Kötü Bir Günün Sonu

Elizabeth için gerçekten yüksek tempolu bir gün olmuştu. Hayatının en yorucu ve başarısız gününün sonunda kendini yine Diagon Alley’nin bilindik kaldırımlarında buldu. Topuklu ayakkabısının her sert adımında çınlayan sesi bulutsuz gece altındaki boş Alley’i dolduruyordu.

Işıkları dışarıya sızan barın kapısını açtı ve tezgâhın önündeki yüksek sandalyelerden birine kuruldu. Çantası yere düşmüştü ama eğilip almayacaktı, bugün olan biten her şeyle beraber çantanın içindekilerde değerini yitirmişti artık.

Barmene seslendi. Sert bir şeyler istiyordu. Bu berbat gün hatırlamak istediği şeylerden değildi. Beş fondipten sonra bile sinirini atmış değildi veya o kadar hızlıydı ki alkol damarlarına henüz ulaşamamıştı. Barmen yenilerini verirken halen burnundan soluyordu. Tam yeni bir bardak da girecekken vücuduna tanıdık bir ses geldi kulağına. Gerçekten tanıdık mıydı bilmiyordu ancak sesin ona hitap ettiğini anlayabiliyordu. Ancak dönüp bakmadı. Bardağı ağzına götürdüğünde bir el bileğini sıkıca kavradı ve içmesini engelleyerek onu bakmaya zorladı. “Sanırım sarhoş olmak için yanlış bir zaman, iki saat sonra sabah oluyor, Lizzy!”

Elizabeth adama sertçe baktı ve sıkıca kavranmış bileğine aldırmadan bardağı ağzına boşalttı. “Bunu tüm günümü mahveden birinin söylemesi oldukça garip!” boştaki elinin tersiyle ağzını sildi “Yeni günümü de mahvetmene izin vermeyeceğim, bayım!” dedi ve alkol kokan ağzıyla adamın suratına geğirdi.

Adam bir an rahatsız olmuşsa da belli etmedi. Yalnızca Elizabeth’in bileğini daha çok sıkarak kendisine çekti ve kızın kan kırmızı dudaklarına yapışarak zorbaca öpmeye başladı. Kızın kendisinden kurtulmasına izin vermeyerek devam etti ve ardından dudaklarını ayırarak sert bir tavırla konuştu “Eğer nefesinden İğreneceğimi sanıyorsan fena halde yanılıyorsun!” Ardından kızı bıraktı. Yan sandalyeye otururken Olivia’nın sesini duyabiliyordu, “Sen pisliğin tekisin!”

“Evet, öyleyim,” diye karşılık verdi ona “ve sen de cici kızsın!” Olivia kanlanmış gözleriyle ona ölümcül bir bakış attı, ardından bir fondip daha yaptı.

Yalnızca on saniye sonra adam Elizabeth’in önündeki tüm bardakları vurarak devirdi ve cebinden fazlasıyla para çıkartarak tezgâhın üzerine bıraktı. Elizabeth’i sertçe tuttu ve “Burdan gidiyoruz!” dedi.

“Yo, yo, sen gidiyorsun, ben senle hiçbir yere gelmiyorum!”

“Sen öyle san!”

Yanı sıra cisimlenmeyle Elizabeth’i Diagon Alley’den kilometrelerce öteye götürdü ve nefes almasını söyledi. Geldikleri yer bir kumsaldı ve büyük ihtimal Londra’daydı.

“Sen ne yaptığını sanıyorsun?”

“Seni ayık bırakmaya çalışıyorum!”

“Neden?” diye bağırdı Olivia “NEDEN?” sesi tüm kumsalı dolduruyor ve var olan her yerinde yankılanıyordu. Kolunu ondan kurtarıp geriye adım attı ve topuklu ayakkabısı kuma iyice gömüldü, ancak zaten sendeleyen beyni umursuyor değildi. Adama dikkatlice baktı, gözünde bir-iki damla yaş birikmişti “Bana daha fazla acı çektirmek için mi?” dedi yavaşça, artık damla gözünden çıkmıştı…

Adam da günün başından beri ilk kez gerçek bir burukluk oldu ve yavaşça “Hayır,” dedi. Beth’in gözünden yaşı silmek için parmaklarını götürdü ancak Beth kuma batma pahasına geri çekildi. “Seviyorum seni Liz, biliyorsun bunu…”

Elizabeth onun gözlerinin içine baktı ve “Sevme beni Henry…” dedi.

Henry de, o da esip duran rüzgârın eşliğinde öylece kumsalda durdular. Olivia kafasını öne eğmişti ve nedensizce öne arkaya sallanıp duruyordu. Henry ise ona bakakalmıştı, o geçtiği yolları titreten ve saygıyla korkulan adam şimdi hiçbir büyücünün veya Muggle’ın bulunmadığı soğuk kumsalda neredeyse ağlamak üzereydi. Tüm hücreleri acı ile titrerken ağlamayacağını biliyordu. Asla ağlamamıştı. Sekiz yaşındayken bırakmıştı bu saçmalığı ve eğer şimdi ağlarsa onu kimse durduramazdı. Toparladı kendini. Ve her zaman yaptığı gibi resmi perdesini çekti yüzüne; içindeki ufak çocuk ruhu büyük abisinin yanına saklandı, bu abi onu daima korurdu…

“Çok sarhoşsun!” dedi Liz’e sadece “Kendinin farkında bile değilsin, görüyorum ki seni durdurmak için çok geç gelmişim..”

Liz ona bakmıyordu ateş viskisi ona hükmetmeye başlamıştı sanki. Yavaşça başını kaldırdı ardından ve aptal bir kahkahanın ardından tüm kumsalın duyabileceği bir sesle iki adım ötesindeki Henry’e seslendi “Bu pantolon ile çok komiksin amaa!!”

“Bu rengi seviyorum!” dedi Henry sertçe.

“Çok komik ama!” diye bağırdı Elizabeth tekrar gülerek “Tipee baak!”

Henry açık turuncu kadife pantalona baktı ve onu pelerini ile örterek Liz’in yanına gitti ve kızı kucağına aldı “Seni eve götürüyorum; kendinde değilsin!”

Cisimlenerek Elizabeth’in odasına girdi, bir koruma olmadığına şaşırmıştı doğrusu. Kızı yatağına yatırdı. Kız gözlerini yummadan önce “Septirmeyeceğini biliyordum...” dedi ve deliksiz bir uykuya doğru yol aldı.

Henry onun güzel yüzüne baktı ve bir süre nefes alış verişini dinledi. Sabah’a hiçbir şey hatırlamayacağını biliyordu. Ne olursa olsun onu sevmekten asla vazgeçmeyecekti ve yemin olsun ki ciğerlerinden içeri başka hiçbir kadının nefesi geçmeyecekti.

Üzerini örttü asa kullanmadan ve alnına bir öpücük kondurdu. Ardından buharlaşarak oradan kayboldu, gitmeden önce de eve bir koruma oluşturdu; her elini sallayan girmemeliydi öyle…

Ama bilmiyordu ki evin koruması yalnızca Elizabeth ve onun girebileceği şekilde aylar önce sağlanmıştı…