VI. Sınıflar | İlk Ders

Renklendirme konuşma olmadığı için direk 10 puan veriyorum.
Betimleme: 10/10
Uzunluk: 10/10
Noktalama ve yazım yanlışları: 10/10
Akıcılık ve İçerik: 10/10

Puan; 50/50!

Dudaklarına dolanan bilindik bir melodi uzun bir zaman sonra onu neredeyse tamamıyla ifade ederken, sözlerine o kadar inanmak istiyordu ki sesinin mırıltıdan çok daha yüksek bir şekilde çıktığını fark edememişti Slytherin güzeli. Gözleriyle aynı rengi paylaşan zümrüt rengi koltukta oturmuş kendisini kaybederken, hemen arkasında gümüş-i perdenin önünde duran sarışın genç tarafından izlendiğinin de farkında değildi.

"And I have left aloneee.."

Sesi biraz daha yükseldiği sırada Kimberly Valerie Malfoy gözlerini kapatıp kendisini dünyadan soyutlarken birdenbire gözlerinin önünde oluşan Cennet'e odaklandı. Mutluydu, ailesiyle beraber. İkizi, Alyssha, Anna ve annesiyle babası. Hepsinin yanı başında sevdikleri insanlar vardı, kusursuz tablo. Gerçek hayatta asla gerçekleşemeyecek olan kusursuz tablo.

Gözlerini şiddetle açtığında pembemsi dudaklarını mühürlenmişçesine yumdu. Küçükken şarkı söylerdi, tüm Malfoy ailesi onu ibretle dinlerken. Şimdi? Artık şarkı söylemekten dahi nefret eder olmuştu. Söylemek için iyi bir nedeni yoktu, yaşamak için de olduğu gibi.

Küstahça bir hahlamanın ardından ayağa neredeyse fırlayarak kalktı. Kendisiyle ve özellikle lanet olası iç sesiyle baş başa kalmaktan nefret ediyordu. Yalnızlığa alışık ve yalnızlığı her yerde arayan kız kardeşlerinin aksine, Kimberly yalnızlığı sevmiyordu. Bu duygudan kurtulmak için fikrini değiştirip Quidditch'e gitmeye karar verdiğinde, yanı başından yükselen ses ile olduğu yerde kalakaldı. Hücreleri kilitlenmiş bir şekilde hareket dahi edemezken, perdenin yanından ruhani bir varlıkçasına karşısında süzülen Xavier'a bakakaldı.

"Ne istiyorsun?"
"Meğer binamızda bir şarkıcı varmış diye düşünüyorum."
"Kapa çeneni Raymond, eğer tek kelime eder-"
"Güvenmeyi öğrenmelisin Malfoy. Konser vermek istediğini büyük salonda haykıracak değilim."

Sinirin ayak ucundan başlayıp dalga dalga her hücresini kapsadığını hisseden genç kız, tek kelime etmeden Xavier'ın suratına baktı. Çıkık çenesi, kirli sarı saçları ve alaycılığın okunduğu mavi gözleriyle bir çok kızın beğenisini toplasa dahi, ablasıyla birlikte tutkulu bir aşkın içinde olan genç adamdan Kimberly geldiği ilk günden beri hoşlanmamıştı. Hele ki şimdi, Alyssha gün geçtikçe onlardan uzaklaşıp ona yaklaşırken Xavier'dan nefret etmesi için neden aramaya bile ihtiyacı yoktu.

"Çekil önümden."

Onu var gücüyle ittiğinde genç adam sendelese de önünde dikilmeye devam etti. Sinir içerisinde asasını çeken Kimberly, asasını onun boynuna dayadığında kahkaha atarak yolu işaret etti Xavier. Hiçbir şey söylemeden uzaklaşmaya başlayan genç kız ise harcadığı vakiti telafi etmek amaçlı hızlıca ilerlemeye başladı. Normalde giydiği dikkat çekici topukluları yerine rahat spor ayakkabılarıyla dar ama refah koridorları bir hiçmiş gibi geçtiğinde, kendisini bahçenin ilerisinde, Quidditch sahasında buldu.

Sinirden hala elleri titrerken bu durumda nasıl uçacağını düşündü. Süpürgeden mi düşerdi, yoksa başka türlü mü rezil olurdu? Bunun asla olmayacağını kendi kendine mırıldanarak derin bir nefes aldı. O, Slytherin'in gelmiş geçmiş en iyi kovalayıcılarından biriydi ve asla yenilmezdi. Şimdi, her ne olursa olsun yeni profesöre de kendisini rezil etmek gibi bir niyeti yoktu.

Birdenbire sahadaki öğrenci grubunu saran seslerin yükselmesiyle, gelenin profesör olduğunu anladı. Kumrala kaçan keskin sarı saçları dalgalanırken, yürüyüşünden bile onun tam bir Quidditch uzmanı olduğu belli oluyordu. Kimberly işinde iyi olanları severdi, hele ki kendisine doğru gelen melez olsa dahi karanlık yandaşı olunca, genç kız ona nefretle değil, yardımseverlikle davranma kararı aldı.

Elizabeth sözlerine başladığında, uygulayacakları planın tutarlığını gözden geçirdi. Geri pasın denenmesi zevkli olduğun kanaat getirdiğinde, mavi gökyüzünün bulutları güneşi yeni yeni perdeliyordu. Ki bu, iyi haberdi.