6.Sınıflar | 1.Ders

Hafif bir uğultu Hogwarts koridorlarında yabancı bir hayalet misali tozlu duvarlara tozunu yutturarak gittikçe sesi yükselirken, merdivenlerin başında elini sıkıca tuttuğu Xaiver'a çevirdi gözlerini güzelliğiyle erkekleri önüne deviren genç kız. Buz mavisi gözleri ölümü görmüş, kulakları vahşetin sesine misafir olmuş, dudakları dehşeti tatmıştı Alyssha'nın. Adamın ellerine kenetli olan elleri hissetmişti yok oluşu. O ölümü görmüş, onunla tanışmıştı.

Suratında aptalca gülümsemeyle gözlerini ona dikmiş insanları aldırmıyordu. Xaiver'ın da aldırmadığını biliyordu. Onlar, herkesi şaşırtmışlardı. Kimse nefretlik iki Slytherin'in aşkını beklemiyordu bu zamanlarda. Genç cadı da beklemiyordu aslında, ama olmuştu işte, Xaiver onun yanı başındaydı ve nefesi genç kızın ensesini yalayıp geçiyordu.

"Garip, değil mi?"
"Ne garip, sana Crucio attıktan sonra hala elimi tutuyor olman mı? Kesinlikle! Ben olsaydım tekmeyi sana basmıştım Xai."

Dudaklarından hafif muzipliğin tadı dökülen Xaiver bir kahkaha patlattı. Her ne kadar bunu umursamıyormuş gibi yapmaya çalışsa da, Aly kendisini yatağına attığı her saniye, Xaiver'ın canını yakışını aklından çıkartamıyordu. O harika vücudu dehşet içinde kıvranıyor, boğazından inlemeler yükseliyor ve sonunda Xaiver ölüyordu. Düşleri, geceleri onu yatakhanesinden çıkartıp genç adamın kollarına attırıyordu çoğu zaman. Onun yanında olduğunu bilmek, en büyük uyuşturucudan bile daha kuvvetliydi.

Aslında genç adamın da bunu bildiğini biliyordu. Geceleri uykusunda çoğu kez onu sayıklardı. Xaiver bunları duyardı! Onun güzel dudaklarına küçük bir öpücük kondurup, onun yanında olduğunu mırıldanırdı. Alyssha çoğu zaman uyuyor olsa dahi hissederdi. Hissetmemek mümkün müydü ki?

"Ve benim güzel sevgilim düşüncelere dalar. Sonra bana bir veela profesörün dersini kaçırttırır.

Elini doğruca genç adamınkinin üzerinden çeken genç kız, kollarını göğsünde kavuşturdu. Biçim değiştirmeyi tamamen unutmuştu, Merlin biliyor ya adı neydi genç kızın onu bile hatırlamıyordu. Alyssha'ydı sanırım, değil mi?

Dersi hatırlayınca ister istemez suratını buruşturdu. Biçim Değiştirme'yi severdi, gerek profesörün kafa kadın oluşundan, gerekse gerçekten yeteneklilerin katılabildiği bir ders olduğundan. Kendisi de bu sınıfa girdiği için, o koca egosu yetenekliliğini gayet büyük bir mutlulukla kabul ediyordu.

"O zaman sen veela sevgiline kavuş, ben de bir kaç yakışıklı kesiyim ha? Lilou nasıl?
"O beşinci sınıf."
"Sen de beştin."

Alyssha'nın onu ezmesinden hiç memnun olmayan genç adam homurdanınca, Alyssha dayanamayarak kollarını ona sardı. İkisi yeniden gülümserlerken, kendilerini Biçim Değiştirme dersliğine attılar. Her zamanki gibi, neşe saçan dersliğe. Mavi duvarlar, gökyüzüne doğru yükselen uzun şamdanlar, cilası hiç eksik olmayan sıralar. Her şey kusursuz, her şey olağanüstü.

Kolundaki başka bir doğa harikasıyla çift kişilik sıraya çöktü genç kız. Gözleri profesörün geldiğini yakalarken, Xaiver'ın her nasılsa diğer erkekler gibi dibinin düşmediğine şaşırdı. Oysa buna kızmazdı kız. Dalga geçiyor olsa dahi, bir veelanın etkisini bilemeyecek kadar aptal ya da şuursuz değildi. Kendisi bile bu profesörden etkileniyordu. Ki çok geçmeden yanılmadığını anladı, Xaiver'da gözlerini pörtleterek bakmaya başladı.

O harika sesten, melodik melodik yükselen tını, sınıfı küçük bir aileye çevirmişti adeta. Nasıl oldu bilmiyordu Alyssha, bir Ravenclaw'ın, hem de Alyssha'ya göre en kötü tercih olan tarafsız bir Ravenclaw'ın böyle olmasına şaşırıyordu. Yine de, kadının gözlerindeki bakış ve canlılık, insana huzur vermek için yeterliydi. Anna'nın karamsar bakışlarından çok daha etkili. Öyle ki; şakıması bittiğinde genç kız bir süre durakladı. Elleriyle asasını bulduğunda, bunu başaracağını biliyordu.

_____________________

DEĞERLENDİRME
Renklendirme; 10/10
Betimleme; 10/10
Uzunluk; 10/10
Noktalama ve yazım yanlışları; 9/10
Akıcılık ve İçerik; 10/10

Puanınız; 49!
Başarınızın devamını dilerim!

Parfümün o boğuk kokusu yavaş yavaş tüm yatakahane'ye işledi. Rachel yatakta yan döndü ve burnunu kaşıdı. Uykulu uykulu gülümseyerek başını yastıklarım altına soktu. O şekilde gömülü olarak bir süre daha yattı. Sonra nefes alamamaya başladığında tek gözünü açtı ve etrafına bakındı.

Neredeydi?

Yavaş yavaş hafızası yerine gelmeye başlamıştı. Hogwarts'daydı, Gryffindor Ortak Salonu'nda, Kızlar Yatakhanesi'nde kendi için ayrılan bölümdeydi.

Buraya nasıl gelmişti?

Etrafına bakındı. Olanları hatırlamaya başkadıkça kalbi daha hızlı atıyordu.

Çilek kokan parfüm.

Yatağın yanına ıslak ve buruşuk kıyafetler yığılmıştı. O kadar ıslaklardı ki, etraflarında küçücük bir gölet oluşmuştu.

Bunlar kendi kıyafetleriydi.

Onları tanır tanımaz dün geceden kalma görüntüler ardı ardına beynini bombardımana tutmaya başladı: Fırtına, Lynnete ile yürüşü, Yasak Orman, At-adam'ın onlara saldırışı ve Profesör Dimitri Stefan Potter'ın onları kurtarışı...

Lissa ok gibi yataktan fırladı.

“Lynnete!” diye bağırdı.

Çıplak ayaklarının altında halı yumuşacaktı. Üzerinde pijamalar olduğunu fark etti. Oysa pijama giydiğini hatırlamıyordu. Kendi kendine babasının ona verdiği kolyenin bıraktığı yerde ve sapasağlam olduğunu söyleyerek kıyafetlerini karıştırdı ve paltosunun ceplerine baktı. Ardından kolyeyi yatağın üzerine koydu. Acaba saat kaç olmuştu?

Perdelerin arasından içeri gün ışığı sızıyordu. Ama acaba sabah mıydı, yoksa akşam mı olmuştu?

Lissa korkusunu bir türlü dindiremiyordu. Pijamalarıyla yatakhaneyi terketti.

Boş koridor boyunca “Lynnete,” diye bağırdı.

Açık olan tek bir pencere dışında koridor neredeyse karanlıklara gömülmüştü. Julia parmak uçlarında yalınarak yüreyerek merdivene ulaştı.

Hızlıca aşağı indi.

“Sonunda uyandın mı Lissa?”

Lynnete gülümseyerek Lissa'ya bakıyordu.

“Evet, uyandım. İlk olarak saat kaç?! Derse geç kalmış olabilirim. İkinci olarak, senin kolun nasıl iyileşti? Ve, son olarak cezalı mıyız?”

Lissa'nın endişesi gözlerinden okunurken Lynnete rahat bir şey cevap verdi.

“İlk olarak Lis, saat yedi'ye çeyrek var ve bence acale etmelisin. İkinci olarak, Profesör Potter bir iksir sayesinde kolumu iyileştirdi. Eskisinden bile daha iyi. Ve, son olarak hayır cezalı değiliz.”

Lissa derin bir oh çektikten sonra yeniden hızlıca yukarı çıkıp üstünü giymeye başladı. Kızıl ve sarı arasında renkte olan saçlarını taradıktan sonra yanına kitaplarını alıp Ortak Salon'dan çıktı.

Hala geç kalmaktan korkuyordu. Ama Biçim Değiştirme dersliği Gryffindor Ortak Salonu'nun hemen yanındaydı. Koridorda derslerine yetişmeye çalışan birkaç Ravenclaw'dan başka hiç kimse yoktu. Lissa sakince kapıya ulaştı ve içeriye bir göz attı. Birkaç kişi hariç herkes yerlerinde oturmuş profesörü bekliyordu. Lissa, koridorun en başında Profesör Connelly ile göz göze geldikten sonra dersliğin içine girdi.

DEĞERLENDİRME
Renklendirme; 8/10
Betimleme; 7/10
Uzunluk; 7/10
Noktalama ve yazım yanlışları; 7/10
Akıcılık ve İçerik; 10/10

Puanınız; 39!
Başarınızın devamını dilerim!

Mutluydu, gerçekten mutlu… Sevgilisi ile el ele tutuşmuş, okul arazisinde bulunan gölün yanından usulca geçiyorlardı. Onun yanında olmasından, elini tutmasından çok hoşnuttu. Her şeyden önce ona bir güven veriyordu, bu zor günlerde bile sevgilisinin – en azından onu seven birisinin- yanında olduğu hissi, kalbinde aşkla çarparken hem kendine hem de çevresinde gerçekten “dostum” diyebildiği insanlara güvenini yaşatıyordu, zira şu dönemde güven, önemli bir meseleydi.

İkisi beraber yürüyerek, Yasak Orman’ın olduğu noktaya kadar gelmişlerdi. Eh, artık oraya hiçbir çekinti duymadan girebiliyorlardı, zaman onları büyütmüş, büyütürken de zaten var olan mangal gibi yüreklerinin ateşini pekiştirmişti.

Hafif bir şekilde ağaçların başladığı noktalara adım attılar, iki üç adımdan sonra da bir başka ses duydular, bir yaprak hışırtısı veya rüzgârın hafif uğultusu gibi masum bir ses değildi bu. Bir hareket sesiydi, sesin kaynağını merak etmişti Paul, ta ki:

"Ah, siz miydiniz? Merhaba.” dedi biraz titrek bir sesle Lynn, ilerideki ağaçların ardından şimdi indirmiş olduğu asasıyla beraber çıkarken.

“Ders arasında dinlenmek için biraz kötü bir tercih değil mi Lynn?” dedi eğlenceli bir sesle Paul.

“İki sevgili içinde pek güzel bir ziyaret yeri olmasa gerek?” O da eğlenceli bir sesle karşılık vermeye çalışmıştı ama ilk başta olduğu gibi titrek bir sesti bu.

“Senin canın mı-” diyerek lafa başladı Paul ama Lydia onun sözünü bölerek konuştu:

“Onu mu düşünüyordun?”

Bu masum soruyla birlikte ortalığa bir sessizlik çöktü. Üzerinden zaman geçse bile, ilk gün olduğu kadar kendisi de düşününce acı veriyordu en iyi arkadaşını kaybetmesi. Steve… Her zaman nları eğlendirebilen gerçek bir dostun kaybı… Hepsini etkilemişti ama hiç kimseyi Lynn’ı etkilediği kadar etkilememişti anlaşılan. Bıraktı ki, iki kuzen kendi aralarında konuşsun, zaman akıp gitsin, Biçim Değiştirme için o kalabalık koridorlara dönsünler ve ders başlamış olsun, akşamın 7’sinde…

Profesör gelmeden önce dersliğe şöyle bir göz atacak vakti bulabildi Paul: Derslik, yeterince aydınlıktı, ortada Profesörün masası ile birlikte sıralar düzgün biçimde dizilmişlerdi, büyük ve ferah bir yerdi burası.

Profesör içeri girdi, hiç vakit kaybetmeden de dersine başladı:

“Uyanma vakti gençler, çünkü ders zamanı! Ne zamandır saat 19’da hepiniz böyle çökmüş oluyorsunuz bilemiyorum ama, ben dersimde zinde öğrenciler istiyorum. Fazla bir şey değil ha?

Uzun bir yaz dönemi oldu. Eğlendik, gezdik güldük. Ve her şey iyiymiş gibi yapmayacağım. Hepimiz zorlu zamanlar geçirdik. Kimimiz evde, kimimiz sokaklarda. Yine de şimdi buradayız, hepiniz güvendesiniz. Ve hazinenizde yanınızda. Bir insanın hazinesinin beyni olduğunu biliyorsunuz.. Onu nasıl kullanması gerektiğini de.

Size zırvalık yapmayacağım. Hepiniz benim sevdiğim öğrencilerimsiniz. Artık bazı şeyleri aşmış olmanız gerekiyor. Size asa nasıl tutulur, sallanır göstermeyeceğim. Yapmanızı istediğim şey asanızı aynen benim gibi tutarak, bir buçuk kez sallamanız. Tabii içinizden kedinin bir kaplana dönüşeceğini düşünmeyi unutmayın. “

Güzel bir ders mutlaka kendini belli ederdi, o güzel derslerden birisiyle daha karşı karşıyaydılar işte…


“Kaplanlardan korkmanıza gerek yok bu arada. Hepsi benim denetimim altında olacak ve emin olun sizi sevecekler. Kesinlikle yemek anlamında değil. Şimdi, derin bir nefes alın. Ardından kaplanınızı düşleyin! Hadi hadi hadi! Size güveniyorum canlarım.”

Paul da, bu derste özgüvenin ne kadar önemli bir şey olduğunu 6 yıllık tecrübeden anlamıştı. Kendine yeterince güvenmeye çalışarak –ki, bunun için dersten önce sevgilisi Lydia ile yaptığı bahçe yürüyüşünü aklına getiriyordu- asasını kaldırdı, bir kedinin iyi huylu bir kaplana dönüşmesini tüm benliği ile düşünerek asasını salladı ve sonucu görmek için hafiften meraklı bir biçimde, gözlerini açtı.

DEĞERLENDİRME
Renklendirme; 7/10
Betimleme; 8/10
Uzunluk; 10/10
Noktalama ve yazım yanlışları; 9/10
Akıcılık ve İçerik; 8/10

Puanınız; 42!
Tebrikler, dersimi gayet iyi bir puanla geçtiniz.

DEĞERLENDİRME
Renklendirme; 10/10
Betimleme; 10/10
Uzunluk; 10/10
Noktalama ve yazım yanlışları; 9/10
Akıcılık ve İçerik; 10/10

Puanınız; 49!
Başarınızın devamını dilerim!