Görücü Alımları

Yavaş yavaş silinircesine, altın renginde ışıklar dağıtıyordu güneş gökyüzüne. Her adımda daha da ağırlaşan bedenine aldırmadan uzun süre yürümeye devam etti genç cadı. Ayakkabılarıyla yeri ritmik bir şekilde döverken bastığı yaprakların hışırtısı içindeki huzursuzluğun kırıntılarını alıyordu. Küçüklüğünden gelen, vazgeçemediği bir alışkanlığıydı bu, ne zaman bir şeylerden kaçıp düşünmek için uygun bir ortam arasa diğerlerini geride bırakıp yürürdü.  Londra'nın bir ucunda, haritası bile çıkarılmamış ücra bir köşede, gözlerden uzak bir ormandı genç kızın içinde ilerlediği. Birkaç saatliğine bile olsa tek başına, sadece düşünceleriyle baş başa olmak için ona harika imkanlar veren bir ortam. Oyalandı, duraksadı, kimi zamansa sırtını bulduğu büyükçe bir kayaya yaslayarak dinlendi. Diğer yaşıtlarının aksine tatilde olup bütün gününü evde geçirmeyi sevmiyordu, asıl evi olarak gördüğü Hogwarts'ta özlediği o kadar çok şey vardı ki. Başta Lyanna, Jace ve Brock olmak üzere resmen görmek için gün saydığı kişiler, hatta normalde yüzünü bile görmeye dayanamadığı kişiler bile daha cazip görünüyordu gözüne. Küçük bir kız çocuğuymuş gibi mızmızlanmasının yanlış olduğunu bilse de kendine hakim olamıyordu. O Hogwarts hakkındaki düşünceleriyle boğuşurken fark etmeden ormanın içinde fazlasıyla ilerlemişti, ağaçların o kadar sıklaşmıştı ki gökyüzünü görmekte güçlük çekiyordu. Birkaç dakika duraklayıp dinlendikten sonra geri dönmek için arkasını döndü.

Gölgelerle çevrelenmiş bir alanda tek başına kaldığını fark edince havada asılı kalan, herhangi bir anlamı bulunmayan kelimelerin dudaklarının arasından çıkmasına izin verdi: "Kahretsin." Kaçma dürtüsünü olabildiğince bastırarak birkaç adım geri çekilerek sırtını bir ağaca yaslanmakla yetindi. Asasını kot pantolonunun arka cebine yerleştirerek ulaşılmasını imkansız kılmıştı. Normal biri olsaydı sezgilerine güvenip geldiği yönde kaçmaya başlardı, gerçi bu sadece birkaç saniye sürerdi, vampirler ondan çok daha hızlıydı aynı zamanda çokta iyi reflekslere sahiplerdi. Karşısındaki vampirlerde kaçmasını bekliyormuş gibi birkaç adım yaklaşmışlardı, şimdi hepsinin yüzünü daha net görebiliyordu. Porselendenmiş gibi duran fildişi rengi tenleri, uzun, ince ve biçimli vücutları, onu incelerken büyümüş göz bebekleri. Beşi de birbirinden olabildiğine farklı olsa da çehrelerindeki ifade tıpatıp aynıydı: Meraklı, kuşkulu ve aç. Daha önce hiç vampir görmese de ona doğru eğilmiş dört tane vampirinde çehresindeki ifadeden istedikleri tek şeyin kanı olduğunu anlayabiliyordu. En sonunda içlerinden birisi omzuna düşmüş at kuyruğundan bir tutam saç alıp uzun parmağına dolarken gerildiğini hissedebiliyordu.  "Adın ne küçük kız?" Kadının sesi şarkılarla taçlandırılmış gibi melodikti. Saçları sıradan sarı saçlar gibi yapmacık kaçmıyordu, aksine güneş ışığının yansımasında altındanmış gibi parlıyordu. Ve vücudu hemcinslerinin çoğunu kıskandıracak kadar biçimliydi. Yine de tüm bu güzelliklerinin altında, çehresi yaşından çok daha fazla şey yaşadığını belli edecek kadar olgun bir ifade vardı. "Dennis. Dennis Beaulieu."  Kadın saçlarıyla oynamayıp bırakıp ona baktı, gözleri arduvaz grisiydi."Ne kadar kötü, ölmek için fazla sevimlisin." Dennis'in ağzı istemsizce açıldı ve şaşkınlık nidası dudaklarından çıktı, tam tehlikenin geçtiğini düşünmüşken genç kızın tepkisi tekrar gerilmesine neden olmuştu. Vampirlere ait olduğunu bile bilmediği bir ormanda sırf dolaştığı için onu öldürmeleri vampirler için bile acımasızca bir şeydi. "Hayır, hayır lütfen."  Daha az önce saçıyla oynayan elini neredeyse şefkatli bir şekilde kızın yanağında gezdirdi.  "Ah, çelişkiyi görebiliyor musun Dennis? Hepiniz cennete gitmek istiyorsunuz ama konu ölmeye gelince, aynı korkaklığa bürünüyorsunuz." Sanki normal bir ortamda oturmuş, muhabbet eden iki arkadaşlarmış gibiydi vampirin ses tonu. Kıpkırmızı dudakları cılız bir gülümsemeyle burkulmuştu.

"En azından gülümseyerek öl."

Daha birkaç saniye önce neredeyse neşeli denilecek şekilde ona bakan kadının ifadesi saniyeler için değişti, tüm hatları açlıkla gerilen genç kadın öne doğru bir hamle yapıp sivri dişlerini genç kızın boynuna geçirdi. Dennis kadının ona emrettiği gibi çehresine bir gülümseme yerleştirmek istese de dudaklarından asla kimseye ulaşmayacak cılız bir çığlık çıktı.


Aynı anda, oradan kilometrelerce uzakta olan Felicia Querta bir çığlık eşliğinde gözlerini açtı.