No, we didn't...

Hışımla dükkana girdim. dün gördüklerim yetmezmiş gibi Anna küçük kaçamağımı öğrenmiş gerçi tüm gün ki dersleri ektiğim düşünülürse pek de küçük sayılmazdı. Evet, Anna bundan haberdar olmuş ve beni odasını temizlemekle cezalandırmıştı. Üstelik asa mı kullanmama bile izin vermemiş hatta güzelim zeytinimi elimden almış ve bağırarak "bu oda temizlenmeden bir yere gitmeyeceksin, sana ne oldu bilmiyorum küçük bayan lakin bu bu davranışın cezasız kalacak türden değil" beni aynen bu sözcüklerle azarlamıştı. Ailem dışından ilk defa birinden azar işittiğim düşünülürse bu oldukça utan verici bir durumdu. Özelikle bu kişinin okulumuzun biricik müdiresi Anna olması durumu iyice kötüleştiriyordu ve o an en yakın arkadaşıma hiç olmadığı kadar ihtiyacım vardı. Küçük Sammy'i çok özlemiştim. Okuldan mezun olduğundan beri işler benim için hiç yolunda gitmemişti.
Büyük olan o olabilirdi ama kesinlikle olgun olan bendim. Zaten Sam bunu her fırsatta bana hatırlatıyordu, tıpkı deminde hatırlattığı gibi; içeri girdiğimde Sam ağlayan küçük kızı izleyip kahkahalarla kızın haline gülüyordu öyle ki benim dükkana girdiğimi bile fark etmedi. Kollarımı göğsümde kavuşturarak ona tam adıyla seslendim.“Sam O’Dowd!”. Neyse ki gülmeyi kesip bana doğru dönmeyi başarabildi. Onun bir şey demesine fırsat vermeden devam ettim; bu sefer daha iğneleyici bir ton takınarak "Neden bu kadar mutlusun?". Sam bana baktı ve muhtemelen aklına ilk gelen cümleyi söyledi hemen. "Çünkü mutsuz olmak çok sıkıcı,bilirsin, ben eğlenmeyi severim.” Ne kadar da muhteşem bir açıklamaydı bu böyle ve bunu söylerken o kadara rahattı ki yüzündeki pişkin sırıtmasından açıkça anlaşılıyordu bu. Aslında o an her ne kadar kendisinin  az önce o küçük kıza dil çıkardığı gibi bende ona dil çıkarmak istediysem de bunu yapmadım. Sonuçta Sam'in yanında olgunluğumdan ödün verip çocuklaşma hatasına düşmeyecek kadar iyi tanıyordum Onu. Böylece soruyu daha açık bir şekilde sorup konunun üstüne gittim. “Küçük kızların ağlayışlarıyla mı?" dedim gözlerimi devirerek. Gerçekten de Sam bazen ciddi anlamda insanın sinirlerini bozabiliyordu. Belki de sadece laçka olmuş olan sinirlerim yüzümden hırsımı Sam'den çıkarmak istemiştim. Bilemiyordum yada kabul etmek de istemiyor olabilirdim bunu. Kimin umurundaydı ki sonuçta? Gene de ağlayan küçük bir kıza gülmek kesinlikle hoş bir davranış değildi. Sonuçta o küçük bir kızdı ve küçük kızlar ağlardı değil mi?

Sam bana baktı ve gene o deminki rahatlığıyla cevapladı sorumu. “Genel olarak her şeyle.” Öyle bir hızla cevap vermişti ki buna konuyu kestirip atmak istediğini hemen fark ettim. İşin özü çenemle mücadele etmeye üşenmişti. Daha doğrusu ona söyleyeceğim bir yığın faydalı nasihati çekmek istememişti. İş çenemle yarışa geldiğinde zaten o konuda pek çok insanın fazla  şansı kalmıyordu. Normalde olsa Sam'in bu tepkisi üzerine onu iyice çıldırtmak için üstüne üstüne giderdim. Ancak şuan bana bu o kadar anlamsız görünüyordu ki; tıpkı hayatımla ilgili diğer tüm gereksiz detaylar gibi. Aldığım her nefes kadar boş ve manasız gözüküyordu. Aklıma geldikçe yaşananlar öylesine acı çekiyordum ki aldığım her nefes canımı yakıyordu, boğazım düğümleniyor, gözlerim doluyordu hemen. Kendime itiraf etmek istemediğim bu gerçeğin altında eziliyordum. Gördüğüm görüntüleri yalanlamak istiyordum ama gerçek gün gibi ortadaydı. Onu yok edemezdim. Kalbim adının koymaya korktuğum bir duygu seli tarafınca ele geçirilmişti. Ruhum içten içe yok oluşa doğru sürükleniyordu ve ben hiç bir şey yapamıyordum. İşin kötü kısmı neydi biliyor musunuz? Ben hep güçlü olandım; güçlü, zeki, hırslı ve inatçıydım. Şimdiyse bununla nasıl başa çıkabileceğimi bile bilemiyordum. Melankoli duvarına öyle bir tostlamıştım ki bildiklerimi tamamen unutmuştum. En kötüsü de neydi biliyor musunuz? Kaybediyordum ve ben... ben buna hiç alışık değilim. Üstelik kendi duygularım tarafından yenilgiye uğramak beni büsbütün mahvediyordu. “Yine onun yüzünden mi?”. Sam'in sorusuyla beraber irkildim. Demek o kadar da beliydi ha. Cevap vermedim o an. Sadece gözlerimi kırpıştırıp boşluğa bakmaya devam ettim.  “Adı neydi… Tor.. Flictor, Hictor?” Ne? ciddi olmazdı değil mi? Ne diyordu bu ? Sam'in arka arkaya bitmez tükenmez tahminleri karşısında sonunda dayanamayarak lafa atladım. Üstüne basa basa söyledim adını.

"VİCTOR". Sadece adını yüksek sesle bile söylemenin bu kadar acı vereceği kimin aklına gelirdi ki.“Evet Victor! En azından yüzde seksenini bilmişim!”. Sam'ın tepkisi karşısında ister istemez gülümsedim hafifçe. Bu çocuğu bu yüzden seviyordum; en olmadık anlarda bile insanı güldürmesini biliyordu şebek. "Vay canına Sam, demek hesaplama yapabiliyorsun, hemde bu kadar kısa bir süre içinde, sana verdiğim aritmasi derslerinin işe yaramasına sevindim, gerçi hala pek dinlediğini düşünmesem de". Bir anlığına da olsa Sam beni güldürmeyi başarmıştı işte ve ona bu yüzden minnettardım. Kafamı bir saniyede olsa dağıtmamı sağlamıştı. Lakin bir saniye oldukça kısa bir süreydi ve ben gele eksi melankolik halime geri döndüm. Sam bunu fark etmiş olmalı ki atıldı hemen. “Bir pizza ye, her şey çok daha güzel olur.” Ah keşke olaylara  Sammy'nin pizza gözlüğü ardından bakabilseydim ama pizza buna çözüm olamazdı; bana sorarsanız pizza hiç bir sorunun çözümü değildi ama Sam'e bunu söylemeye niyetim yoktu. Zira zavallı çocuğun bu gerçek karşısında piskolojisi bozulabilir kendini pizza ile boğmaya kadar götürebilirdi işi. Sam iyice işin cılkını çıkarmadan ona doğruyu söylemenin daha iyi olacağını düşündüm ama bu kadar acı vereceğini bilseydim iki kere düşünürdüm.“Ben, ben onu bir başkasıyla gördüm ve- anla işte Sam.” Sesim hiç olmadığı kadar titrek çıkmıştı. Gerisini söylemeye dilim varmadı. Bu kadarını söylemek bile yeterince kötüydü zaten.“Orada olmalıymışım! İzlerdik.” Sam'in ağzından bu laflar çıktığı an itibariyle onu öldürmek istedim. Ona bugüne kadar attığım en ölümcül bakışı fırlattım fakat o buna rağmen konuşmaya devam etti. “Erkeklerin ihtiyaçları vardır ve sen açılmadığın sürece bunları farklı kızlarda gidermeye hakkı var.” Gerçekten bu çocuğun sorunu neydi? Canına mı susamıştı? Eğer öyleyse beyefendinin içi rahat edebilirdi çünkü zaten onu her an bir pizza ile öldürebilecek durumdaydım. Sinirle lafa atladım, Sam'in daha fazla saçmalıklarını çekebileceğimi sanmıyordum çünkü.“Zaten açılmaya gidiyordum.” sesim beklemediğim kadar sert çıktı ama bu doğruydu. Onunla konuşmak için göl kenarına gitmiştim ancak o orada bir başkasıyla ile... Gözümden bir damla yaş süzüldü. Elimin tersiyle sildim onu ve hiç olmamış gibi konuşmama devam ettim.  “Onu tanımıyorsun Sam, onu şarkı söylerken duymadın. O diğer erkekler gibi değil, onun gözünde olaylar o kadar basit değil.” Yaşlar gözümde birikmişti. Dokunsanız ağlayabilirdim oracıkta ancak öteki yandan direnmeye de devam ediyordum. Kendi içimde gereksiz bir mücadeleye girmiştim. Biliyordum bunu; çoktan kaybedilmiş bir savaş için uğraşmanın anlamı neydi ki? Ellerimi alnıma koydum ve gözlerimin önüne düşen perçemlerinin geriye doğru ittim ve sonra bana ne söyleyeceğini bilmez halde bakan Sam ile buluştu gözlerim. Nihayet dudakları aralanıp da konuştuğundaysa çok şaşırdım çünkü sam'in hiç böyle yumuşak bir tonda konuştuğunu duymamıştım. “Sen de basit biri değilsin. Onu gözünde büyütmekten vazgeç, hem sana oğlan mı yok?”. My little boi, istediği zaman nasılda şefkatli ve tatlı olabiliyordu. Ama sonra kendine engel olamayarak devam etti sözlerine. Hemde hoş geldin sam demenize yol açacak şekilde. “Ben varım.”

Şaka yaptığı her halinden belliydi Sam'in ancak o an beynime binlerce düşünce hücum etmişti. Sam tanıdığım herkesten daha sıcak daha sevimli ve kesinlikle daha tatlıydı. Hem onunla olmak barda zil zurna sarhoş olup hiç tanımadığı bir adamın yatağında uyanmaktan daha iyi değil miydi? Birbirimize herhangi bir açıklama yapmamıza gerek yoktu. Gereksiz karmaşık hisler olmayacaktı. Onu o şekilde sevmiyordum ve Sam'inde hiç bir zaman bana o gözle bakmayacağını biliyordum. Açıklamaya gerek yoktu. hepsi olup bittikten sonra kaldıkları terden arkadaşlıklarına devam edebilirlerdi. Fikir bulmanın verdiği haz ile canlandım birden. Bu mükemmel bir plandı. En azından kısa bir süre de olsa öyle görünmüştü bana. Sonra dudaklarımdan dökülen sözcüklere ben bile inanamadım Sam'i yakasından sıkıca kavradım ve sözcükler bir fısıltı gibi çıktı ağzımdan “Evet Sam, sen varsın!”. ve sonra dudaklarına yapıştım. sam tepkim karşısında şaşkına dönmüş ne yapacağını bilmez haldeydi elleri hala havada duruyordu oysa ben onu hırsla ve inatla öpmeye devam ediyordum. Lakin bende onun kadara şaşkındım. Öpüşme beş saniye bile sürmemişti fakat bu süre zarfı benim pişman olup başlattığım gibi bu işi bitirip geri çekilmeme yetmişti. Tanrım! Ne yapmıştım öyle? İnanın o olaydan sonra suratımın aldığı şekli ben bile tahmin edemiyorum ancak şaşkınlık dolu gözlerle sam baktım. Ve SAAAAM!!!!! sanki hiç bir şey olmamış gibi sırıtıyordu karşımda. sonra da öyle bir laf etti ki neredeyse tokadı geçirecektim. Ancak little bitch bana fırsat vermeden arkasını dönüp dükkanın ta öteki ucuna doğru yürümeye başladı. Hayır bu çocuk artık kaşınıyordu ve o lafı edip karlı çıkabileceğini sanıyorsa kesinlikle çok aldanmıştı.

olduğum yerden sam'i izlemeye koyuldum ve bir grup çocuğun önünde durduğunu ve grubun önündeki çocuğun kulağına bir şeyler fısıldadığını fark ettim. Ancak ne söylediğini duyamadım. fakat ne demişler büyüklerimiz; çocuktan al haberi. Ufaklık öyle bir laf etti ki Sam'in ne dediğini bu sayede anlamış oldum. yüzüm kıpkırmızı olmuştu. hemen elimle suratımı kapattım. Bravo sam beni bir yığın küçük çocuğun önünde rezil ettin dedim içimden. Evet ,evet , bu çocuk gerçekten de eceline susamıştı. O çocukların yanından ayrılıp müşterisi ile ilgilenmeye gittiğinde bu sefer ben de onu takip etmeye başladım ve tam arakasında bittim. Lakin kulaklarım bu diyaloğa şahit olduğu için çok üzgünüm. Özür dilerim kulaklar. Sam'in babaannesi dükkanın nasıl işletildiğini görse kalp krizi geçirebilirdi muhtemelen. Nihayet Sam'in müşteri ile olan enfes konuşması bitip arkasına döndüğünde benim suratım ile tekrardan karşılaşmanın onurunu yaşadı. Yaptığı saçmalığı biliyordu Sam haliyle en sevimli suratını takınmıştı bana ancak şunu bilmeliydi ki onun bu şebeklikleri artık işe yaramayacaktı.Fakat bir anda gözlerimden yaşlar boşaldı beni bile şaşırtacak bir hızla akarken göz yaşlarım, Sam'e sıkıca sarıldım. Göğsüne yasladım başımı, gömdüm suratımı gömebildiğim kadar bedenine. Sadece dinmesini bekledim bu fırtınanın. Hiç olmamış gibi puf diye kaybolmasını istedim. Parmaklarım acıyıncayadek sıktım Sam'i. Oğlansa şaşkındı. Bir tokat, yumruk yada bir tekme beklemişti belki oysa ben karşımda duran bu adama sıkıca sarılıp ağladım. Sonra tüm sesler kesildi. Sam bana sarılmış mıydı yada elleri hala boşluk da mıydı emin değildim. Ancak dükkanda olmadığımızı farz ettim. Zira dükkanın bu saatte bu denli sessiz oluşu vaki değildi. Ne okula yeni başlayan; etrafta sudan çıkmış balık gibi gezen birinci sınıflar ne de onların ukala ebeveynlerinin sesi gelmiyordu kulağıma. Yada yaşlı kokonaların sesi. Hayır, kesinlikle çıt yoktu etrafta. Yahut bu kadar zırlamaya duyma yetimi kaybetmiş de olabilirdim tabi.
Usulca kollarımı Sam'ın bedeninden ayırdım. Sımsıkı kapadığım yaşlı gözlerimi araladım ve etrafı inceledim. Kokudan anlamam gerekirdi; Sam'in odasındaydık. Bakışlarımı ona yönlendirdim. Bana baktı uzun süre. Yüzümü incelemeye koyuldu. Öylece durdu; ağzından tek bir söz çıkmadan durdu, belki de o da benim gibi bitmesini beklemişti bu anın. Sam'i daha fazla bu tür sorunlarla uğraştırma gereksizdi hem zaten ne diyebilirdi ki. Göz yaşlarımı sildim ve kocaman sahte bir gülümseme kondurdum yüzüme. "Bitti mi?" dedi Sam bitmediğini en az benim kadar iyi bilerek. Buruk bir gülümseme ile karşılık verdim ve "Şimdilik" diyebildim sadece.