Bir Kasa Lütfen

Artık İngiltere'ye temelli dönüş yapmıştım; ailemi Almanya'da bırakmak pahasına olsa da..

Tüm çocukluğum orada geçmişti: tabi ki bir zamana kadar. 11 yaşımda sıcak bir yaz günü Volks Park'ta Muggle arkadaşlarım ile -Muggle oyunları- oynarken hepbirlikte burada sıkça görünmeyen ve aslında gece görünmeleri gereken bir kuş türü görmüştük; baykuş! Gerçekten herbirimizin kovalamacayı bırakıp engin gökyüzünde sürülen o beyaz-kahve yaratığa bakakalmıştık ardından Dennis bağırmıştı "Hadi onu takip edelim!" ve böylece kendimizi sahip olduğumuz tüm eşyaları -kova, top, kürek vb.- bırakıp var gücümüzle koşarken bulmuştuk. Dennis o zamanlar hoşlandığım çocuktu sapsarı saçları ve bitmek bilmeyen enerjisi vardı ve belki de Muggle olan babam ile Slytherin görmemiş gözlerimden dolayı o zamanlar Muggle'lar bana hiç de kötü görünmüyordu.. Aslında bunu pek söylemem ancak halen Muggle'lar benim için sorun değildir.

Baykuşu takibimiz sona erdiğinde yada daha doğrusu kuşu gözden kaybettiğimizde yeni bir meşgale bulmuştuk bile; ağaca tırmanmak! En yükseğe çıkalım, hey ben bir sincap gördüm! Beş çocuk kendimizi hayal dünyamızda kaybederek eğleniyorduk. Havanın kararmaya başladığını farkedince gerisin geri parka koştuk. Ben yolda ayağım takıldığı için düşmüştüm koşarken Dennis de bana yardım etmişti kalmam için... Evlerimize doğru yürürken Louis ve Yakup kendi sokaklarına dönüp bizden ayrılmışlardı. Kuzenim Alberta'nın, benim ve Dennis'in evleri ise aynı sokaktaydı. Artık batan akşam güneşinin göründüğü sokağımızda ilerlerken bile şuan hatırlayamadığım bir şeylere gülüyorduk. İlk Dennis'in kapısının önünden geçdik ve o bize vedalaştık, zili çaldı ve annesinin "Nerde kaldın?" nidaları içinde eve girdi.

Alberta ve bizim evlerimiz yanyanaydı. No 14 bizimki 16 onların. Bahçe kapısının önünde vedalaşmak için durduk ve kulağıma "Dennis senden hoşlanıyor!" dedi "Bana da Louis söyledi!" Bir anda o kadar çok şaşırmıştım ki parlayan gözlerim ve sonuna dek açılan ağzım bunun kanıtıydı, tabi ufak bir kanıt daha ise bahçenin kuru olan tarafının bir anda yeşillenmesiydi ancak bunu sabah farkedebilmiştik..

Alberta sarıldım ve koşarak eve gittim posta kutunda bir zarf görünüyordu onu da aldım ve zili çalarak heyecanımı korur halde açılmasını bekledim. Kapıyı annem açmış olmalıydı çünkü kapı önünde bekleyen kimse yoktu. Elimdeki zarfa bakarak içeri girdim ve kapıyı kapattım, ardından annemin seslendi "Hoşgeldin tatlım, ben mutfaktayım, geç kaldığının farkında mısın?" ancak onu dinleyecek durumda değildim çünkü zarfa yeşil mürekkep ile yazılı olan güzel yazıyı okumuştum

Miss E. Dunham
14 Grotenkamp
Hamburg
Almanya

Gön: Hogwarts Cadılık ve Büyücülük Okulu

Hemen mutfağa koşmuştum "Anne, geldi! Anne,artık bende bir cadı olacağım! Anne!" heyecanımı evin her köşesine salıyordum bugün için bu ikinci haber gerçekten fazlaydı ama tabiki bir itirazım yoktu!

Annem bana sarıldı ve "Bundan hiçbir kuşkum yoktu zaten tatlım dedi." ve gürültümü duyan babamsa "Umarım annen kadar güzel bir cadı olursun!" diyerek bana sarılmıştı..

Bavulumu hazırlarken anneme "Ben de bir Slytherin olacağım!" dedim "Aynı senin gibi!"

"Bu benim için önemli değil, bitanem ben seni daima seveceğim."

"Ama ben yine de Slytherin olacağım.. Senin küçükken kaldığın yerlerde bulunacağım.." dedim o zamanlar Slytherin'in yegane anlamı buydu benim için. Ünlü soyumuzdan haberim yoktu o zamanlar..

Alberta benim Hogwarts'a gideceğimi ve ayrılmak zorunda olduğumuzu öğrenince gerçekten üzülmüştü; biz onla kuzen değil kardeş gibiydik ama tatillerde beraber olacaktık en azından. Dennis ileyse Hogwarts'a başladığım ilk zamanlar mektuplaşıyorduk ancak bir Muggle ile mektuplaştığımı öğrenen bazı arkadaşlarım beni dışlamaya ve dalga geçmeye başlayınca bunu kesmek zorunda kaldım, şimdi buna gerçekten pişmanım sanki.. Dennis ile ilk okul dönüşü Noel Tatilinde görüşmüştük ancak daha sonra bir daha göremeden taşınmışlardı. Ona "Elveda!" bile diyemedim

Hiçbir zaman Londra'da bir banka hesabım olmadı sonuç olarak. Diagon Alley'de biraz gezindikten sonra görkemli Gringotts'a girdim. Buranın namını hep duymuştum; müthiş bir koruma ve yerin dibinde kasalar..

Hemen karşıdaki lobilerde duran cincücelere doğru ilerledim. Biri boş görünüyordu yalnızca topuklu ayakkabılarımın üzerinde emin adımlarla ilerledim.

"İyi günler, ben yeni bir kasa hesabı almak istiyorum."dedim. Çirkin cincüce iyi temizlenmiş gözlük camlarının ardından bana baktı, daha önce görüp görmediğini anlamaya çalışıyordu sanki.. "İlk kez kasa alacağım."

Cincüce ifadesiz bir şekilde kasa büyüklüğünü ve yerini nasıl istediğimi sordu. Derinlerdeki kasaların en pahalılar olduklarını biliyordum ve doğruyu söylemek gerekirse kasaya harcayacak param yoktu o kadar; yani en azından kasayı aldıktan sonra içine koyacak bir miktar kalsın istiyordum. "Ortalardan orta bir kasa." dedim artık nasıl oluyorsa..

Cincüce arkamdan geçen hemcinsine seslendi "Thinkeberg, 316 nolu kasanın anahtarlarını getir!" ardından bana hitap ederek "İstediğiniz gibi bir kasa var, 316 numara."
Benim ufacık bir lafımla odayı bulması cincüce zekası olarak yorumladım ve üzerinde fazla durmadım.

"Tam isminizi, doğum tarihinizi ve işinizi tane tane belirtin ve imzanızı alabilmemiz için asanızı bana uzatın."

"Elizabeth Casey Dunham, 14 Ekim 1989, Hogwarts Büyücülük ve Cadılık Okulunda Uçuş ve Quidditch öğretmenliği yapıyorum." dedim ve asamı uzattım.

Asamla bir takım kimlik işlemlerini yaptıktan sonra Thinkeberg'in getirdiği iki anahtardan birini belirli bir ücret karşılığında bana uzattı. Artık bir kasam vardı ancak içine koyacağım tüm parayı yanımda getirmemiştim bir kısmını yerleştirilmesi için cincüceye bıraktım. İçimden bir ses bu adamcıklara güvenebileceğimi söylüyordu.

Anahtarımı ve asamı pelerinimin emin bir cebine koyup bankadan ayrıldım. Gerçekten rahatlamış hissediyordum nedensizce..

Diagon Yoluna çıktım gün batmak üzereydi.