Gecenin karanlığı üzerime çökmüştü.Doğru şeyi yapıp yapmadığımı bilemiyordum. Korkuyordum. Havada ruhuma işleyen dondurucu soğuk vardı. Şu durumda havadaki dondurucu soğuğu diğer insanlardan daha çok ben hissediyordum. Yağmur başlamıştı. Dışarıdan bakılınca New York’ta ara sokaklardan birinde çöp tenekesinin yanında oturan sıradan bir insan gibi gözüküyordum. Fakat öyle değildim.Çöpün yanında oturmuş, elimde bir silah , önümde kanlar içinde delik deşik yatan bir ceset, yaptığımın doğru mu yanlış mı olduğunu düşünüyordum. İnsanın kendisine kardeşinden yakın bir arkadaşını vurması tabi ki kulağa doğru ve hoş gelmiyor. Fakat onu öldürmeseydim her şey daha kötü olacaktı. Yani…yani o her şeyi öğrenmişti.Başka şansım yoktu !
Her şey dün gece olmuştu. O zamandan beri cesedin başındaydım. Jason yani en iyi dostum ile beraber gece yarısına yakın bir vakitte bir bardaydık. Bir şeyler içiyorduk. Biraz hava almak için dışarı çıkmaya karar vermiştim. Ayağa kalktığımda cebimden buruşturulmuş bir kağıt düşürmüştüm. Bunun farkında değildim. Bunun farkında olmamam benim sonum olabilirdi . Çünkü ben dışarı çıktığımda Jason kağıdı fark etmiş ve yerden almıştı. Tabi ki almasıyla okumaya başlaması bir olmuştu. Ben o sırada dışarıdaydım. Kağıtta yazanları okumasını istemiyordum çünkü kağıtta günlüğüme yazdığım fakat kimsenin okumaması gerektiği bir şey yazıyordu.Fakat hata bende ! İnsan neden böyle bir şeyi kağıda yazsın ki !
Kimsenin okumamasını istediğim için cebimde taşıyordum değersiz görünen bu kağıt parçasını.Kağıtta şunlar yazıyordu:
Beni zorladılar…tehdit ettiler ! Yoksa ben asla böyle bir şey yapmazdım !
Onu öldürmezdim ! Böyle bir kötülüğü ona yapmazdım !
Tabi Jason bunu okuyunca eminim ki kimi öldürdüğümü neden öldürdüğümü umursamamıştır. Hiç okumamış gibi kağıdı yere bırakmak için ayağa kalkmıştı Jason.
Keşke biraz daha hızlı davransaymış , beklide bunların hiç birisi olmayacaktı. Beklide hiç elimi kana bulamayacaktım.Fakat o bu eyleme girişirken ben içeri girmiştim. Kağıdı görünce gözlerim fal taşı gibi açıldı ve şöyle dedim:
Ja…Jason…O elindekini okumadın değil mi ?
Fakat Jason korkmuştu . Hemen yanımdan geçip dışarı çıktı. O sırada hiç korkmadığım kadar korkuyordum. Sanki karanlık bir çukurda tek başımaydım. Hemen bardan çıkıp Jason’u takip ettim. Jason işte o ara sokağa girmişti. Onun yanına gittim. Korkarak bana bakıyodu. Sonunda bana şöyle dedi :
Sen…sen…Jaden…Sen böyle bir şeyi nasıl yapabildin ?
Korkarak bana bakıyordu. Onunla konuşmak için yaklaştım fakat beni itti ve daha da geriye gitti. Çöp tenekesine doğru ilerledi. Artık gözlerimden yaşlar geliyordu. Normal bir şeydi bence çünkü korkuyordum.Ardından Jason’a yaklaşarak ona şöyle dedim:
Jason…Böyle olmasını ben de istemedim.Beni tehdit ettiler…Beni zorladılar. Ben böyle bir şeyi isteyerek yapmam !
Fakat o beni dinliyormuş gibi gözükmüyordu. Haklıydı aslında. Benim kendisini öldürebileceğimi düşünüyordu. Düşüncesi doğruydu da. Bana kağıdı vermesini istedim. Karşı çıkmadan kağıdı bana verdi. Benim pişman olduğumu anlamış olsa gerek ki yüzünde bir gülümseme oluşmuştu. Bana şöyle dedi:
Bak…Korkma. Gel , olan biteni polise anlatalım. Birini öldürdüğünü söyle. İçin rahat etsin. Hem de cezanı çekmiş olursun. Ardından normal bir insan gibi hayatını sürersin.
Yavaşça başımı ona doğru çevirdim ve ağlayarak Jason’a şöyle dedim:
Söylemesi kolay tabi. Benim yerimde olan sen değilsin. Haklısın cezamı çekmeliyim fakat…Jason…diğerleri ne olacak ?
İşte o sırada Jason bana bakakaldı. Suratında ağlayacak gibi bir ifade oluştu ve şöyle dedi:
Diğerleri mi ? Ne demek istiyorsun ?
Ağlamaya devam ediyordum. Yanımdaki çöp tenekesine bir tekme savurdum. Kendimden utanıyordum. Başımı yeniden Jason’a çevirdim. Bu sefer ağlamam durmuştu. Jason’a şöyle dedim :
Jason bu kağıdı okuyan tek sen misin sanıyorsun ? Bu kağıdı üç kişi daha okudu onları…öldürmek zorunda kaldım.Peki onlar ne olacak ? Üzgünüm Jason ama galiba senin sonun da aynı olacak.
Yeniden ağlamaya başlamıştım. Jason korkan gözlerle bana bakıyordu. Jason kendisine zarar vereceğimi anlamıştı sanırım. Çünkü bana birkaç saniye sonra öyle bir yumuk attı ki dudağım patladı ve yere düştüm. Ardından zorlanarak ayağa kalktım . Üzülerek Jason’a , en iyi dostuma bakıyordum. O da bana ağlayarak bakıyordu. Onu öldürmek istemiyordum fakat artık bunu yapmam gerekiyordu. Çünkü Jason bana bir kez daha yumruk attı. Yere düşmesem de geriledim. Artık o da beni öldürmeye çalışıyordu. On dört yaşımdan beri tanıyordum Jason’u. Sonumuzun böyle olması gerçekten çok yazıktı. Halbuki o kadar iyi dosttuk ki…
Elimi belime götürdüm ve o her şeyi değiştirecek silahı çektim:Silahı Jason’a doğru tuttum.
Artık daha çok ağlıyordum.Jason’a bakarak şöyle dedim:
Ben…ben…ben çok üzgünüm . Böyle olmasını hiç istemezdim !
Jason’un gözleri fal taşı gibi açıldı. Bana korkarak bakıyordu . Daha çok ağlamaya başladı. Neredeyse yalvaracaktı. Onu böyle görmek beni üzüyordu fakat bunu yapmak zorundaydım…Jason’u…dostumu öldürmek zorundaydım. O artık her şeyi öğrenmişti. Bana şöyle dedi:
Jaden…lütfen…dostunu gerçekten öldürebilecek misin ? İstersen olanları unuturum . Bunları hiç yaşanmadı sayarım. Lütfen…
Çok üzgündüm. Biraz bekledikten sonra çok yüksek sesle bağırdım. İşte o iki kurşun silahtan çıkmıştı. Jason’un kanlı bedeni yerde yatıyordu. Ağlayarak gittim ve çöp kutusunun yanına oturdum. Kafama sıkmayı düşündüm fakat korkuyordum…inanmıyordum.Ne kadar da korkaktım !
Şimdi ise hala o kanlı ve hareket etmeyen bedenin…en iyi dostumun bedeninin başındayım. Fakat bu sefer korkaklıktan ziyade başka bir şey yapıyordum:
Alo…polis mi ? Ben…kendimden şikayetçiyim. Kendimden şikayetçiyim çünkü ben…salağın ve korkağın önde gideniyim.Dört masum insanı öldürdüm ve suçumu çekmeye hazırım. Efendim ? Yoo sizin gelmenize gerek yok . Benim gibi biri için yorulmayın. Ben…ben kendim gelirim ! Sadece tek arzum arkadaşlarımın ve ailemin yaptıklarımdan haberleri olmasın ! Benim için öldü diyebilirsiniz onlara !
Kendimindir. Yıllardır bunu kullandığım için benim için bir klasik olmuştur. Yani başka sitelerde de gördüyseniz söyleyeyim kesinlikle benimdir.
Konu: Sherlock Holmes. 
Cuma Tem. 26, 2013 11:37 pm
