Sus

Konu: Sus Çarş. Eyl. 05, 2012 3:33 am

Çabaları yavaş, yavaş sonuç vermeye başladığında yaklaşan zaferin keyfiyle kendini rahat koltuğa bıraktı. Zaman çabuk geçmişti onun için; kolay olacağını her zaman tahmin etse de bu denli basit olabileceğini hiç düşünmemişti. İçinde yanan kavrulan öldürme isteğine karşı koyamayarak ‘Öldür onu.’ Dedi. Ölümün tadını şimdiden dudaklarında hissetmeye başlayan melez nihai zaferinin tadını çıkarmak için bardan bir şampanya aldı. Mantarını açtıktan sonra tahta zemine dökülen şampanya köpükler bırakarak yavaş, yavaş yok olurken yaratık doldurduğu kadehten zevkle içkisini içti. Ölüm işte onun için bu kadar kolay bir şeydi, dudaklarından dökülen iki çift kelime boğazından çıkan hırıltılı bir sesten ibaretti. Ölüm aslında hiç olmadığı kadar basit ve kolaydı sadece ölen için zorlu bir mücadeleden ibaretti, öldüren içinse doyumsuz bir zevkten başka bir şey değildi. Gözleri yerde yatan kadına kilitlendi, elindeki şampanya şişesini kadının tahta zemine akmış kanının üstüne dökerken o sadece kanın şampanya ile olan buluşmasını izledi. Acımasız biri gibi görünebilirdi ama hayat ona şarkı gibi geliyordu adeta kendi celladının geleceği güne kadar duyacağı şarkı. Odanın içine yayılan şarabın ve kanın kokusunu burnuna çekti derin, derin nefes alarak kendi kokusunu odaya yaydı ve sadece durdu. Uzun bir günün ardından ölen üçüncü kişinin görüntüsüne bakarak sadece durdu.

İçinde barındırdığı kötülüğün büyüklüğünü anlamak için aynaya bakması yeterliydi; koru renk saçları, deniz mavisi gözleriyle bir bebeği andırıyordu. Ama ortada herkesin bildiği bir gerçek vardı; bebekler katil değillerdi. Anextiomarus katil olarak doğmuştu adeta, kanına bulaşan nefret onu ilk günden bir katile dönüştürmüştü ölümü arzulayan kalbinde nefretten başka bir şey barındırmazken ondan çocukluğunda bile asla iyi biri olmasını istememişlerdi, ondan sadece öldürmesini istemişlerdi. Daha on yaşındayken birini öldüren birinden ne beklersiniz? Ben size cevabı söyleyeyim; koca bir hiç… Anextiomarus işte böyleydi, ruhunda koca bir hiçliği barındıran güzelliğine rağmen en kötüleri yapmış olan sessiz ama bir o kadar da sinsi bir yaratık. Avına asla direk yaklaşmayan her seferinde türlü, türlü oyunlarla avını bıkana işkence eden bir yaratıktı o…

Babası ona bir insan olmayı öğretmemişti, ondan bir yaratık olmasını istemişti; acımasız, kana susamış, öldürme isteğiyle yanıp tutuşan bir yaratık. Zaman, zaman bu istediğini köreltmesi için ondan bu denli garip şeyler istemiş olsa da o aslında bunları sadece babasının isteği doğrultusunda değil, kendi isteğiyle de yaptığının farkındaydı. Yerde yatan cansız bedenden süzülen kanları büyük bir merakla ve iştahla izlerken dünyaya geldiği toprakları bir kez daha düşündü. Ayaklarının altında kan vardı, tıpkı ellerinde olduğu gibi ayaklarının altında da kan vardı.