Damon J. Chris

Karanlığa bürünmüş o ıssız kasabada içine kapanmış odasından çıkmayan çok konuşmayan kahramanımız Damon J. Chris.Babasının ve annesinin ölümünden sonra kardeşiyle birlikte Greenland adlı bu kasaba da bulunan bir yetimhaneye gelmişti.Yapacağı bir şey yoktu kaçmak istese bile daha beş yaşına girmemiş kardeşi yalnız kalacaktı.Sadece onun için bu kasvetli yere katlanıyordu.İşler gün geçtikçe zorlaşıyordu.Yetimhanede kendini zorbalıkla ve kabadayılıkla nam salmış biri Damon'a sürekli sataşıyordu.Damon karşılık vermediği için bu sataşmalar gün geçtikçe şiddetini arttırıyordu.Damon sabırlı biriydi.Bu konuda ailesinden çok öğüt almıştı.Oda ailesinin onu izlediğini bilerek karşılık vermiyordu.Aslında karşılık verse çocuğu tek yumruğuyla kolayca yere devirebilirdi.Bu kabadayı en son Damon'ı sinirlendirmek için kardeşine sataştı.Marcus'un tartaklandığını gören Damon hiç olmadığı kadar hızlı koşarak kardeşine sataşanı çekti yüzüne baktı bu ona her fırsatta laf atan itip duran Sam'di.Damon yumruğunu sıktı tam yüzüne vuracakken Victoria ile göz göze geldi.Elini indirdi ve Sam'in ona vurmasına izin verdi.Damon yere düştü.Victoria ise hemen yanına geldi.Elindeki mendil ile Damon'ın dudağından akan kanları siliyordu.Marcus'da abisinin yanına geldi ve ağlamaklı bir sesle;

-İyi misin?

-Sen merak etme bana bir şey olmaz. dedi Damon ama o sırada bakabildiği tek şey Victoria'nın gözleriydi.İçten içe seviyordu onu ama söyleyemiyordu.Unatıyordu çünkü daha önce hiç başka bir kıza böyle bir şey hissetmemişti.Victoria ile göz göze geldiğinde ise kalbi bir başka atıyordu.Yerden kalktı kardeşinin elinden tutup odalarına doğru gidiyordu.Birden arkadan ince ama tatlı bir ses;

-Hey! Dam bu akşamki kamp gezisine mutlaka sende gelmelisin. Damon arkasına baktı ve yüzündeki gülücük ile birlikte;

-Tamam senin için gelirim. Önüne döndüğünde ise yüzündeki gülücük ne yapacağını bilmeyen bir insanın yüz ifadesine dönüştü çünkü az önce Victoria'ya "Senin için" demişti.Kalbi neredeyse yerinden çıkacakmış gibi atıyordu.Hemen odasına gitti çantasını çıkardı ve bir kaç parça kıyafet koydu.Aklına çadır olarak ailesiyle gittiği kamplardan kalan çadır geldi ve hüzünlendi yatağına oturdu masanın en başında duran eski sarı çerçevenin içinde duran aile fotoğraflarına baktı.Çerçevenin camına bir damla yaş düştü.Eliyle hem yüzündeki hem de çerçevede bulunan yaşı sildi ve fotoğrafı da çantasına koydu.Yatağının kenarına bıraktığı çantayı bakıp bakıp gülüyordu.Yatağına uzandı ve gözlerini kapattı.Onu hayal ediyordu yani Victoria'yı.Nasıl göz göze geldiklerini yada onu kampa davet edişini.Bunları düşündükçe daha da gülümsüyordu.Bir saat iki saat derken sonunda akşam olmuştu.Çantasını yatağının kenarından kaptığı gibi merdivenleri hızlıca indi.Bahçede duran otobüslerin yanına gitti.Beklemeye başladı.Yaklaşık beş dakika sonra yetimhanenin kapısından kırmızı pantolonu ve çiçekli beyaz gömleğiyle Victoria'ı gördü.Yanında diğer kızlar vardı.Fark edilmemek için otobüse bindi.Cam kenarına oturdu ve başını cama yasladı.Otobüsün içi bir anda mis gibi parfüm kokmaya başladı.O anda içeri Victoria'girdi.Damon çok utangaç olduğu için ona doğru bakamıyordu.Sadece camdan zar zor gözüken yansıma sayesinde görüyordu bütün olanları.Sonra aniden bir ses;

-Damon yanına oturabilir miyim? Kafasını çeviren Damon Sarı saçlarıyla onun gözlerinin 

içine gülerek bakan Victoria'yı gördü.Afallayan Damon;

-Tabi tabi yani eğer istiyorsan neden olmasın dimi sonuçta boş yani. Damon'ın bu şekilde konuştuğunu gören Victoria'nın arkadaşları kıkırdamaya başladılar.Victoria ise hiç yüzündeki gülümsemeyi bozmadan Damon'ın yanına oturdu.Damon'ın yanakları kızarmıştı.Utanmıştı ona doğru bakamıyordu.Herkes geldikten sonra otobüs hareket etti.Damon kaçak bakışlarla yanında oturan Victoria'ya bakıyordu.Daha doğrusu bakamıyordu.Bir saat süren yolun ardından kamp alanına ulaşan otobüs durdu.Herkes heyecanlı bir şekilde indi en son bizim çocuk indi.Damon yavaşça ilerlerken önüne Sam çıktı.

-Hey! Ezik bu akşam kendine dikkat etsen iyi olur çünkü ben daha sinirimi alamadım.

     Damon ona bile bakmadan yanından geçti.Bir yer buldu ve yavaşça çadırı açmaya başladı ama tek başına olduğu için oldukça zorlanıyordu.Etrafındaki herkes kendi çadırıyla uğraşıyordu.Victoria ne kadar gelmek istese de arkadaşları onu bırakmıyorlardı.Ne kadar zorlansa da kendi çadırını kendi kurdu.Kamp ateşi yakıldı.Muhabbet edildi.Görevliler kendi çadırlarına gitti.Çocuklarda yatmaya gitti.Kamp ateşinin başında bir elin parmağından az insan vardı.Damon'ın karşısında Victoria oturuyordu.Damon yine bir korkak gibi kaçamak bakışlarla ona bakıyordu.Victoria kalktı ve biraz daha ormana yakın yıldızların daha iyi gözüktüğü gözden ırak bir yere gitti.Hemen ardından Sam arkadaşlarına onu işaret ederek ve pis pis gülerek Victoria'nın arkasından gitti.Victoria gideli üç dört dakika oluyordu.Damon şüphelendi ve hemen onların ardından gitti.Biraz ileride Sam Victoria'yı bir ağacın köşesine sıkıştırmış öpmeye çalışıyordu.Victoria ise "Olmaz" diye diretiyordu.Damon koştu;

-Sam! Onu rahat bırak.

-Sana ne oluyor lan! Sabah yediğin yumruk yetmedimi?

-Evet yetmedi hadi gel bir tane daha at bakalım atabiliyor musun?

-Sen kaşındın çocuk. Sam elini kaldırdı.Yumruğunu salladı.Damon sol eliyle onun yumruğunu durdurdu.Sağ eliyle ise tüm gücüyle suratının ortasına bir yumruk patlattı.Neye uğradığını şaşıran Sam yere yıkıldı.Acı içinde kıvranıyordu.Damon Victoria'nın yanına gitti.O sırada Victoria ona o kadar sıkı sarıldı ki neredeyse boğuluyordu.Onunla birlikte ateşin yanına doğru dönüyorlardı.Yürürken Victoria sürekli 

"Teşekkür ederim Damon" diyordu.Ateşin yanına ulaştığında Damon eski yerine oturdu.Victoria ise arkadaşlarının arasında duran minderini alıp Damon'ın yanına oturdu.O sırada elindeki küçük dalla toprağı eşeleyen Damon ona baktı.İçten bir gülücük attı ve önüne döndü.Victoria ise yavaşça Damon'ın eline uzandı tuttu.Göz göze gelen kahramanlarımız birlikte gülüyorlardı.Damon gökyüzüne baktı ağaç dallarının arasında zar zor gözüken bir iki yıldız vardı.Ama onun şu anda istediği yıldızları görmek değildi istediği şey Victoria'nın elini bırakmamasıydı.