5.Sınıflar - 1.Ders

Büyük salonda yemek yedikten sonra şimdi büyük meşe kapıdan geçimiş ve merdivenlere doğru yürüyordum. İleride merdiven trafiğinin yaşandığı büyük kare yapıda, duvarın her yerleri hareket eden tablolarla kaplanmış. Nedendir bilinmez ama hep bu tablodakilerden birisiyle sohbet etmek istemişimdir. Ama şimdi yapmak istediğim başka birşey vardı. Karanlık Sanatlar dersliğine derse geç kalmadan ulaşmak...

Merdivenlerden birisine adım attığım anda mermer merdiven hareketine başladı. Bu muggle dünyasında yürüyen merdivenden daha kullanışlıydı bence. Merdiven yerine oturunca basamakları hızlıca geçtim ki merdivenin bir dahaki hareketine yakanlanmadan birinci kat koridoruna gireyim. Tam da koridora ayak bastım ki merdiven tekrar hareket etmeye başladı. Çok şanslıydım ya da yılların deneyimiyle haeket etmiştim çünkü merdivende kalan birinci sınıf öğrencisini görünce kendimi gülmekten geri alamadım. Yüzümde saklamaya çalıştığım muzik gülücükle dersliğin yolunu tuttum. Zemin biraz ıslaktı her zamanki gibi, ona da ne şaşırdım ne de aldırış ettim ne de olsa beş dört senedir buralarda yürümüştüm.

"Dikkat et ufaklık!"
Bir Hufflepuf'lı çocuktu dikkatimi dağıtan. Koridorda koşa koşa ilerliyordu. Yanıma geldiğinde ayağı kayıp yere düştü. Ona birşey olmadığından emindim çünkü düşüşü gayet yavaş ve yumuşaktı ancak gözünden fırlayıp yere düşünce tek camı kırılan gözlüğü için aynısını söylemek olası değildi. Çocuk müthiş bir ağlama nöbetine tutulmuştu. Koridordan gidenlerin hiçbirisi ona bakmıyor, sanki her zaman olan bir olay gibi rahat bir tavırla yollarına devan ediyorlardı. Gdip çocuğun yanına eğildim. Sırtını sıvazladım. Bana hıçkırarak gözlüğünü işaret etti. Asamı gözlüğe doğru salladım. Çok yumuşakça ve sakince. Gözlük ve yanındaki kırılmış camlar havaya kalktılar. Çocuk onu dikkatle izledi. Ardından gözlüğün kırılmış camları gözlüğe yapışmaya ve ilk hali gibi olmaya başladı. Aynı zamanda birleşen ve yenileşen gözlük çocuğa doğru süsüldü. Çocuk gözlüğe uzandı onu havada kapıp nasıl olduğunu incelemek için iyice baktı. Sonra yanına döndü, sanırım teşekkür etmek istiyordu ama artık yanının boş olduğunu şaşkınlıkla fark etti. Çünkü ben çoktan yanından kalkmış derlikten girmiştim. Son olayları ise kapıdan geçmeden önce görmüştüm. Çocuğun yüzündeki o mutluluk ifadesi kesinlikle muazzamdı. İçime bir mutluluk doldurdu. İşte zaten ben böyleydim; en küçük şeylerle mutlu olabilir ama en küçük şeylerlede sinirlenip ayarı kaçırabilirdim.

Derslik geçen seneden hatıladığım kadarıyla aynıydı. Sadece biraz daha temiz ve fazladan eklenmiş bir kaç sıra dışında... Sıralar ardı ardına dizilmiş, sıraların önünde ise profesör masası ve yazı tahtası vardı. Sıraların tam arkdasında duvarda ise büyük bir yarım daire şeklindeki pencere odaya kayda değer bir ışıltı katıyordu. Fakat bu seneki başka değişiklerden biriside buydu. Pencereden dışarıya baktığımda dışarıda garip bir hava kapanma olayı gözledim. Yazın sonralarında biraz fazla anormaldi ama aslında onun doğal bir hava hareketi olduğundan bile şüpheliydim, hatta doğal olmadığından emindim. Bunları gözlemlerken gidip ortalardan bir yerlerde boş bir sıraya oturdum. Çantamı masanın altına koydum, aynı zamanda da tanıdık birkaç yüzü görüp gülümseyerek hafif nazik bir baş hareketiyle selamladım.

Profesör Malfoy! Güzelliğiyle ve diğerlerinin deyimiyle zekiliyle Hogwarts'ta göze çarpan bir cadıydı. Ama bana sorsanız onun zekiliyindne çok kurnazlığı ön plandaydı. Bunu yanlış yorumluyorlardı o kadar. Profesör masasının orada olan merdivenden -özel odasından- indiğinde sınıf sessizleşti. Konuşmaya başlamıştı. Konuşmasının içeriyi kesinlikle her sene yaptığı bir konuşmaya benziyor gibiydi. Bu senenin özelliklerinden ve çalışmamız gerektiğinden... Sonrasında ise hemen derse başalyacağını belirtti. Bu ders genelde yaptığı gibi uygulamalıydı. Bir duvar vardı, profesör masasının yanında. Bunu bizden patlatma büyüsüyle patlatmamızı istedi. Aslında tam olarak bir istek olduğu tartışılırdı.

Öğrenciler sıralarında kıpırdaşmaya ve ayapa kalkmaya başladırlar. Onlarla birlikte bende var olan tek sıraya katıldım. Biraz itekleşmenin ardından artık düzgün bir sıra olunmuştu. Önümde bir iki kişi vardı. Asalarını kaldırıp duvara büyü gönderdiler, Önceki deneyen iki seferde duvarı tamayıle yok etti. Zaten duvar iki defa denemeyle yok edilecek büyüklükteydi. Patlayan duvar tekrar var olunca sıranın bana geldiğini farkettim. Asamı cübbemin sol iç cebinden çıkarıp duvara nişan aldım. Fazla bağımadan büyülü söcüğü dile getirdim. "Bombarda!" Ancak duvarın bir kısmı patlamış diğer kısmı ise kalmıştı. Profesör Malfoy gözlerini kısıp bana bakıyordu çünkü bakışlarını sanki hissedebiliyordum. İki hakkım kalmıştı ama duvar iki patlamayla yok olacağa hiç benzemiyordu. Biraz daha güçlü bir patlama hiç kimseye zarar vermezdi. Aklıma yazın Valiant'la takıldığın bir hafta geldi. Bana öğrettiği onca şey, onca deneyim. Kullanmayacaksam neden öğrenmiştim ki? Asamı tekrar doğrulttum. Bu sefer biraz daha dikkatli olmalıydım. "Bombarda....!!!" Büyülü sözcüğü söyledikten sonra içimden Maxima dedim. Asamın etrafında sanki küçük bir delik oluşmuştu ve etraftan enerji çekiyordu. Sonra küçük bir ışık birkmesi ve ardıdnan asadan kurtulan güç duvara gitti. Beyaz ışık yol alırken birazda genişledi. Ardından duvar biraz sarsıcı bir şekilde patladı. Tamamiyle patladığı için duvar yeniden örülmeye koyuldu. Sıradan çıkıp sınıfın en arkasına geçtim. Hiçbir renk belli etmeden öylece oturdum. Sonrasında ise dersin bittiğini bildiren gong sesi duyulunca herkesle birlikte bende derlikten çıktım. Artık sonrası dersliğe gitme vaktiydi. Öğlen olmasına rağmen etraftaki kasveti hissedebiliyordum. Sanırım artık birşey olmaya yvaş yavaş hazırlanılıyordu. Aynı zamanda bende...


_____________________

DEĞERLENDİRME
Renklendirme; 9/10
Betimleme; 7/10
Uzunluk; 10/10
Noktalama ve yazım yanlışları; 8/10
Akıcılık ve İçerik; 10/10

Puanınız; 45!

Hafif bir meltem Rose’un sarı saçlarını uçuştururken genç kız yakıcı havayı ciğerlerine çekti. Rose bu yakıcı havayı bir karanlık yaklaşıyormuş gibi karşıladı. Kendisini biri takip ediyormuş gibi etrafına baktı. Ve evet doğru söylüyordu. Biri onu takip ediyordu. Rachel A. Ricen altıncı sınıf öğrencisi. Rose ona doğru baktı.


“ Çık ortaya Rach”


“Be-ben mi?”


“Acaba burada başka Rachel görebiliyor musun?”


Rach yeşil gözleriyle sinsiliğini saklamaya çalışan bir ifadeyle Rose’a baktı. Ve sonunda kabul etti.


“Tamam,” dedi iç çekici bir nefesle sonra da bütün nefesiyle bağırarak


“Niye bana öyle bakıyorsun?”


“Sence böyle bakmak hakkım değil mi?”


“Ah,Rose yoksa Roselina mı desem…”


“Evet Rose’u tercih ederim. Biliyorsun ki Rose benim kısa adım.”


“Biliyorum. Neyse ben kendi lafıma devam ediyim. Kendini küçük gösterme yoksa…”


“Yoksa ne ukala, beni anneciğinine mi söylersin?”


“Hayır, seni bir tavuğa dönüştürürüm. Pullus.”


Rachel, tokat atılmış gibi yüzünü ekşitirken gıdaklamaya uğraşan Rose’a-tavuğa baktı. Gözlerini yuvalarında tutmaya çalışarak yaptığının pişmanlığını daha doğrusu korkusuyla kızı kucakladığı gibi aklına gelen ve ona yardım edebilecek tek kişiye gitti. Anna Lizzie Malfoy.


Profesöre olayları anlatmayı bitirdiğinde, onun gözlerinde görmeye alışkın olduğu bir şeyi gördü öfke o daha yutkunamadan profesör bağırmaya başlamıştı bile.


“İkiniz de cezalısınız bayanlar ve Rachel Ricen başınız fena halde dertte”


O sırada profesör Rose’u eski haline dönüştürdü.


“Peki ben ne yaptım profesör?”


“Kavgaya bulaştın.”


“Özür dilerim,profesör.”


“Şimdi gidin”


[size=12]Rose ve Rach ayrı bir biçimde derse girdiler. Rose kitaplarını masasına koydu. O sırada da profesör gelip büyünün Bombarda olduğunu söyledi. Rose'un asasının adı Dostluk Eli idi. En iyi büyüsü ise patlama büyüleri. Profesörün konuşmasım bitince herkes Bombarda büyüsünüm yapmıştı.

"Bombarda"

_____________________

DEĞERLENDİRME
Renklendirme; 7/10
Betimleme; 6/10
Uzunluk; 9/10
Noktalama ve yazım yanlışları; 7/10
Akıcılık ve İçerik; 7/10

Puanınız; 36!

Dışarı çıkmadan önce Gryffindor masasından kaptığı birkaç dilim kızarmış ekmekle öğlen yemeğini geçiştirmiş olan cadı, elindeki Gelecek Postası’yla alçak dallarından birine tünediği çınarda gayet mutluydu. Beklenmedik şekilde rahat olan bu yerde biraz kestirebilirdi bile. Ancak on ikide dersi başlayacak olan gözde (!) profesörüne aslanlardan puan kırmak ya da onlara hakaret etmek için bir sebep vermeye niyeti yoktu Vera’nın. Hoş, müdirenin de öyle bir sebebin eksikliğini çektiği söylenemezdi. Bu yüzden, gök mavisi gözlerini kapatmak yerine, onları Tornados’un yıldız tutucusunun transferiyle ilgili bir haber üzerinde -Tamamen asparagas.- dolaştırmaya devam etti.

Hava hala güzelken dışarıya çıkmış birçok öğrenci vardı bahçede. Vera, dikkatinin söz konusu öğrencilerden birine kaymaya başladığını fark etti. Mesken tuttuğu ağacın birkaç metre uzağında, boyu omzuna bile gelmeyecek bir kız, okulunkilere benzeyen bir süpürgeyi kaldırmaya çalışıyordu. Birinci sınıf olmalıydı göz ucuyla izlediği kız. Onu bu sene seçim esnasında, kendi binasına girerken gördüğüne neredeyse emindi Vera.

Küçük Gryffindor, kendisini işaret edip bir şeylere gülen bir grup oğlan çocuğuna öfkeyle baktıktan sonra, en az bir quaffle kadar kırmızı bir yüzle denemelerine döndü. Küçüklüğünde, onu oyunlarına almamakta ısrar eden oğlanlar, Vera’nın en çok sinir olduğu şeylerden biri olmuştu hep. Bakışlarını Gelecek Postası’ndan ayırmayan genç cadı, daha önce tanımadığı kıza sakin bir tonda nerede yanlış yaptığını işaret etti.

"Tonlaman."

Küçük kız hafifçe sıçrayınca, çınar ağacının dalları arasında kaybolmuş gözlemcisinin daha önce farkına varmadığı tahmin etti Vera. Bıyık altından gülümseyip istifini bozmadan gazetenin sayfasını çevirirken tekrar etti.

"Tonlaman. Sesin soru soruyormuşsun gibi çıkıyor. Emir veriyorsun."

Şaşkınlıkla gözlerini kırpıştıran kız, muhtemelen pek kibar olmayan bir şeyler bağıran oğlanlara kaçamak bir bakış attıktan sonra, kendinden daha bir emin sayılabilecek tonlamayla tekrar denedi. Kızın komutuyla beraber Silsüpür Bir, yerden yalnızca birkaç santim havalanırken yakınlardaki erkek çocuk gurubu bir kez daha kahkahalara boğuldu. Kaşlarını çatıp bir kedinin zarif çevikliğiyle yere inen Vera, küçük arkadaşının yanına doğru ilerledi. Gelecek Postası’nı kolunun altına sıkıştırırken, çocuklardan yana anlamlı bir bakış attı genç kız.

"Boş ver onları. Dikkatini dağıtacak her şeyi unut. Odaklan."

Aynı talimatı, annesi ona verdiğinde bu cadıdan çok daha küçüktü Vera ancak bu öğüdün yardımını bugün bile görüyordu. Odaklan. Taraftarın, spikerin ya da başka birilerinin dikkatini dağıtmasına izin verme. Bir kez daha annesiyle beraber uçabilmeyi istese de, bir derece bile olsa mutlu bir aile tablosu çizdikleri günlerin geride kaldığını biliyordu. Tanıdığı en bağımsız insanlardan biri olan annesinin, dünyanın belki de en iyi, ama aynı oranda da sıkıcı bir adam olan babasından sonunda ayrılmaya karar vermesi bir sürpriz sayılmazdı. - Ayrılığın sebebinin annesiyle aynı takımdan bir tutucu olması bile büyük bir şok olmamıştı genç kız için. Ricardo’yla ilk tanıştığında aklında, annesiyle aralarında bir şeyler olabileceği gelmemişti ama yine de, şimdi düşündüğünde, bunu nasıl göremediğine şaşıyordu.- Ancak bunlar, annesini affettiği anlamına gelmiyordu. Anne kızın arası, bir daha asla eskisi gibi olmayacaktı muhtemelen.

Sekiz yıl önce annesinin ona yaptığı şeyi yapıp, arkasında durduğu kızın kulaklarını elleriyle nazikçe örttü Vera. Birkaç saniye sonra süpürge, aslan yavrusunun minik avucuna uçtuğunda, çenelerini kapayan oğlanların aksine iki kız da şaşırmamıştı. Gazeteyi bir cadı kazanından daha beter durumda olan çantasına tıktıktan sonra, kıza göz kırpıp şatoya doğru yürümeye başladı genç cadı.

Ders başladığında profesörün, daha önce iksir dersinde zaten duydukları nutkun bir benzerini çekeceğini tahmin etmişti. Bu sene neredeyse her profesörün SBD’nin öneminden, meslek seçimlerinden ve sınavlara çalışmaları gerektiğinden bahsedeceğine büyük ölçüde emindi ama müdirelerinin konuşmasında, fazladan bir şeyler de vardı. Genelde kimsenin öğrencilere açıklamaya cesaret ya da zahmet etmeyeceği karanlıktan, korkudan ve cesaretten bahsetti kadın. Tek kaşının hafifçe havaya kalkmasına engel olamayan Vera, yazılı olsa kulağa son derece aslanvâri gelecek bu konuşmanın, bu kadının kan rengi dudaklarından çıkınca nasıl bu kadar Slytherin anlaşılabildiğini merak etti. Kimsenin kaynağını bilmediği karanlık da neymiş? Esas gizem buydu.

Malfoy, hangi büyüyü nasıl yapacaklarını açıklayıp öğrencilere Vera’ya göre, yüzde doksan dokuz ihtimalle gerçekten yerine getireceği bir tehdit savurduktan sonra, sınıf arkadaşlarının oluşturmaya başladığı sıraya katıldı Vera’da. Başka bir derste olsa muhtemelen birkaç kavganın sıkacağı bu süreç sessizce tamamlandıktan sonra, sıranın en başındaki çocuk, duvara ilk büyüyü göndermişti. Birbirini izleyen patlamaların ardından, sonunda, profesörün delici bakışının hedefinde ve sıranın en başında bulmuştu kendisini Vera da. Alt dudağını hafifçe dişleyerek son derece sağlam, yıkılması neredeyse imkansız duran duvara baktı genç kız.

Saçları sonbaharda dökülen yaprakları andıran annesi, süpürgesine sıkı sıkıya yapışmış küçük kızın yanında duruyor. Annesiyle muhtemelen yine tartışmış babası, biraz ileride, küçük kızın zorlandığını hissettiği an müdahale etmeye ve yedi yaşındaki Vera'nın ilk uçuş dersini durdurmaya hazır görünüyor. Bulunduğu yerden onu izleyen, hepsi yaşça -tabii hacimce de- kendisinden büyük ve erkek olan kuzenlerini görebiliyor cadı.

"Boş ver onları, Vera Lynn. Dikkatini dağıtacak her şeyi unut. Odaklan."

Derin bir nefes alarak, aslan armalı cübbesinin iç cebinden asasını çekti. Profesör ve sınıf, arka planda gittikçe silikleşirken duvara yoğunlaştı. Telkin. Pekala, o büyüyü yapacaktı ve duvar da yıkılacaktı. O bir cadıydı, aksinin olması için hiçbir sebep yoktu. Büyü, gerçekleşmeyi kendisinden daha çok istiyordu. Cadı yalnızca onun akmasına izin verecekti. Söyleyeceği kelime, sihri özgür bırakacaktı. Asasını doğru yere nişanladığından emin olduktan sonra - Birilerinin kafasını patlatıp da Malfoy’un, tehdidinin arkasında gerçekten durup durmayacağını öğrenmeye niyetli değildi.- anlaşılabilir bir şekilde, canlı bir tonda kelimeyi söyledi.

"Bombarda!"


_____________________

DEĞERLENDİRME
Renklendirme; 10/10
Betimleme; 9/10
Uzunluk; 10/10
Noktalama ve yazım yanlışları; 9/10
Akıcılık ve İçerik; 10/10

Puanınız; 48!

Lilou yine her zamanki gibi erkenden kalkmıştı. Saatine baktı ve henüz günün yeni ağardığını fark etti. Erken kalkmayı seviyordu. Geç kalkınca günün büyük bir kısmını boşa geçirdiğini düşünüyordu. Uyku zaten ona oldum olası saçma gelmişti. Yatakhanedeki herkes mışıl mışıl uyuyor, bazıları ise horluyordu. Biraz yatağında uzandı. Tavanı izledi. Uyandığında gün ışığını görememek onun için kötü bir şeydi. Bir Slytherin öğrencisi olmasına rağmen zindanlardan nefret ederdi. Zaten zindanların o rutubetli havasını ve rutubetten kaynaklanan o iğrenç kokusunu kimse sevmesi ama kimse de bunu kabullenip, dillendirmezdi. Lilou bu yönüyle onlardan biraz ayrılıyordu.

Yatağından yavaşça doğruldu. Derin bir nefes alıp ayağa kalktı. Direk kalkınca başı dönüyor, gözleri kararıyor ve yere düşüyordu. Bu yüzden artık yataktan fırlama huyundan vazgeçmişti ve kendini bu huyuyla yaşlılara benzetiyordu. Her zamanki dik ve kibirli yürüyüşle lavaboya doğru gitti. Suratına baktı aynada. Saçları yine her zamanki gibi dağınıktı. Benzi ise kanı çekilmiş kadar soğuk ve soluk görünüyordu yine. Yüzünü yıkamaya başladı. O sırada bugün hangi dersler olduğunu düşünüyordu. KSKS aklına gelince sevinmişti. Lilou lavabodan çıkıp yatakhaneye döndü. Cübbesini giymek için kıyafetlerinin yanına doğru gitti. Cübbesini çıkardığında sinirden deliye dönmüştü. Cübbesi kırışıktı! Lilou her zaman çok düzenli ve titiz birisi olmuştu. Asla cübbesini düzgünce katlamadan yerine koymazdı. Etrafına pis bakışlar fırlattıktan sonra, asasının bir kaç hareketiyle cübbesini düzeltti. Giyindikten sonra ortak salona döndü tekrar. Portre deliğinden geçerek, o iğrenç kokulu zindanlara gelmişti tekrar. Bir an önce buradan çıkmak istiyordu...

Lilou zindanlardan çıktıktan sonra Büyük Salona doğru geldi. En sondaki masaya oturdu. Bir şeyler yiyor ve Dırdırcı'da yayımlanan "Binalara Genel Bakış - Slytherin" adlı yazıyı okuyordu. Bu düpedüz hakaretti! Slytherin'e kuyruğuna basılmış yılan demişti. Lilou çok sinirlenip karnını doyurduktan sonra Göl Kenarına gitmişti. Dırdırcı'yı havaya atıp havada yaktıktan sonra külleri süzülerek Göl'e düşmüştü. Lilou Göl Kenarı'nda bir söğüt ağacının altına oturmuş Göl'de taş sektiriyordu. Canı çok sıkılmıştı. Bir an önce ders saatinin gelmesini bekliyordu. Etrafta olanları izliyordu. Gryffindor'lu bir kız süpürgesini kaldırmaya çalışıyor ama beceremediği için diğerleri onunla dalga geçiyordu. Bir süre sonra başka bir Gryffindor'lu yaklaşıp ona yardım edince kız süpürgeyi kaldırmayı başarmış, oğlanlarda şaşkınlık içinde susmuşlardı. Bir başka yerde iki Ravenclaw öğrencisi birbirleriyle ufak çaplı bir düelloya girişmişlerdi. Esmer olan, uzun boylu olana öyle bir Sersemletme büyüsü yollamıştı ki; uzun boylu çocuk Hogwarts duvarlarına kadar uçmuştu...

Lilou tüm bunlardan sıkıldığını düşünmüş olacak ki, ayağa kalkıp tekrar şatoya doğru ilerlemeye başladı. I. sınıf çocuklar ayaklarının altından geçiyorlardı. Lilou'yu çileden çıkartıyordu bu minik işe yaramaz, haytalar... Şatoya girdikten sonra Büyük Salon'da bir olay olduğunu gördü. Hufflepuff ve Slytherin öğrencileri karşılıklı toplanmış birbirlerine sataşıyorlardı. Lilou hiç oralı bile olmadan yürümeye devam etti. Ders saati yaklaşıyordu. Lilou zindanlara yeniden girmek zorunda kaldı. Zindanlara girip çantasını alacaktı. "Keşke çıkarken yanıma alsaydım da bir daha buraya gelmek zorunda kalmasaydım" diye geçirdi içinden Lilou. Zindanlardan geçip portrenin içinden Ortak Salon'a girince rahat rahat bir nefes almıştı. Yatakhaneye gidip çantasını hazırladı. Çantasını omzuna atıp tekrar Ortak Salondan çıktı. Direk 1. kata çıkmıştı. Ders birazdan başlardı. Sınıfa girdi, sınıf son derece güneşli, temiz ve düzenliydi. Sıralar ikişerli olarak arkaya kadar dizilmiş, profesörün masası cama yakın bir taraftaydı. Kapıdan girdikten sonra hemen sağda, Lilou'nun 5 yıldır çözemediği enteresan yaratıklar ve aletler vardı.

Lilou bir sıraya oturdu. Kitabını çıkardı ve büyülere şöyle bir göz gezdirdi. Biraz sonra profesör içeri girdi. Yine her zamanki kibiri ve gösterişiyle Anna Lizzie Malfoy içerideydi. Sınıfa yarı küçümser, yarı özlemle ufak bir bakış attıktan sonra kollarını kaldırıp konuşmaya başladı. Bu senenin SBD senesi olduğunu, hepimizin çok çalışması gerektiğini söylemeye başladı. Karanlık hızla ilerliyor derken gözlerinde korku yoktu... Bizden bile karanlık ne olabilirdi ki? Ama öğrencilerin korkmaya başladıklarını görünce hemen derse dönmeye karar verdi. Derin bir nefes aldı ve "Büyümüz bombarda. Hepiniz sırayla öne çıkacaksınız -tek sırayı bozmadan- ve önünüzde gördüğünüz duvarı patlatmaya çalışacaksınız. Yanlışlıkla kafanızı patlatırsanız, sağ kalanları ben patlatmaktan beter ederim. Hata istemiyorum. Herkesin 3 deneme hakkı var. Başlayın!" dedi. Lilou hazırlanmıştı. İçinden nasıl yapacağı konusunda kendini rahatlatmaya çalışıyordu. Bu büyüyü daha öncede yapmıştı ama zayıf kalmıştı. Şimdi daha iyi öğrenmiş ve yapabileceğine inanıyordu. Lilou tüm bunları düşünürken sıra ona gelmişti. Derin bir nefes aldı.. Profesör Malfoy ona güven verici bir şekilde göz kırpmıştı. Şimdi Lilou'nun içi daha rahattı. Asasını kaldırdı ve haykırdı "Bombarda".. Evet başarılı olmuştu! Duvar büyük bir gürültüyle havaya uçmuştu. Ama hemen kendi kendine tamir olmaya başlamıştı. Lilou ise bunun verdiği keyifle büyüyü beceremeyen Gryffindor'lu öğrenciyi ve Profesör Malfoy'un onu azarlamasını büyük bir zevkle izliyordu..

_____________________

DEĞERLENDİRME
Renklendirme; 9/10
Betimleme; 7/10
Uzunluk; 10/10
Noktalama ve yazım yanlışları; 9/10
Akıcılık ve İçerik; 9/10

Puanınız; 44!

Bugün gireceği ikinci dersti. İksir dersinde çok bunalmamış ya da yorulmamıştı. Enerjisini Karanlık Sanatlara ve onu izleyen derslere ayıracağı için biraz daha rahattı. Dersleri verimli bir şekilde geçmek istiyordu. Dersleri başarılı bir şekilde geçmek kim istemezdi. Ama William bunun için özel bir çaba sarf ediyordu. Slytherin ortak salonuna inmişti. Bir kaç arkadaşıyla beraber gidecekti dersliğe. Gümüş ve yeşil ile kaplanmış bir salon..Gümüşi renkteki biblolar Salazar Slytherin'e ait bir tablo ve eşsiz bir dekarayon.. Ortak salonda bir kaç kişi vardı. Saçlarını beline kadar uzanan bir kız çevrede bir kaç çocuk..Bir ses duydu. Arkadaşına seslenmek için arkasını döndü uzun saçlı kız. Sesini de duydu. Jack diye seslendi. Yüzünü görmüştü. Beyaz tenli bir kızdı. Beşinci sınıflardan değildi ya da altılarda..Dördüncü sınıf öğrencisi olmalı diye düşündü Willie. Arkadaşları da bir köşeden çıkmıştı. Mike, Steve..El işaretiyle hadi dercesine kapıyı gösterdi. Tekrar kıza bir göz attı. Arkadaşına bir kitaptan bir şeyler gösteriyordu. İzlenildiğinin farkında bile değildi. Kafasını çevirdi ve kapıdan dışarıya çıktı onu takip eden arkadaşlarıyla birlikte. Ortak salondan ayrıldıktan sonra koridora girdi. Merdivenleri kullanarak bir üste kata çıktı. Dersliğin önüne geldiğinde saçlarını dağıttı.-bu onun saçlarını düzeltme şekliydi.- Cübbesini düzeltti kapıyı hafifçe tıklatarak içeriye usulca girdi. Profesör Malfoy tüm güzelliğiyle öğrencilerin ilgisini toplamayı başarıyordu. Sırasına doğru ilerledi. Oturduğunda profesör Malfoy'u incelemekle meşgul oldu. Güzel vücut hatlarına sahip, güzel bir yüzü olan bayandı. Çekici ve seksiydi. Bir öğrenci profesörünün hakkında bu şekilde düşünmesi, bakması ne kadar doğruydu bilinmez ama bu şekilde düşünmekte de haklılardı. "Hey, bu sınıftaki gürültü nedir böyle?! Anlıyorum ki hepiniz tatilden oldukça zinde dönmüşsünüz. Bu zindeliği derslerinize vermenizi diliyorum. Bu sene SBD senesi ve önemli şeyler başarmak zorundasınız. 5 senenin ardından, en önemli sene.Zamanlama kötü. Dışarıda karanlık hızla ilerliyor. Bizim dışımızda gelişen bir karanlık. Ne olduğu bilinmese de, hepiniz bunu biliyorsunuz ve ben inkar edecek değilim. Korkmalısınız, çünkü korku insana gerçekleri kavradığı zaman salınıverir. Ama bunun yanı sıra, korkuyla savaşamazsınız. Evet, bu tam bir ironi. Size tavsiyem, yüzyüze olduğunuz tehlikelerden değil, onların varlığından korkun. Ah, benim kitabımda ise korkuya yer yok.Büyümüz bombarda. Hepiniz sırayla öne çıkacaksınız -tek sırayı bozmadan- ve önünüzde gördüğünüz duvarı patlatmaya çalışacaksınız. Yanlışlıkla kafanızı patlatırsanız, sağ kalanları ben patlatmaktan beter ederim. Hata istemiyorum. Herkesin 3 deneme hakkı var. Başlayın!" Soluksuk ve kesintisiz konuştu profesör. Öğrencilerin her biri pür dikkat dinlemişti onu. Dinlenilmesi gereken profesörü..Sıranın başındaki bir kaç öğrenci denedi büyüyü ama başarılı olamamışlardı. Bir kaç tanesi ancak patlatabilmişti. Sınıfa patlayan duvar parçaları yayılıyor ve yok oluyordu. Tıpkı bir simülasyon oyunu gibiydi. Sıra ona gelmişti. Asasını yöneltti. Kendinden emin bir şekilde bağırdı. "Bombarda!" duvar parçalara ayrılıp sınıfa dökülmüştü ve bir toz bulutu gibi sessizce kayboluvermişti. Profesöre baktığını başardığını ima edercesine. Yerine geçti. Büyüyü deneyen ve duvarı patlatan öğrencileri izlemekle meşgul oldu. Bu derste de yorulmuş sayılmazdı aslında.




DEĞERLENDİRME
Renklendirme; 9/10
Betimleme; 5/10
Uzunluk; 9/10
Noktalama ve yazım yanlışları; 8/10
Akıcılık ve İçerik; 9/10

Puanınız; 40!

Öğlene doğru güneşin tepede parlamasıyla, Adela kendini zorluk içerisinde koridorlarda sürüklüyordu. SBD yüzünden gecelerini bilmiyor, gündüzleri ise ders çalışmaktan ve diğer derslere girmekten helak oluyordu. Kösele benzeri sert tabanlı ayakkabıları ile koşarak Karanlık Sanatlara Karşı Savunma dersliğine daldı. Profesör gelmemişti ve içerisi dayanılmaz bir galeyan ile sarmalanmıştı. Yerine geçtiği an Profesörün kapıyı delercesine açması ve sınıfın haline sinirlenmesi bir oldu. Adela azar işitmezdi, ruhuna dokunurdu sebepsiz… “Hey, bu sınıftaki gürültü nedir böyle?! Anlıyorum ki hepiniz tatilden oldukça zinde dönmüşsünüz. Bu zindeliği derslerinize vermenizi diliyorum. Bu sene SBD senesi ve önemli şeyler başarmak zorundasınız. 5 senenin ardından, en önemli sene. Zamanlama kötü. Dışarıda karanlık hızla ilerliyor. Bizim dışımızda gelişen bir karanlık. Ne olduğu bilinmese de, hepiniz bunu biliyorsunuz ve ben inkâr edecek değilim. Korkmalısınız, çünkü korku insana gerçekleri kavradığı zaman salınıverir. Ama bunun yanı sıra, korkuyla savaşamazsınız. Evet, bu tam bir ironi... Size tavsiyem, yüz yüze olduğunuz tehlikelerden değil, onların varlığından korkun. Ah, benim kitabımda ise korkuya yer yok. Büyümüz ‘Bombarda’. Hepiniz sırayla öne çıkacaksınız -tek sırayı bozmadan- ve önünüzde gördüğünüz duvarı patlatmaya çalışacaksınız. Yanlışlıkla kafanızı patlatırsanız, sağ kalanları ben patlatmaktan beter ederim. Hata istemiyorum. Herkesin 3 deneme hakkı var. Başlayın!” dedi Profesör, sanki bütün hepsini bir nefeste söylemiş gibiydi.

Sıralanmış öğrenci grubunun arasında, ortalarda sırasını beklemeye başladı Adela. Duvarı zorla patlatan binadaşlarının başarısızlıkları eşliğinde içindeki umut kümesi hızla küçülüyordu. Hemen önündeki Ravenclaw’lu genç kız, beyaza yakın renkteki hoş asasını duvara doğrultup bağırdığında irkildi Adela. “Bombarda!” İlk denemede büyü sekecek ve geri dönecek gibi olduğunda öğrencilerden birinin anlık müdahalesi ile telaşa son verildi. Arka sıralardaki Slytherin öğrencilerinden biri bağırdı hevesle. “Hadi ama zeki Ravenclaw! Sen yapamazsan biz nasıl yaparız?” dedi kinli bir sesle ve ona eşlik eden bir grup kişi kıkırdadı. Ancak Profesör ’ün ölümcül bakışlarına maruz kalmış olmalılardı ki, aniden sesleri kesildi. Kızın ikinci büyü haykırışında –belki de daha çok çığlında denmeli, duvar büyük bir gümbürtü ile patlayıverdi. Adela gülümsedi sanki hakaret kendisine yapılmış ve o öğrencilere ağzının payını vermiş gibi. Kız yanından geçerken gülümsedi ona, oldukça içten bir biçimde. Saçının rengindeki kalın, etrafı el oyması gibi şekilli çıkıntılarla dolu asasını kaldırdı Adela. İçindeki heyecan hat safhalarda seyir tutarken öylesine heyecanlıydı ki, nefesleri keskinleşiyor ve arada düzensizleşiyordu. Eğer yapamazsa, onunla dalga geçecek öğrencileri düşündü. Öfke kıvılcımları çakılırken aniden aklına gelen babasının pişkin, korkunç yüzüyle irkildi ve cılız sesi belki de daha önce kendisinin bile duymadığı şekilde büyüyü haykırdı. “Bombarda!” Duvarın sesini işitti, patlayan betonun keskin sesi kulaklarında yankılanıyordu. Gözlerini açtığında duvarın kısmi bir delikle oyulduğunu gördü ve bu ona yetmedi. Derin bir nefes aldı ve bütün içsel haykırışını ekleyerek asasını duvara savurdu. “Bombarda!!” Duvardan gelen sesle tek kaşını kaldırdı ve gözlerine düşen perçemlerini ufak bir baş hareketi ile savurdu.
“Bombarda seni lanet olası duvar, tabi Bombarda başka ne olacak?!” diye mırıldandı duyulmayacak bir sesle.

*Renklendirme için özür dilerim, kodları elde ettiğim site kapanmış.

_____________________

DEĞERLENDİRME
Renklendirme; 10/10
Betimleme; 9/10
Uzunluk; 10/10
Noktalama ve yazım yanlışları; 10/10
Akıcılık ve İçerik; 9/10

Puanınız; 48!

*Farklı yerlerde ders adlarının büyük harfle yazılması ya da küçük harfle yazılması gerektiğine dair olaylar dönüyor, bi' türlü emin olamıyorum büyük mü küçük mü arkadaş. Büyük yazdım bende, öhöm.

DEĞERLENDİRME
Renklendirme; 10/10
Betimleme; 9/10
Uzunluk; 10/10
Noktalama ve yazım yanlışları; 10/10
Akıcılık ve İçerik; 9/10

Puanınız; 48!