Çalılarla kaplı bir arazide hızla koşan bir adam. Arkasından sekip duran lanetler. "Sectumsempra!" diye böğüren adamlar. Jeffrey'in başı yine dertteydi. O bir Quidditch oyuncusu fakat aynı zamanda da yoldaşlık üyesiydi ve o an gelip çatmıştı. Büyük savaş. Jeffrey bir taraftan koşarken bir taraftan da düşmanlarına büyüler savuruyordu. Soğuk gecenin sessizliğini bozan büyüler. Dünyanın kaderini belirleyecek olan büyüler...
Jeffrey'in peşinde artık sadece iki adam kalmıştı. Aniden arkasını döndü ve haykırdı "Expelliarmus!". Aralarından tıknaz olan şişman adam birden geriye savruldu. Jeffrey onu tam kalbinden vurmuştu. Bunu yapmak zorundaydı çünkü bu bir savaştı. Tek bir hata... Tek bir hata herşeyi bitirebilirdi. Karşısında ki adamın yüzü korkuyla dolmuştu. Teke tek kalmanın korkusu. Çünkü artık onun değersiz kıçını koruyacak arkadaşı kalmamıştı. Ben arkadaş mı dedim? Onlar arkadaşlığın tek bir harfini bile anlayamayacak kadar acizdi. O korkak ölüm yiyen "Avada Kedavra!" diye bağırdı. Yeşil bir ışık huzmesi bana doğru geliyordu. Ama bundan kurtulmak için ne yapacağımı biliyordum ve asamı kaldırarak "Bir çarpışmaya ne dersin? Expelliarmus!" diye bağırdım. Kırmızı bir ışık huzmesi çıkarak yeşil olanla çarpıştı ve birden büyük bir patlama oldu. Avada Kedavra laneti sahibine geri dönmüştü. Artık o yaşamıyordu. Birden sessizliği yaran bir ses daha duydum "Avada Kedavra!". Ben arkamı dönene kadar lanet benim dibime kadar gelmişti. Tam asamı kaldırıyordum ki birden önüme biri geçti. Güzel gözleri olan bir kadın. Ölüm anında bile mutlu gözlerle bakan bir kadın. O kadın... "Hayıır!" Jeffrey delirmişcesine haykırıyordu. O... O onun sevgilisiydi. Evlenmeyi düşündüğü... O savaştan sonra evlenme teklif edeceği Jaden'dı! Jeffrey sevgilisinin cesedini yere yatırdı ve gözlerini hafifçe kapattı. Bu sırada ölüm yiyen bir öldüren lanet daha gönderiyordu. Jeffrey kendinden emin bir şekilde lanete doğru koştu ve laneti tam zamanında savuşturdu. Jeffrey'nin yüzünden öfkesi anlaşılabiliyordu ve "Beni bu lanetle mi öldüreceksin pislik!" dedi. İyice çıldırmıştı. Hızla ölüm yiyene doğru koşarken haykırdı "Kriatus! Yanarak öl pislik!". Birden büyük bir alev huzmesi çıktı ve ölüm yiyenin etrafını sardı. Ölüm yiyen yalvarıyordu "Lütfen yapma! Herşeyi yaparım!" diye yalvarıyordu. Jeffrey gözlerinde öfke ile ölüm yiyene baktı ve "Onu... Sevgilimi geri getirebilirmisin!?" dedi. Ölüm yiyen çaresizlik içinde ateşlerin içinde yanıyordu. Jeffrey olanları izlemek istemedi. Ne kadar intikam almak istese de o şerefli biriydi. Sevgilisi Jaden'ın yanına gitti. Artık son nefeslerini yaşıyordu "Sevgilim... Yaşamaya devam et ve... En sevdiğin şeyi yap Quidditch oyna!" dedi. Sevgilisinin son sözleri bunlar oldu. Jeffrey Jaden'ın üstüne kapanarak bir süre ağladıktan sonra ayağa kalktı ve şatoya... Büyük savaş alanı Hogwarts'a geri döndü. Ne olursa olsun bu savaşı kazanmalılardı. Büyük aşkı Jaden'ın bu dünyayı en başından beri istediği gibi görmesini sağlamalıydı, dostluk ve barış içinde. Bahçeye koşarak giren Jeffrey neye uğradığını şaşırdı. Bütün bahçeyi feth eden devler vardı. Jeffrey asasını en büyük olanına salladı "İncarcerous!". Birden dev iplerle bağlandı ve yere düştü. Düşüşü oldukça sertti ve şato adeta yerinden oynadı. Jeffrey hızla şatoya girdi. Şato çok doluydu. Her yerde uçuşan lanetler vardı. Jeffrey insanların içinden zorlukla geçti. Birden mutfak kapısının açıldığını gördü. İçeriden ev cinleri çıkıyordu ve ölüm yiyenlere saldırmaya başlıyordu. Öbür taraftan bir ses daha duyuldu. Büyük kapıdan gelen at-adamlar. Onlar da ölüm yiyenlere saldırıyordu. Savaş bizim lehimizde ilerliyordu. Kalabalığın arasından geçerken zor durumda olan öğrencilerden birkaçına yardım ettim. Sonunda büyük salon'a girmiştim. Savaşın iyice bizim lehimize döndüğünü anladım. Orada sadece Bellatrix ve Voldemort kalmıştı. Voldemort Harry ile Bellatrix ise Mrs. Weasley ile dövüşüyordu. Bir an Mrs. Weasley yere düştü ve Bellatrix Harry'e saldırmaya başladı. Artık Voldemort ve Bellatrix Harry'e birlikte saldırıyorlardı. Bütün cesaretimi toplayarak aralarına daldım. Herkesten bir uğultu geldi. Asamı Bellatrix'e doğru salladım ve "Sersemlet! Ah küçük kuzen sanırım şu kel kafayı sana bırakmalıyım." dedim. Harry hafifçe gülümsedi fakat ben bunu görememiştim çünkü Bellatrix çok dişli bir rakipti. Saniye de iki defa öldüren lanet atıyordu bu oldukça zor bir düello idi. Asamı tüm hızı ile sallıyordum. Artık bunlar son büyülerdi. O da ben de yorulmuştuk. Asamı olabildiğince sıkı tuttum ve tam Bellatrix'in kalbine nişan aldım "Expelliarmus!". Bellatrix neye uğradığını şaşırmıştı. Büyü kalbine isabet ettiğinde yüzünde soğuk bir nefret görünüyordu. Voldemort en iyi hizmetkarının öldüğünü de görünce delirdi ve bağırdı "Avada Kedavra!". Lanet bana doğru geliyordu. Hazırlıksız yakalanmıştım. Sanırım hayatımın sonu gelmişti. Fakat önümde bir asanın bu büyüyü savuşturduğunu gördüm. Bu Harry idi. Asasıyla hem büyüyü savuşturmuştu hem de beni geriye düellodan uzağa göndermişti. Harry Voldemort'a öfkeyle bakarak "Bu iş seninle benim aramda Tom!" dedi. Voldemort ona kendi adı ile seslendiğini duyunca iyice deliye döndü. İkisi de son kez olmak üzere asalarını kaldırdılar ve haykırdılar.
"Avada Kedavra!"
"Expelliarmus!"
İki büyü ortada buluştu ve büyük bir rekabete tutuştular. İki tarafta kaybetmek istemiyordu. İki tarafta bütün güçlerini ortaya koyuyordu. Ama aralarından sadece biri yaşayabilirdi. Harry'nin gözlerine baktığımda onda o kararlılığı gördüm. Babasında ki kararlılığı. Birden kırmızı büyü; Expelliarmus ilerlemeye başladı. Voldemort'un gözleri faltaşı gibi açılmıştı. Kendisinin yenilmez olduğunu düşünüyordu fakat Harry onu alt ediyordu. Artık neredeyse yenilmişti yeşil büyünün en fazla bir santimi kalmıştı ve en sonunda büyü Voldemort'a ulaştı ve öldüren lanet geri dönerek sahibini, Karanlık Lord'u alt etti. Voldemort toza dönüşürken. Harry'nin yüzünde anlamsız bir gülümseme gördüm. Ona doğru koştum ve sarılarak "Başardın kuzen! Onu yendin!" dedim. Artık karanlık günler bitmişti. Sadece ama sadece aydınlık günler vardı...
Konu: Jeffrey Potter 
Paz Ağus. 21, 2011 6:34 am
