Closer

Gözünü açtığı yer saat gece iki için gereğinden fazla dolu bir sokaktı, ancak yine de fazla kalabalık sayılmazdı. İsterik bir şekilde tekrar kol saatine göz attı. İkiyi üç geçiyordu. Ve artık tamamen farklı bir yerdeydi. Geçen zaman mekânı değiştirirken olaylar aynı kalmıştı ve tüm olanların gerçekliğini yeni yeni hissetmeye başlamış gibiydi. Gecenin serinliği savunmasız vücuduna işlerken daha sıcak bir yerlere varmak üzere adımlarını hızlandırdı. Sterling’s House. Diagon Alley veya Knockturn Yolundan farklı olarak bir Muggle bölgesinde açılmış ilk büyücü barıydı. 1852’den beri. En azından Shane’nin söylediğine göre. Çoğu bölümü Muggle-savarlarla donatılmasına rağmen hem Muggle’ların hem de büyücülerin gittiği gönülllerince vakit geçirebileceği bir yer. Muggle’ların geliş amacının sadece eğlenmek olmasıyla birlikte büyücülerin burayı tercih etmesinin nedeni genellikle daha farklıydı: eski –Muggle gibi davranmak zorunda kalmadan– alışkanlıklarını sürdürebilerek nispeten tanımadıkları insanların arasında kaybolabilmek; Dilediklerini yapmak; Birkaç saatliğine hiç kimse olmak; Kendi kafalarını dinlemek. Ve tahmin edilebileceği gibi karanlık tarafın takılmayı sevdiği mekânlardan da değildi. Hans’ın ihtiyacı olan da tam olarak bunlardı.

Barın kapısında bekleyen ve Muggle copları taşıyan iki badigardın yanından geçti. Burası damsız giremeyeceği bir yer değildi ki eğer öyle bir yer olsaydı girerken görünmez de olabilirdi veya dışarıda büyü yapmasının yasak olduğu o yaşlarda yaptığı gibi yoldan bir kız çevirip ikna ederdi. Zaten daima yaşından büyük gösterdiği için başka bir sorunu pek olmamıştı. Bir keresinde bar kapısında Shane ile kız arkadaşlarının gerçekten içerde olduğunu bağırdıkları o günü anımsadı. Gordon ile o, on beş yaşındaydı, Shane ise on altı. Denedikleri onca taktikten sonra elde ettikleri tek şey badigardların yakalayınca büyük ihtimal kızartacakları üç beyaz kıçtı. Kıçlarını korumak zorundaydılar. Kaçtılar. Öyle koşmuşlardı ki en son nefes nefeseydiler ancak kahkahalarla gülüyorlardı. Bu anı aklına gelince suratında ufak bir gülücük belirdiğini hissetti Hans, ancak anıları bırakıp şuanı ve geleceği düşünmeye başlayınca o gülümsemenin suratını terk etmesi zor olmadı.

Tanımadığı bir kadından bebeği olacaktı.

St. Mungo’nun bilmediği şekilde cenin fazla hızlıydı ve alınamazdı.

Bebeğin alınması mümkün olmamakla birlikte yalnız büyümesine izin de veremezdi, bu nedenle evlenme teklif etmişti ki hala bunun doğru hamle olduğunu düşünüyordu.

Okul başlamadan önce evlenmelilerdi.

Dört günleri vardı.

Barmenden iki dakika kadar önce istediği birası önüne gelirken kendi kendisine mırıldandı. Kondom kullanmalıydı. Ancak her şey için çok geçti değil mi? Tılsım dersinde gördükleri şu zamanı geri saran nesnelerden birine sahip olmayı dilerdi, ancak ulu orta satılmadıkları netti. Kafasını belli belirsiz sağa sola sallayıp bakışmakta olduğu içeceği yudumladı. Daha sert bir şeylere ihtiyacı vardı. Aslına bakarsanız istediği şey haptı. Extacy. Tüm vücudu –özellikle düşünmekten sıkılmış beyni- bunun için yalvarıyordu. Tek dikişte bardağı sonlandırdı ve derin bir nefes aldıktan sonra arkasını döndü.

Her şey tamamsa, ne olursa olsun olmak zorundaysa, yapacak başka hiçbir şey yoksa ve yaşamaktan da korkmuyorsa bu gece onun bir nevi bekârlığa veda gecesi sayılır mıydı? Özellikle kızla yaptıkları o anlaşmadan sonra… Evlendikten sonra çapkınlığın adı şerefsiz bir hal alıyordu ve Hans şeref kavramına değer verirdi. İronik ama değer kavramının anlamını sorgularken buldu kendisini. Değer kavramına değer vermeli miydi? Konu üzerinde düşündükten sonra boş verdi.

DJ’in seçtiği remix parçayı ♠ tık ♠ o kadar yüksek sesle açılmıştı ki sözleri anlaşılmıyordu bile. Mavi gözlerini kıstı ve müzik akıp giderken daha önce Shane ile alışveriş yaptıkları o adamı gördü. Biranın acı tadı halen boğazını yakarken, suratında kötücül gülüşün oluşmasına izin verdi. Bağımlı değildi. Yalnızca istiyordu. Gordon bunu kullanmasından nefret ederdi. Ama burada değildi, değil mi? Sesli küfür etti. Kendi söylediğini kendisi bile zor duyuyordu. Şarkının sözleri karşı köşedeki iri ve giydiği kürk yüzünden daha da iri görünen adama ilerken anlaşılır gelmeye başlamıştı. “I’m gay.” der gibiydi ancak “I’m ill.” diyordu. Birbirine bu kadar uzak iki kelimeyi karıştıran tek kişinin kendisi olmadığını düşündü. Ve, yalnızca kafasını dağıtacak yeni bir şey bulduğu için belki de, mırıldandığını fark etti. “I’m ill, I’m ill, I’m ill. I’m ill.” Oysa rap müzikten hoşlandığı pek söylenemezdi. Adama yaklaştıkça sesi daha da kısıldı ve en sonunda resmi bir şekilde alışverişini yaptı. Verdiği para bugün yapamadığı alışverişten kalan paraydı ve gidişi onu üzmedi. Geri döndüğünde ateş viskisi istedi. Ufak poşetten çıkardığı haplardan birini parmaklarının arasında dolandırıyordu.

“I’m ill, motherfucker. I’m ill, motherfucker.
I’m ill! Motherfucker, I’m ill!
Whatelse? I’m ill. I’m ill. I’m ill.”

Viski geldiğinde acelesiz bir yudum aldı. Acaba Daenerys o gittikten sonra içmeye devam etmiş miydi? Onu suçlayamazdı. Yine de yapmadığını düşündü. Daenerys’in küçük ayakları üzerinde kalkıp yine o balerinimsi adımlarıyla içki dolabını açtığını gözünde canlandırabiliyordu. Yürürken ardından görünen beyaz sırtı… Kızın beyaz suratındaki kısa gülümseme… Onu düşünürken istemsizce titrediğini fark etti ve gözünde canlandırdığı Daenerys’in çatılan kaşlarını gördü. Çıkıp gitmemeliydi; ancak zaten olabildiği son ana kadar yanında olmuştu. Onu ölmekten kurtarmıştı, evine bırakmıştı. Şimdi duman ve içki kokan aptal bir barın sandalyesinde otururken bunları düşünmek o kadar tuhaftı ki. İnanılası gelmiyordu; her şey o kadar hızlıydı ki… Bir yudum daha içti, ancak bu bir öncekinden daha büyüktü. Ardından elinde döndürüp durduğu hapı ağzında koydu ve viskiyle bir yuvarladı, çok geçmeden ikinciyi de aldı.

İlacın etkisi damarlarına karışınca tüm her şeyden kurtulacakmış gibi düşünmüyordu. Yalnızca bir süreliğine -üç ila altı saat- gerçeklerden uzaklaşacaktı, ne yaptığı umurunda bile olmayacaktı. Eğlenecekti de. Belki de son kez. Başının zonkladığını hissetti ki bu psikolojik olmalıydı, yine de elini başına götürdü, sanki tüm renkler birbirine karışmış gibi geliyordu. Her şey bulanmıştı. Yalnızca gözlerini kapattı ve birkaç saniye sonra açtığında her şeyin normale döndüğünü fark etti. İlacın etki etmesi için biraz zaman geçmeliydi ve daha öncekilerden öğrendiği bir şey varsa iki tane onunki gibi bir bünye için fazla sayılmazdı. Yine de daha fazla almadı. Çünkü içinde uyanık kalmak isteyen hissi duymuştu bir kere. Poşeti pantolonun cebine soktu ve dünyadaki en önemli şeymiş gibi ateş viskisine odaklandı. İçinden geri sayıyordu; Drei. Zwei. Eins. Bardağı kafaya dikti.

İnsanların konuşmalarını duyabiliyordu. Yan tarafta iki tane genç kız vardı ve büyük ihtimal Muggle’dılar çünkü ateş viskisi gibi bir şah eser varken normal viskiyi tercih ettiler. Hans onlara göz ucuyla baktı. Biri sarışındı öbürüyse kumral sayılırdı. Her ikisi de zayıf ve orta boylardaydılar. Belki güzel de denilebilirlerdi. Hans değerlendirme yapacak kadar uzun bakmadı. –Onu tanıyan herhangi bir kimse burada olsa bunu kıyamet alameti sayabilirdi.- Kızların melodik kahkahaları kulağına geliyordu. Bu kadar komik olan neydi ki veya arkadaki insanlar neden bu kadar mutlulukla dans ediyordu?

Bugün Cadılar Bayramı değildi.

Bu gece olanları kimse bilmiyordu. Neler yaşadığını kimse görmüyordu. Bardağı itip boşalan masaya kafasını dayadı. Bakışları pistteki insanları izliyordu. Dansı bırakmış kız arkadaşını öpen bir çocuk; Mutlulukla kahkaha atan bir grup üniversiteli gibi görünen genç (Hans onlardan daha büyükmüş gibi hissediyordu.); Kendisini kaptırmış şekilde ritme bağlı kalarak veya kalmayarak –bu pek sorun değil gibiydi- dans eden onlarca kişi vardı. Birbirlerine çarpıyorlar, içeceklerini yanlışlıkla döküyorlar ve tezahürat ediyorlardı. Tüm bu kargaşanın içinde kendilerince bir uyum sağlamışlardı: kimse bir diğerinin ne yaptığı umursuyor gibi değildi. Hans bu senkronize topluluğu süzdü. Daha önce neredeyse hiç bu kadar dışarıdan bakmamıştı, o da onlardan birisiydi: öpüşen çocuktu; arkadaşının dans etmesi için bağıran tezahüratçıydı; gönlünce dans edendi; güzel bir kıza kur yapandı… Ama bugün hiçbiri değildi. Yalnız hissediyordu: Hiç olmadığı kadar. Onun yanında kimse yoktu: sırtını sıvazlayıp buradayım diyecek her hangi bir kişi. Olmayacaktı da. Bir mucize beklediği yoktu.

Garsonun getirdiği yeni içkiyi reddetmedi. Doğrulup yavaşça yudumladı. Her zamankinden biraz fazla uzamış –aslında pek de dikkat çekmeyecek uzunlukta olan- saçlarını basit bir hamleyle arkaya attı. Berbere gitmeye ihtiyacı vardı. Damat Tıraşı. Gülümsemedi. Büyük ihtimal berber yalnızca üç numara azaltılacak saçlar için orada bulunduğunu öğrendiğinde küfür edecekti. Aklına genç bir berber getirdi, Diagon Alley’deki Miss İris’den farklı olarak. Uzun süre Miss İris ile görüşmeyeceği kesindi, Ross’ların garip –doğru kelime trajik diye düşündü- sonu karşınında halen şuçluluk hissediyordu, suçun kendisine ait olduğuna dair hiçbir işaret olmasa da ölüm şekli tanıdıktı. Fazlasıyla tanıdık. Genç ve yaptığı işten tamamıyla sıkılmış toy bir berberdi düşlediği. Ardından bir yudum ateş viskisiyle beraber berberin ateşler içinde yanışını kurguladı, bundan garip bir zevk almıştı. Genç berberin hayali çığlıkları beynini doldururken gereksizce gülümsediğini fark etti. Onu bu hayalde mutlu eden ne oranda kendi gerçekliğinden uzaklaşmak, ne oranda uyuşturucunun etkisiydi bilmiyordu ancak bundan utanmamıştı. Bir süre sonra böyle bir düşünceden utanmadığı için kötü hissetti; aklına, geçen cadılar bayramında o aptal mağarada karşılaştığı -soğukkanlı ve insanları öldürmekten zevk alan- ikizi geldi. Dördüncü Etap. Aslına bakarsanız onu hiç aklından çıkaramamıştı. Ensesinde soğuk bir ürperti hissederken berberi bir kenara bıraktı yine de bunu yaparken mutluluk hissetmemişti.

“Güzel mekan ha?”

Ses yalnızca yan sandalyesinde oturan ve otuzlarındaymış gibi gösteren bir adamdan geliyordu. Otuzlarında olduğu sadece olgun duruşundan anlaşılıyordu, yoksa pekala yirmilerinde olabilecek kadar bakımlı görünüyordu. Hans onun ne kadar zamandır orada oturduğundan emin olamadı. “Evet öyle.” dedi –müzikten dolayı sesini duyurmak için biraz bağırması gerekmişti-, barlarda otuzlu yaşın çevresindeki adamlarla ne konuşulduğu hakkında hiçbir fikri yoktu. Merak da ettiği de yoktu. Yalnızca başından savmak istiyordu.