serin olmasına rağmen,güneş alan bölgelere yaklaşılmıyordu bile. Mekanın sıcaklığı bayıltabilirdi insanı.

Lynnete ile Lydia, kütüphaneden çıktıktan sonra, Lydia,ortak salona giderken, Lynnete biraz hava almak istediğini belirterek,Karanlık Sanatlar dersinde görüşmek üzere ayrıldılar.
Öğle sıcağı herkesi yakıp kavurduğundan, şatonun içerisi neredeyse boştu. Öyle ki Lynn, bomboş şatoda ayak seslerini duyuyordu. Tok. Ağır ağır ve kendinden emin. Göle gidiyordu Lynn. Su meditasyonu yapmak istiyordu.Tık.Hızla arkasına döndü.Gözleriyle taş koridoru tararken, kulak kesilmiş ses duymaya çalışıyordu.Gerildi.Son günlerde yine gerilmeye başlamıştı.Derin nefes aldı.İyi şeyler düşünmeye çalıştı.Pek başarılı olduğu söylenemezdi. Taş koridorda neredeyse hiç portre yoktu.Bu kötüydü. Şuracıkta ölse,nasıl öldüğünü kimse bilemeyecekti. Adımlarını hızlandırdı. Koridorun sonuna geldiğinde, göle açılan taş kemerden geçti. Sütunlar sanki yıllardır aynı gibiydiler. Hiç yıpranmamışlardı. Göl kalabalıktı.Derslerden fırsat bulan veletler, kendilerini gölün soğuk sularına bırakmışlardı. Dün yağan yağmura aldırış etmeden hem de. Bir kayın ağacının gölgesine oturdu. Yaprakların arasından sızan güneş, toprağın üstünde birleşerek,geometrik şekiller oluşturuyordu. Sırtını ağaca yasladı Lynn.gözlerini kapattı ve huzuru dinledi. Gülüşmeler, duyuluyordu. Ara sıra bağırışmalar, çekişmeler. Ama tatlı çekişmelerdi bunlar. Şakadan. Bir ikide sinek vızıltısı duyuluyordu. Kış’a girmeden duyabileceği son sinek vızıltısıydı beklide. Malum birkaç hafta sonra kar bastırırdı.

Lynn,kendini huzurun kollarına bırakmışken, aklına derse gitmesi gerektiği geldi.Panikle gözlerini açtı. Saatine baktı. 13.33. Derin bir nefes aldı.Hala vakti vardı ama biraz daha oyalanırsa kesinlikle geç kalırdı.Ayağa katlı.Hüzünle kayın ağacına,oturduğu yere baktı.Huzuru sevmişti. Arkasına dönerek hızla uzaklaştı.Okulun içi, az önceye göre daha kalabalıktı. Artık ayak seslerini duyamıyordu.Bir uğultu hakimdi koridora,konuşmalar. Oradan oraya koşturan öğrencilerle doluydu etraf. KSKS dersinden çıkan 2.sınıflar, aceleyle aşağıya giden merdivene yönelmişlerdi. Büyük ihtimalle de dersleri İksir’di. KSKS dersliğinin önüne geldiğinde, durdu.İçeriye bir göz attı. Profesör Malfoy henüz gelmemişti. İçeriye emin adımlarla girdi.

Lissa’nın yanına oturdu.Tam sohbet koyulaştğı sırada Profesör içeriye girdi.O soğuk bakışları tüm sınıfı taradı.Her zaman ki gibi. Başı dik, konuşmaya başladığında, Lynn, kadının asaletine bir kez daha yenik düşmüştü.

" Evet.. bir sene daha hep beraberiz! Bu sene, sizler açısından önemli bir sene. Seneye FYBS yılınız ve artık hepiniz birer yetişkiniz veya olacaksınız. Bu sene derslerinize daha iyi çalışırsanız seneye zorluk çekeceğinizi düşünmüyorum.

Size acımasızca gelecek belki. Belki çoğunuz zırlayarak binalarınıza döneceksiniz. Biliyor musunuz? Umrumda değil! Eğer kendinizi korumak istiyorsanız, karanlık sanatları bilmelisiniz! Yoksa, bir kaç aptal büyü sizi kurtarmaz.

Bugün Crucio'yu öğreneceksiniz. Titremeyi ve bana dehşetle bakmayı bırakın. Bunu dışarıda yapmanızı kesinlikle önermiyorum. Ah hayır! Burada da öyle. Ama eğer başınıza kötü bir şey geldiyse, bakanlık bunu anlayışla karşılayacaktır. Ya da, ben karşılatmayı bilirim. Yine de yalanın bakanlıkta geçmediğini bilmelisiniz.

Hepinizin önünde birer cansız nesne var. Siz her ne kadar canlı gibi görseniz de. Yapacağınız şey canı olmayan bir şeyin canını yakmayacak, ama ah dönüştürdüğüm halleri içerisinde işkenceye maruz kalacaklar. Bu sizi kötü biri yapmayacak. Tabii istiyorsanız, sizi durdurmayacağım.

Laneti yapmak için hissetmelisiniz! Düşünün, ona odaklanın, ondan nefret edin! Ona gününü gösterin! Acımak yok, duygusallık yok. Kalplerinizi taşlaştırın ve başlayın. "

Acı çektirmek, isteyerek yapacağı türden bir şey değildi genellikle. Ama bu sefer, intikam alınması gereken şeyler olduğunu düşünüyordu. Steve için.


DEĞERLENDİRME
Renklendirme; 8/10
Betimleme; 8/10
Uzunluk; 8/10
Noktalama ve yazım yanlışları; 9/10
Akıcılık ve İçerik; 8/10

Puanınız; 41!