never let me go

Ciddi anlamda son zamanlarda geçirdiği en güzel günün sonunda ellerinde Natalia'nın o evde yokken yaptığı ve yadsınamaz derecede güzel olan bir tabak dolusu makarna varken yan yana oturmuş televizyonda eğlenceli bir şov izliyorlardı. Kolasına uzanmak için hareket ettiğinde ona yaslanan Natalia'yı rahatsız etmemeye çalıştı ve başarıyla kolasını yudumladı. Evde kalan son yenilebilir şeylerin ellerindekiler olduğunu biliyorlardı ancak pek de umursuyor sayılmazlardı. Bugünkü alışveriş planı yalan olunca her şey yarına sarkmıştı işte. Ardından televizyondaki adam bir espri yaptı ve Natalia da, o da gülmeye başladı.

Saatler neşe içinde ilerlerken Natalia'nın ev arkadaşlığı için doğru seçim olduğunu düşünüyordu. Beraber evin sorunları haricinde konulardan pek konuşmuş değillerdi pek ama, en sevdikleri müzikleri, hoşlandıkları film tarzlarını ve gıcık oldukları Profesörleri iyi biliyorlardı. Ortaya gelen patlamış mısırdan ve biten programdan sonra kanal eski zamanlardan kalma aşk temalı bir filmi oynatmaya başladı, büyük ihtimal daha önce izlemişti. Natalia kumandaya sarılıp kanepeye uzanınca sesini çıkarmadı ve sakince izlemeye koyuldu; yakışıklı bir adam vardı ve güzel bir kız, her aşk filminde olduğu gibi, ikisi de birbirine aşıktı lakin bir türlü açılamıyorlardı. Hans'a göre saçmalıktı bu, açılmak dünyadaki en basit işlerden biriydi; sevmek de kolaydı ona göre: insanlar her an bir diğerine kapılabilirdi; aşk.. basit bir şeydi ona göre.

Önemli olan ilerisiydi, sevgi geldiği gibi gidecekti, her aşk başladığı gibi bitecekti ve birileri daima kaybedecekti. Bazen de kaybeden çocuklar olurdu, yetimhanede geçirdiği onca yıldan sonra bunu fazlasıyla görmüştü Hans ve kimseye söylemediği kendisinin bile net duyamadığı bir not kazımıştı zihnine; asla gerçekten sevmeyecekti ve asla çocuk sahibi de olmayacaktı. Babasız büyümüş biri olarak nasıl baba olunacağını bile bilmeden bir çocuk sahibi olmak o çocuğa haksızlık gibi geliyordu. Yinede küçükken pembe hayalleri olmuştu bazen, çok üzüldüğünde veya yalnız hissettiğinde büyüyünce bir ailesi olacağını düşünmüştü, onu seven insanlarla dolu bir evde yaşayacaktı ve sonsuza dek mutlu olacaktı.. Ama o ilk düşünce durduruyordu onu artık, yalnız yaşayıp ölecekti, hiç var olmamış gibi.

Filmin akışını kaçırdığını fark edip yanında uzanan Natalia'ya baktı, kızın merakla, küçük bir kız çocuğu gibi pür dikkat -ilk kez izlediği- filme odaklanması Hans'ın yüzünde hoş bir gülümseme oluşturdu. Ardından çalan telefonun sesiyle her ikisi de irkildi. Hans, derhal kalkıp telaşsız adımlarla telefona giderken "Ben bakarım." dedi ve evlerinde belki de ikinci kez çalan -ilki yanlış numaraydı- telefonun yeşil tuşuna basıp sakince "Alo?" dedi. Yalnız, aldığı cevaptaki ses tonu kendisininkinden oldukça farklıydı. "Sen... Sen korkunç herifin tekisin," diye bağıran ağlamaklı bir sesti bu, tanıdık geliyordu ancak hemen çıkaramadı, ona böyle hitap edecek kız sayısı birden fazlaydı çünkü. Kız kendini toplamış gibi hararetle devam etti "Ve asla, duyuyor musun beni, asla ama asla sana benzeyen bir çocuğum olmayacak... O da benimle beraber ölecek Hans. Çocuğumuz." Bu son iki cümleyle bir Hans kalakaldı. Öyle ki nefes bile almıyordu, telefondan gelen son sesle bir bağlantı kopunca telefonu aldığı gibi yerine bıraktı ve ilerleyip IKEA'da unutulan paltosunun yerine seyahat pelerinini sırtına aldı, arkasını dönmeden telefondakinin kim olduğunu soran Natalia'ya, "Gitmem gerek." diye seslenip odadan kayboldu.

Çıktığı yer soğuktu. Yeni başlayan kar, sokak lambalarını görkemli kılsa da gelecek fırtınanın habercisinden başka bir şey değildi Hans için. 'İntihar edecek' diye düşündü. 'Benim yüzümden.' Kızın söylediği 'çocuğumuz' kelimesi halen beyninde dönerken bunun gerçek olmadığına inandırmak istiyordu kendini. Londra'da intihar için uygun olan bir-iki yer vardı ona göre, ya köprüye giderdiniz ya da sakin bir uçurum bulurdunuz. En azından aklı olan böyle yapardı, gerçi intihar etmeye karar veren kişinin akılla pek alakası olduğuna inanmıyordu ama yine de kızın son kararını mantık çerçevesi içinde yapmış olmasını umdu. Telefonda pek araba gürültüsü olmadığını var sayıp köprü ihtimalini evde elemişti zaten. Adımlarını hızlandırdı ve pelerini arkasından uçuşurken zaten türlü türlü Muggle'ın yaşadığı sokakları umursamadı, varsın onu sirkten biri sansınlardı; kimin umrundaydı ki?

En sonunda, uğradığı üçüncü durakta, tanıdık bir sima gördü. Daenerys. Tanıştığı gündeki gibi pejmürde bir kıyafet vardı üzerinde ve punkçı gibi kesilmiş pembemsi saçları gecenin hafif esintisinde öylece dalgalanıyordu. İstemsiz olarak yaşadıkları gece geldi aklına Hans'ın, kız öylesine çekingen ve narin bir varlıktı ki sanki o görünüş, ona ait değildi. Şuan uzaktan bakanlar veya gelip geçen arabalar için şehrin ışıklarını seyreden genç bir kızdı sadece ama Hans'ın telaşla atan kalbi sadece öyle olmadığını haykırıyordu adeta. Sessiz adımlarla yanına yaklaşabilirdi ancak çok geç olmasından korkuyordu; hızlı davranabilirdi bu seferde kızın onu fark edip hızlı davranmasından korkuyordu. Daha sonra düşünmeyi bir kenara bırakıp ayakta öylece dikilen kıza doğru hızla ilerledi ve -canını acıtmayı önemsemeden- sertçe yakaladığı kolundan çekerek istemsizce bağırdı. "AKLINI MI KAÇIRDIN?!" ardından kızın bir şey demesine izin vermeden varlığından emin olmak istercesine onu kendine çekip sıkıca sarıldı. Sonunda kalp atışlarının normale döndüğünü hissedebiliyordu ancak hala telaşlı ruh hali içini kemiriyordu. Hayatında hiç olmadığı kadar şokta hissediyordu ve sakin konuşamayacağını biliyordu. Kızı sonunda bırakırken yutkunarak ona baktı ve çatallı bir sesle "Gerizekalının tekisin-" dedi ve cümlesini tamamlayamadı. "Öylesin işte."

Kızın yüzündeki anlaşılmaz ifadeyi ve karnına giden ellerini izledi sessiz geçen kısa bir süre boyunca. Bundan yalnızca üç gün önce St. Mungo'da göz ucuyla görüp önemsemeden geçmişti yanından ve şimdi kızın neden orda olduğuna dair tahminler kafasında oluşmaya başlamıştı. Kim bilir belki de bebeği aldırmak için ordaydı genç kadın.. Onun bebeğini. Buna memnun olurdu aslında, böylece her şey hiçbir şey olmamış gibi habersizce devam edebilirdi ancak bir şeyler ters gitmiş olmalıydı ki kadın burda karşısındaydı. O gün karnına dikkat etmemiş olsada en ufak bir şişkinlik hatırlamıyordu Hans.. Deminki şüphesi yerini yeni düşüncelere bırakırsa bebek eğer ikinci bir İsa değilse kendisinden olduğunu hissedebiliyordu. Tuhaflıklar genelde ondan olurdu çünkü.. Geçen son on sekiz yıl bunun nedenini henüz açıklayamasa da gerçek buydu. Ardından kendisine hitap eden sert ton kulaklarında yankılandı "Senin olmasa seni neden arayım, seni salak!" Her ne kadar tokat gibi gelse de bu sözleri duymaya ihtiyacı vardı ve nedenini anlamasa da karşısındaki punkçı kılıklı kadının yalan söyleyeceğine inanamıyordu. Ardından o gece oynadıkları saçma oyun geldi aklına ikisi de alkollüydü ve kimin ne söylediğini müzik sesinden anlamak zordu. Londra'da bir büyücü barındaydılar, Shane Parker'la bir gitmişlerdi, gülmek biraz eğlenmek için.. gerçekten de eğlenmişlerdi hani. Ardından kalabalık bir masaya oturmuşlardı herkes sırayla votka bardaklarına veritaserum döküyor ve tek dikişde içiyordu, ardından kendisi hakkında bir gerçek söylüyordu. Hans bu oyunu oynamayı reddetti ancak masadan gelen sesleri duyabiliyorlardı ve bir kız bağırarak beş aydır kimseyle yatmadığını söyledi, herkes gülerken ve bar havası etrafı doldurmuşken onu dürten Shane'i fark etmişti Hans "Tam senlik, dostum."

Bu dumanlı anı yeni yeni aklına gelirken kıza doğru yavaş bir adım attı söylediği sözün yanlışlığını fark ederek; yine de onun kendisine 'piç' demesinden sonra pek de büyük bir gaf değildi. Ve kızın "Gitmek istemiyorum," dediğini duydu, "Gitmeni de istemiyorum. Oğlumuzu bir piç gibi büyütmek istemiyorum." Henüz bebek fikrine bile alışamamışken aynı aylar önce kelid aynasında gördüğü gibi sarışın bir oğlan geldi gözünün önüne, o zaman inanmayıp sırtını dönmüştü, peri masallarındaki hayatın geleceği olmadığına inanmıştı hem nasıl baba olunacağına dair en ufak bir fikri bile yoktu onun. Korktu içten içe.. ayna gerçekten haklıysa korkması yanlıştı ancak kelid'e güvenilmeyeceğini biliyordu, aynı annesini bir daha asla göremeyeceğini bildiği gibi.. Soran gözlerle baktı kıza, nasıl bu kadar emin olabiliyordu ki? Omuz silkti genç kız "Oğlum olsun istiyorum," dedi. "Oğlan olacak Hans. Biliyorum," ardından yüzünde ona yakıştığını Hans'ın yeni yeni fark ettiği bir gülümseme varken Hans'ın elini alıp göğsüne koydu. "Tam burada. Kalbimde." Yüzleri birbirine değecek kadar yakınken elinde kadının vücudunun sıcaklığını ve hızla atan kalbini hissedebiliyordu. Ancak o gecedeki gibi uyuşuk bir hisle değil; oldukça gerçek ve canlı. Çaktırmadan genç kıza baktığında kızın kendi yüz ifadesini inceleyip güldüğünü fark etti, nasıl görünüyor olabilirdi dışardan. Yaşadığı hissin görünümü neydi ki? Kasılmış olan omuzlarını gevşetti ve ilk kez gülümsedi kıza karşı ardından elini kızın karnına kaydırıp olmayacağını bilse de bebeği hissetmek istedi. Kızın değimiyle oğlunu...

O kadar tuhaf bir histi ki bu. Kendinize ait olmayan bir bedenin içinde size ait bir şeylerin olduğunu düşünmek, o kadar tuhaftı ki bu. Daha bu sabah Nils'le IKEA'da hamile kadınları görüp göz deviren kendisiydi, hatta yarım saat kadar önce Natalia'yla otururken düşündüğü yalnız geleceği.. Oysa şuan her şey değişmişti sanki, adını bile zor hatırladığı yabancı bir kadındı bunu yapan, ancak artık onun adını unutamayacağını biliyordu. Ellerini kızın karnından ayırıp ellerini tuttu ve kişiliğine uyacak şekilde yapması gereken tek şeyi yapmak üzere başını yavaşça kaldırıp kızın suratına baktı, "Evlen benimle." dedi emin bir şekilde "Birbirimizi henüz tanımadığımızı biliyorum, belki gelmiş geçmiş en berbat çift olacağız ama yine de denemek zorundayız, Daeneyrs, onun için." ve sustu, belki zamanında kendisi için böyle bir karar verilmiş olsa her şey farklı olurdu ancak kendisi için artık çok geç olduğunu biliyordu ve kendisini umursadığı da yoktu sadece yapabileceği her hangi bir şey varsa yapmaya hazırdı. Konuşmak zor olsa da, kızın gözlerinin içine baktı ve tekrarladı. "Evlen benimle." Bu tarz bir teklifin hiçbir genç kızın hayalindeki teklif olmadığının farkındaydı ancak, kaybetmek istemiyordu.