5.Sınıflar | 1.Ders

• 
  
  Ders bitti ve ardından başka bir ders..Aralıksız bir ders programıydı.. Bir dakika bile durup dinleme fırsatı olmuyordu. İksir, Karanlık Sanatlar ardından Tılsım dersi ve onu takip Biçim Değiştirme..Yorucu, bunaltıcı tam anlamıyla sıkıcı bir gündü. Bugün yeterince başı ağrımıştı. Profesör Potter'ın attığı nutuk, merdivendeki çemkiren kız ve Tılsım dersindeki lanet heykeller. Başında hala çınlamalar, uğultular dolaşıp duruyordu ve ağrılarda cabasıydı. Hızlı adımlarla tekrar merdivenlere yöneldi. Bir üst kata çıkması gerekiyordu.Dördüncü kattaydı Biçim Değiştirme dersliği. Merdivenlerde çıkarken bu kez insanların yüzüne bakmak yerine duvardaki oynayan tabloları seyretmeyi tercih etti. Tek konuşlar merdivenlerde dolanan öğrenciler değildi tabi. Tablolarda başladı dırdıra. Ernest aklını başına topla..Böyle davranmamalıydın, sana hiç yakışmadı. O an düşündüklerini yapmamaya gayret gösterdi. Eğer biraz daha orada kalsaydı tablolardaki tüm resimleri yakacaktı, evet yapardı. Öfkesini kontrol etmek istercesine adımlarını biraz daha hızlandırdı. Kalp atışlarıyla beraber nabzı da hızlanmaya başladı. Merdivenlerden hızlı vücutta böyle değişikliklere sebep oluyordu. Vücut ısısı da yükseltmişti. Yorulduğu belli oluyordu. Bu ders yoğunluğu ve olan bir çok şey onu yormuştu. Dersliğin önüne geldi. Ders başladı başlayacaktı, belki de çoktan başlamış olacağını düşünmeden edemedi. İçeriye girdiğinden bir kaç öğrencinin yeni geldiğini ve profesörün masasında bir kaç evrak karıştırdığı gördü. Hızlıca sınıfta ilerleyip oturdu. Sıraya oturduğunda soluklanabilmişti. Bu da vücut ısısının ve vücudundaki o küçük değişiklikleri normale dönmesine sebep olmuştu. Yanına baktı. Mike, kafasını sıraya yatırmış uyukluyordu. Sarı kafalı domuz demeyi severdi ona. En samimi arkadaşlarından biriydi. Birbirlerinin arkadaşlarını kollarlardı hep. Mike'ın kollunu yakalayıp sarsmaya başladığında mayışık bir ses ona "lütfen, sadece birazcık dinlenmeme izin verin." diye bir ses çıktı. Bıkmış, sıkılmış, bunalmış ve yorulmuş..Diğer derslere o da girmişti ve anlaşılan baya bir yorulmuştu. Diğer derslerde yan yana oturamamışlardı. William sarı saçları dikelmiş çocuğu tekrar sarstı ve konuşmaya başladı. "Sarı kafalı domuz, benim uyan. Ders başlamak üzere sık dişini biraz daha. Pilin bitik ama kaldır şu lanet sarı domuz kafanı. Dersten sonra ne halt ediyorsan et. Biliyorsun geçmek zorundasın. Hadi lanet! " dedi sarsmaya devam ederek. Neyse ki kafasını kaldırmış ve gözlerini profesöre dikmişti Mike. Onun burada olduğundan bile şüpheliydi William. Sırada iki kurbağa olduğunun yeni farkına varabilmişti. Koyu yeşil derisi üzerinde işaret parmağını gezdirdi. Bu kurbağa, William'ın yavru kurdu gibiydi. Sevdikçe sevilmek isteyen..
  
  
  Ahh, benim en sevdiğim sınıflarım buradaymış! Bunu diğer sınıflara söylemezseniz mutlu olurum gençler ama, cidden felaket derecede dersler geçirdim. Ne siz sorun ne de ben anlatıyım. Anlayacağınız gelen gideni aratır ama ben umudumu kaybetmiyorum. Sonuçta hepiniz zeki öğrencilersiniz. Değil mi? Hal böyle olunca, sizlerle güzel bir ders geçirmek benim hakkım olsa gerek .Önünüzdeki kurbağaları görüyorsunuz. Ve bayanlar –ah evet size söylüyorum- kurbağa sizi yemeyecek. Ama siz onları yiyebilirsiniz. Tamam tamam sadece şakaydı! Sizden isteğim kurbağaları birer ördeğe çevirmeniz. Vıraklayan bir ördek kurbağa, ya da kurbağalarda kanatlar istemiyorum. Bunu yapabilmek için yeterli bilginiz var. Bilgi her şeydir, siz de her şeyi yapabilirsiniz! Kendinize güvenin, gözlerinizi kapayın ve bam! SBD’de size katkı sağlayacağını şimdiden söylüyorum. Beni izleyin ve tekrar edin. Hepiniz bunu yapacaksınız gençler, pes etmek yok!" dedi profesör Connelly. Bir an önce ders bitsin istiyordu. Uygulamayı bitirdikten sonra bir kaç bir şey anlatır ve ders biter diye umuyordu. Öyle de olacaktı. Hemen uygulamaya geçti Willie. Keten cübbesinden çıkardığı 27 inç uzunluğundan asasını sağ elinin ince parmaklarıyla kavrayıp bir sallama ve küçül dokunuşla kurbağayı ördeğe dönüştürdü. Vırak, vırak, vırak..Sesler , sesler, sesler. Neden sessiz işlenebilecek bir dersin olmadığını düşünmeden edemedi. Kimisinde çığlık atan bitkiler kimisinde kendini opera sanatçısı sanıp kulaklarını beceren heykeller ve şimdi de vıraklayan ördekler..Kafası şişmişti. Binlerce ses kafasında dönüp dolaşmaya başladı tekrardan. Mike'a baktı. Büyüyü yapmıştı ama ördek?. Bir çırpınış içindeydi. Elleriyle kavradığı ördeği yastık yerine koyup kafasını dayamıştı resmen. Hayvan haklıydı." Hayvanı rahat bırak Mike." dedi elleri arasından ördeği kurtarmaya çalışarak. "Aman al be yemedim ördeği sadece uyuya.." Ayakta uyuyordu resmen. Konuşmaya mecali bile kalmamıştı. Mike'ın elinden ördeği anca alabilmişti. Şaşkınlık içinde olup biteni izleyen profesöre ördeği göstererek her şeyin yolunda olduğunu işaret etti. Gülümsedi bıkkınlıkla. Böyle bir günün ardında hala kendinde gülümseme gücünü bulabiliyordu. Son olarak Mike'ı omuzlamış derslikten dışarıya doğru sarsak adımlarla çıkmıştı. Onunla nereye kadar gidebilirdi ki? Zindanlara kadar yuvarlanarak inerlerdi herhalde..
  

DEĞERLENDİRME
Renklendirme; 10/10
Betimleme; 9/10
Uzunluk; 10/10
Noktalama ve yazım yanlışları; 9/10
Akıcılık ve İçerik; 10/10

Puanınız; 48!
Başarınızın devamını dilerim!