Karanlık Çöktüğünde

Lanet gün en sonunda biterken gökyüzünün mavisi yerini siyaha bırakmıştı. Nedense Hogsmeade'de dükkan sahipleri dışında kimse kalmamış, boş sokaklarda rüzgarın uğultusu dışında çıt çıkmıyordu. Normalde bu saatler Hogsmeade'in popüler, hatta Cafe Angela'nın en favori saatleri olsa da kimsenin olmayışı Ian'ın bile dikkatinde değildi.

Genç adam sabahtan beri dükkana girdiği andan itibaren kasanın başına geçmiş ve oturmuştu. Tam on iki saat! Oysa, gün daha yeni başlıyor gibiydi onun için. Ne düşündüğünü, saatlerdir ne yaptığını bilmiyordu.

Derin bir uykudan uyanmışçasına saat sekizi geçerken ayağa kalktı. Hüzünlü bakışları dışarıya kaydığında ağrıyan başını eliyle kavradı. Bir şeyler yolunda gitmiyordu, kesinlikle gitmiyordu...

Ne olduğunu bilmese de, ilerleyerek kapıyı açtı. Dükkanın camına dayanırken dışarıya bir göz gezdirdi. Bir şey eksikti, bir yap-bozun bir parçası, bir gerçeklik. Mantık hatası her neyse aklına gelmiyordu. Aklına hiç bir şey gelmiyordu.

Sadece anormal bir gün olduğuna kendini inandırmaya çalışarak arkasını döndü. Tam o anda sırtına yapışan bir elle telaşla cebindeki asasına sarıldığında karşısında gecenin karanlığında bile ışıl ışıl parlayan mavi gözleri gördü.

Bütün günü kocaman elleriyle sarmalamış olan dehşet, karanlıkla birlikte büyücü dünyasını terk edip giderken arkasında bıraktığı büyük katliamdan mutluydu. Bundan sonra hiç bir şey aynı olmayacaktı, ilk kozunu bugün kullanmıştı. Emelleri birer birer gerçekleşecekti.
Herkes ayakta uyurken.

Genç kadın rüzgarın etkisiyle her seferinde etekleri kafasına çıkan elbisesine söz geçiremezken bir saniye üzerini değiştirmeye bile zamanı yoktu. Soğuk yüzünden ellerine hissetmese de, titriyorken kriz geçirdiğini düşünse de umurunda bile değildi.

Öleceğini bilse -ki Merlin biliyor zaten biliyordu- şu an hiç bir şey bundan önemli değildi. Dehşeti görmüştü, hissetmişti daha da önemlisi yaşamıştı. Dünyasına dehşet düşmüştü, belki de her şey kendi hatasıydı.

Kendi kendine ben suçsuzum diye mırıldanırken karşısına çıkan sokaktan sola döndü. Boş Hogsmeade sokakları onu şaşırtmazken çok az zamanı kaldığını anlayarak koşturmaya başladı. Birinci sokak, ikinci sokak derken Café Angéla'yı gördü.

Kapısında Ian'ın dikildiğini gördüğünde anlık bir duraklama yaşasa da son hızla koşmaya devam etti. Karanlığın içinde süzülen karanlık bir tanrıça edasıyla.

Tam yanına gitçeği sırada kendisini gördüğünü düşündüğü adam, tersini kanıtlayarak arkasını döndüğünde eliyle omzuna atıldı. Adamın dönüşü, onun atılışı kadar hızlı olduğunda onun siyah gözleri genç kadının mavileriyle çakışınca rüzgarın bile sustuğuna yemin edebilirdi Anna.

"Ian."

Her zaman buz gibi olan sesi, her zamankinden daha buz gibiyken karşısındaki genç adam ne diyeceğini bilemeden genç kadına baktı. Gözleri ister istemez üzerindeki elbiseye kayarken gözlerini ayırmadan mırıldandı.

"Bu elbise için fazla soğuk bir gün değil mi Anna? Yoksa beni ayartmaya mı geldin ama söylemeliyim soğuk havada böyle gezmen ilgimi çek-"

"Kapa çeneni Ian ve beni dinle. Sonumuz geldi!"

Ian bunun nasıl bir şaka olduğunu düşünürken genç kadın tırnaklarını onun omzuna adeta geçirerek kapıdan içeri soktu. Genç adam tek kaşını kaldırıp alaycı tavrıyla mırıldandı.

"Çoktan! Tüm dünya değişiyor Anna. Küresel ısınma. Ayrıca sen cisimlenmeyi akıl edemedin mi?"

Genç kadın kaybettiği her saniyenin onları ölüme yaklaştırdığını bilirken aniden parlayan sinirlerine engel olamadan genç adamı boğazından tuttuğu gibi dükkanın camına yapıştırdı. Hafif çatlama sesleri gelirken neye uğradığını şaşıran Ian, yalnızca bakakaldı.

"Cisimlenmedim çünkü CİSİMLENEMEDİM SENİ GERİZEKALI!

Ian sızlamaya başlayan omzunu aldırmadan dehşetle genç kadına baktı. Ne diyeceğini bilemiyordu, diyecek bir şeyi yoktu. Lizzie bunu anlamışçasına Ian'ın boğazını bıraktı. Sırtını ona dönüp ellerini göğsünde kavuştururken mırıldandı.

"Üzgünüm Milo."

İkinci ismi genç kadının dudaklarından döküldüğünde iyice endişe etmeye başlamıştı genç adam. Hiç bir şey yerine oturmuyordu.

"Anna Lizzie Malfoy benden özür diliyor, neler oluyor Anna?"

Genç kadının suratında anlık bir gülümseme an itibariyle kaybolduğunda yeniden Ian'a döndü. Bir kaç adım atıp önünde durduğunda sustu. Ian'ın devam edeceğini anlamıştı.

"Cisimlenemiyorum derken, ciddi miydin?"

Hayatta tanıdığı en güçlü kadın olmasına rağmen Anna her an ağlayabilecek gibi duruyordu. Böyle bir şey olmamıştı, olmazdı. Olamazdı. Bu Anna'ydı, herkesten daha duygusuz, daha sinirli.

"Sende cisimlenemiyorsun Ian."

"Ha?"

Bütün kelimeleri birbirine karışırken Anna Lizzie Malfoy, hayattan olabildiğince nefret ediyordu. Anlatmak zorunda olduğu binlerce şey olmasına rağmen nasıl oluyorsa hiç bir şeyi anlatamıyordu.

"Ben, sen, herkes... Kimse cisimlenemiyor Ian."

"Bu- bu nasıl olur?"

Genç kadın bakışlarını ayaklarına dikti. Nasıl olduğu basitti, ne yapacakları ise kocaman bir soru işareti. Hayatın bu kadar zor oluşu onu bıktırırken derin bir nefes aldı.

"Zamanımız çok dar Ian, lütfen itiraz etmeden dediklerimi yap. Gitmeliyiz, yolda anlatacağım."

Ian'ın şu hayatta en fazla emin olduğu şeylerden biri bu genç kadının sözüne itiraz etmemek olduğundan kafasını salladı. Anna'nın buz gibi eli onunkini bulduğunda genç adam ürperdi. Onun bu ürpertisinin soğukluktan olduğunu bilse de içten içe açıklama yapma ihtiyacı hissetti.

"Çabuk olabilmemiz için. Unutma Sterling, ben nişanlanmak üzere olan bir kadınım. Adam ise senin en yakın arkadaşın."

Genç adam sırıtırken kafasını salladı. Birlikte dükkandan çıkar çıkmaz Anna etrafına göz gezdirerek anlatmaya başladı.

"Benim Hogwarts'a öğrenci olarak geldiğim ilk yılı hatırlıyor musun?"


"Nasıl unutabilirim? Sana bir bakan gözünü ayıramıyordu. Birinci sınıftayken bile!"

Genç kadın genç adamın elini iyice sıkarken geldiği yolun tersine sağa döndü. Bu caddede sokak lambaları bile çalışmazken, her taraf karanlıktı. Yalnızca karanlık.

"Müdürü?"

"Hı hım."

"O sene, her şey kayıt altında merak etmeyin diye çığıran müdür hani."

"Anna, olayı anlatır mısın artık?"

Anna artık gerçekten abarttığını anladığında bir süre aralarına sessizlik oturdu. Beynini toparlayan genç kadın tek seferde atıldı.

"Onun kayıt altında dediği defter, herkesin, bütün insanlığın, dünyanın başından bu yana yazılan her şeyin, geleceğin, sonsuzluğun yer aldığı defter. Hogwarts'ta saklamak görevimizdi. Saklıyorduk. Zamanın duracağı rivayeti hatırla. Zaman durdu Milo, bilinmeyen her neyse istediğini aldı. Defter... Kaderimiz... Her şey onun elinde. O ne? Ben de bilmiyorum. Her neyse ne bizim taraftan, ne aydınlıktan. Bu sefer olay doğa üzeri boyutta. Ve şimdiden değiştirmeye başladı her şeyi. Cisimlenemiyoruz çünkü-"

"Çünkü o izin vermiyor."

Ian, kendi sözüne kendisi bile şaşırırken kuvvetli bir rüzgarla ikisi de zangır zangır titredi. Gözlerini ister istemez genç kadına kaydırdığında onun donduğunu hatırlayan genç adam bir anlığına durdu. Anna'da ister istemez durmak zorunda kalırken merakla tek kaşını kaldırdı. O sırada bir an üzerinin değiştiğini anladığında kafasını vücuduna eğdi.

"Ian?!"

"Emin ol çok şık oldun."

Anna üzerindeki kıyafetlere nefretle baksa da gözlerini devirerek genç adamı çekiştirdi. Bir köşeyi daha döndüklerinde yeniden ciddileştiler.

"Biz ne yapacağız peki?"

"Onu bulacağız."

"NE?!"

"Dediğimi duydun, onu bulacağız. Her ne olursa olsun arkasında iz bırakır. İzleri takip ettim, en son karagölde bitiyor."

"Ve beraber karagöle gireceğiz, Anna sen bir salaksın! Oraya bu karanlıkta girersek-"

Genç kadın sinirle Ian'ın elini sıktığında Ian boğazını temizleyerek yeniden atıldı.

"İyi de, neden ben? Dimitri benden daha güçlü ve senin ortağın. Adam nişanlın, Svetlana, Elizabeth hadi ama niye ben?"

"Korkaklığı kes Milo! Dimitri Hogwarts'ı korumak zorunda. Profesörlerse şu ara çok yoğun, bu onların katılamayakları anlamına da gelmez ayrıca. Fakat Café Angéla bir kaç gün kapalı kalsa batmaz!"

"BİR KAÇ GÜN MÜ?!"

"Mızmızlanmayı kes Milo. Belki de bir kaç ay olabilir."

"Sen delisin ve ben gelmiyorum!"

Genç adam dehşet içerisinde genç kadının elini bırakıp gerilediğinde Anna tüm ihtişamıyla arkasını dönerek ellerini beline dayadı. Mavi gözlerinden nefret fışkıran nefret genç adamı boğuyor, öldürüyordu.

"Sen Ian Milo Sterling! Eğer benimle o lanet olasıca göle gelmezsen seni ne yapar eder azkabana attırırım! Duyuyor musun beni! Seni işe yaramaz korkak! Burada kalırsan zaten öleceksin!"

Kuvvetli bir rüzgar daha eserken bu sefer yalnızca Ian titriyordu. Genç kadından endişe duymaya başlamış olsa da, bir adım ileri attı. Suratındaki alaycı ifade gün boyunca ilk kez bu kadar kesindi. Yoktu.

"Tamam. Geliyorum."

Anna tek kelime etmeden var gücüyle yürümeye başladığında Hogwarts'ın bahçesine gelmişlerdi. Sessiz bahçenin kapıları uğuldayarak açıldığında önden Anna arkasından Ian hızla atıldı.

Karagölü gördüklerinde tek eli belinde diğer eliyse saçında bekleyen davetsiz bir misafir daha vardı.

Genç kadın karanlık sulara son bir bakış attıktan sonra yanında duran iki kişiye de bakmadan buz gibi suya yavaşça ilerledi. İliklerine giren ürpertiyle tüm sinirleri ona oradan çıkmasını haykırsa da yapmadı. Buraya kadar gelmişti, bu işi bitirecekti.

Gölün suları göğüslerine gelirken önce Sheridan'a sonra Ian'a baktı. Sheridan'ın yalnızca boynundan yukarısı gözüküyor, gözlerinden ise kararlılık okunuyordu. Ian ise hepsinden uzun olduğundan çok daha rahat bir şekilde ne olacağını bekliyordu. Anna artık son kelimeleri söylemesi gerektiğini bilirken gözlerini karanlık gökyüzüne dikti.

"Bundan sonra ne olacak bilmiyorum, nasıl bir şey bulacağız onu da bilmiyorum. Nefes alma büyüsü yaptım üçümüze de. Alttada gölün dibine lumos yapacağım. Üçümüz de birbirimizden ayrılmamalıyız. Onun için uzayabilen görünmez ipler olacak belimizde. Altta bizi her şey bekleyebilir. Hazır mısınız?"

Sheridan kafasını salladığında Ian mırıldandı.

"Bir ölüme seninle gideceğimi biliyordum! Merlin bizi korusun."

İki genç kadın bakışıp suratlarına anlık bir sırıtmayı yaydılar. Bu sırıtış, Anna'nın ve ardından diğerlerinin suya dalmasıyla kaybolduğunda gölün dibi birdenbire Anna'nın büyüsüyle aydınlandı.

Koca bir ışık patlamasının ardından göl kara göl olmaktan çıktığında gölün altında hiç bir şey yoktu. Hiç bir şey.

Normalde olması gereken balıklar, bekledikleri her hangi bir canavar, lanet olasıca bir yosun bile yoktu!

Üçü de birbirinden şaşkın bakışırken Ian eliyle önlerinde kararmaya başlayan ışığı gösterdi. Macera başlıyordu, Anna kafasıyla onaylandığında üç korkusuz o tarafa doğru yüzmeye başladılar.