Alice Carter.

Mesaj Sayısı : 1 Kayıt tarihi : 20/12/14

Alice Carter

O sene İngiltere'nin en soğuk ve en karışık yıllarıydı. İnsanlar ve büyücüler arasında soğuk savaş vardı adeta. İki tarafta büyük bir patlamanın olmasını bekliyordu. Büyücüler artık eskisi gibi huzurlu değildi; bunun nedeni insanların onlara duyduğu kin ve nefretti. Bu kin ve nefretin tek nedeni büyücülerin onlardan farklı ve özel olmasıydı...

Gürültülü bir İngiltere sabahıydı. Herkes uyanmıştı ve dışarıda ayaklanmalar vardı fakat Alice olacaklardan habersiz şekilde uyumaktaydı. Dışarıda ki ayaklanmaların sesini kış uykusuna yatmış bir ayı bile duyabilirdi. Alice birden uykusundan kalkarak şişmiş gözlerle dışarı baktı ama uykulu olduğu için hiçbir şey göremedi. Yeniden yatmaya hazırlanırken annesinin sesini duydu. Annesi daha kırklı yaşlarının ortasında oldukça genç ve bakımlı bir kadındı. İnsan olduğu için İngiltere'de zorluk çekmemişti fakat kocası bir büyücü olduğundan dolayı çoğu zaman haksızlıklara uğramıştı.

Kızına ikinci bir kez ''Alice!'' diye bağırdı. Bu sefer Alice zor bir şekilde kalkarak yüzünü yıkamaya gitti. Masaya oturdu ve annesine dışarıdaki gürültünün nedenini soramadan pencereden bir taşın onlara doğru fırlatıldığını gördü. Alice, ''Anne, kafana dikkat et!'' diyerek yere doğru atıldı. Neyse ki taş onları sıyırmıştı. Alice sinirli bir şekilde ayakkabılarını giyerek dışarı çıktı. Annesi onu durdurmak istedi fakat bu nafileydi. Bunu çocukların yaptığını sanmıştı oysa ki dışarıda adeta bir savaş vardı. Hemen içeri girdi ve kapıyı kilitledi. Annesine ''Neler oluyor?'' dedi. Annesi olayı biliyordu ama kızına söylemedi. Alice ısrarla annesine sormaya devam ediyordu. Aniden demir kapıya tekme atıldığını duydu. Bu tekme adeta kulak çınlatan bir tekmeydi. Annesinin elinden tutarak hızlıca üst kata çıktılar ve Alice'in odasına gidip kapıyı kilitlediler. İkiside soluk soluğa kalmıştı. Alice ne yapacağını bilmiyordu. Annesi, ''Elimizde ne varsa onları kapıya koymalıyız!''dedi. Demir kapı onların gücüne dayanamamıştı ve eve girmişlerdi. Yapacak tek şeyin teslim olmak gerektiğini söyledi annesi. Alice, kolay kolay teslim olacak bir kız değildi. Her zaman dik başlı ve güçlüklere karşı koyabilen bir kızdı. Onların istediği kişinin Alice'in annesi olmadığı bariz bir gerçekti. Onların isteği melez bir kız olan Alice'di.

Alice odasındaki pencereyi gördü ve o anda aklına bir fikir geldi. Pencereden atlamayı düşündü.Annesinde o kadar yükseklikten atlayacak cesaret yoktu. Annesi ikna etmesi zor bir kadındı. Annesine ''Atlamalısın anne, bu bizim son şansımız!'' diye bağırdı. Pencereden gelen o rüzgarlı ve sisli hava Alice'in yüzüne çarpıyordu. İnsanların ayak sesleri odaya yaklaşıyordu. Alice içten içe korkuyor fakat bunu yansıtmıyordu. Annesi ise Alice'e veda edecek gözlerle bakıyordu. Bu bakış ona babasının ölmeden önceki bakışını anımsatıyordu. O gün yaşadığı çaresizliği şimdide yaşıyordu. Kurtulmak için tek başına atlaması gerekiyordu ve annesine bir şey diyemeden gözlerini sımsıkı kapatarak kendini sanki bir kuş gibi pencereden attı.

Gözlerini açtığı zaman kendini on tane öğrenci kılıklı çocukların karşısında buldu. Bulunduğu yer sımsıcaktı. Neler olduğunu ve neden başında ergenlerin toplandığını merak ediyordu. Pencereden düştükten sonra ölüp de cennete mi gelmişti yoksa? Bu çocuklarda melek olmalıydı. Burnuna çocuklardan ter kokuları geliyordu kesinlikle cennette değildi. Çocuklarla konuşmaya çalışırken uzaktan bir kadının geldiğini ve öğrencileri yanından uzaklaştırdığını gördü. Sanki boğazı düğümlenmiş gibiydi. Yaşayacağına bile ihtimal vermiyorken kendini burada bulması bir mucizeydi. Alice bu düşüncelere kapılırken yanına hafif beyaz saçlı, uzun boylu ve al yanaklı bir kadın oturdu. Kadının gülümsemesi bile içtendi. Bu Alice'i güvende hissettirmişti. Selam vermek yerine ''Ah, işte buradasınız. Öğrencilerin kusuruna bakmayın. İlk defa buraya birisinin baygın halde geldiğini görüyorlar. Burada aynı eski öğrencilerimizden olan babanız gibi sizde büyücülük hakkında eğitim alacaksınız. Siz sormadan söyleyeyim, Hogwarts Cadılık ve Büyücülük Okuluna hoşgeldiniz!'' diyerek Alice'e karşı ilk adımını atmış oldu.

RP SONU